Thumbs up

Bij alle avonturen van de afgelopen tijd zou het plaatsje Haast een beetje in het niet vallen; er is heel weinig te doen. Zelfs de ambitieuze slogan (Haast, on the edge of the wilderniss) kon daar niet veel aan veranderen. Die slogan wordt wel deels bevestigd door het regelmatig uitvallen van de stroom, waardoor er generators opgestart moesten worden. Ook is er totaal geen mobiel bereik. De enige reden waarom het nog redelijk druk was in de lodge, was omdat een deel van de weg 's nachts wordt afgesloten. Behalve Aron de aardige Australiër, een gigantische dubbele regenboog en een tam wild konijn, is er niet veel zinnigs over te schrijven.

Wanaka Gigatown
Toen we eindelijk in de bus naar Wanaka zaten, hoopten we op een stop bij Haast Pass. Normaal gebeurt dat ook, maar deze keer had de bus drie kwartier vertraging, dus werd de Pass overgeslagen. Aangezien we bij de gletsjerplaatsen en Haast geen echte supermarkten hadden, hebben we onze late aankomst in Wanaka gevierd met een gebraden kip uit de schappen van de New World.

Even over de supermarkten.. Je hebt hier drie hele grote ketens: de Pak 'n Save (waar net als in de Aldi alle dozen in de schappen liggen), de Countdown (vergelijkbaar met een C1000 of Jumbo) en de New World (de meest dure en luxe winkel, een beetje vergelijkbaar met de Appie Heijn). Verder heb je de Fresh Choice, FourSquare, On the spot, Night 'n Day en de kleinere grocery stores (waar je uit de buurt wilt blijven vanwege hoge prijzen). Niet dat jullie dit iets interesseert, het is meer zodat ik het zelf niet vergeet.

Heel Wanaka heeft trouwens gratis onbeperkt WiFi (onder de ambitieuze naam Wanaka Gigatown). Dat is best prettig, want ondanks dat ik 500mb per maand heb, gaat het met al het zoeken naar campings en things to do, best snel met het internet.

De eerste volledige dag in Wanaka was Valentijnsdag en wat is er nou romantischer dan op zo'n dag te gaan schieten? Ik had namelijk op internet Have a Shot gevonden; een schietbaan. Om daar te komen moesten we ruim tweeëneenhalf uur lopen.. Een goed excuus om voor het eerst hitchhiking (liften) een serieuze kans te geven. We namen onszelf voor om maximaal een half uur te proberen, anders gingen we als nog lopen. Binnen 3 minuten stopte er iemand, maar die ging helaas een andere kant op. Een kwartiertje later hadden we weer beet, deze keer lag onze bestemming wel op de route. 10 minuutjes later waren we er, mooi werk!

Have a Shot
Bij Have a Shot kan je allerlei dingen doen, hoewel ik schieten en midgetgolf zelf niet in een combopakket zou stoppen. Wij beperkten ons tot het schieten en konden beginnen met targetshooting. Hiervoor hadden ze een .22 smallbore rifle klaarliggen. We kregen instructies: hoe het geweer geladen moest worden, hoe je moest richten, hoe je de target naar voren kon halen/kon vervangen, enz. Daarna werden we alleen gelaten met een doosje ammunitie (25 kogels). Eerst schoten we om en om, totaal 5 schoten. Daarna hadden we allebei 10 kogels voor onszelf. Uiteraard mocht ik als eerst en het eerste schot was direct een voltreffer. De knal van het geweer viel me heel erg mee, dus de oorbescherming ging daarna af. Erg leuk om te doen, maar nadat we om en om geschoten hadden en ik 10 kogels voor mezelf had, gebeurde al wat de eigenaar voorspelde: "Guys get excited and are happy with their tiggerfinger, that's why girls do better on this one". Hierdoor zaten een paar schoten wat verder van de bulls-eye. Hilja nam echter alle tijd, waardoor zij het tot haar grote vermaak wat beter deed dan ik daar.

Vervolgens was het tijd voor het echte werk: kleiduifschieten met een Winchester 12 gauge over and under shotgun. Alleen het laden was al vet: je schuift de vergrendeling opzij en "breekt" het geweer, waarna je één of twee shells laadt en het geweer weer vastzet. Daarna richt je iets boven het hokje waar de kleiduif vandaan komt, drukt op een voetpedaal en als jouw lampje van rood op groen springt (anders zit je op iemand anders zijn target te schieten), heb je nog 3 seconden voordat de oranje disk de lucht ingaat. Daarna achtervolg je de kleiduif (die trouwens in een willekeurige richting de lucht in gaat) met je shotgun en als je m bijna hebt ingehaald (nog net boven de loop kan zien), haal je de trekker over. Dit gaat gepaard met een flinke knal en een stoot tegen je schouder, want de shotgun heeft, zeker vergeleken met de .22 rifle, een terugslag die je wél goed voelt. Het is zeer bevredigend om vervolgens de kleiduif in kleine stukjes te zien springen. Daarna breek je opnieuw het geweer om de nog steeds rokende, lege hulzen uit de loop te halen. Vervolgens begint het verhaal weer van voor af aan. Uiteraard schoot ik niet alle kleiduiven raak, maar toen ik uiteindelijk de smaak te pakken kreeg, heb ik wel twee derde van die dingen in stukken gekregen! Niet slecht voor een groentje dacht ik zo! 20 schoten later was het helaas alweer gedaan met de pret. Hartstikke leuk om gedaan te hebben, ik moet in Nederland ook maar eens een schietbaan opzoeken!

Toy & Transport
Voordat we opnieuw onze duimen de lucht instaken, hadden we nog iets anders op het programma staan: het Toy & Transport Museum. Hier hadden ze, de naam zegt het al, een combinatie van speelgoed (van heel oud tot relatief nieuw) en voertuigen. De opstelling was wat eigenaardig, want om een Ferrari F400i en een Ford Mustang tussen de hobbelpaarden te zien, is weer eens wat anders dan anders. Daarnaast lagen bijna alle auto's vol met dozen/speelgoed. Dit zal deels zijn om te voorkomen dat mensen erin gaan zitten, maar de voornaamste reden is denk ik omdat ze veel te veel spullen hebben om tentoon te stellen. Het was daardoor ook flink krap en soms wat rommelig, maar dat maakte het ook wel weer grappig. Terwijl ik wat tussen de vintage cars aan het rondneuzen was, werd Hilja helemaal wild toen ze een Barbie collectie zag. Vervolgens werd ik aan de hand genomen om te laten zien welke zij vroeger allemaal had of wilde hebben. Goed excuus voor mij om vervolgens hetzelfde te doen en haar mooie auto's te laten zien.

Totaal had het museum 3 gebouwen, waarvan 1 hangar en een gigantische buitenplaats. Overal, ook in de hangar, stond alles hutje mutje; je sommige delen (en zelfs hele vliegtuigen) kon je niet goed zien omdat het zo dichtgebouwd was met ander groot spul. Buiten stonden rijen met oude tractors, bussen, militair spul en brandweerwagens. Ook hadden ze een paar flankguns staan die nog steeds "werkten"; je kon ze roteren en de loop in hoogte verstellen, iets wat verrassend licht gaat. De hele collectie blijkt het resultaat van 1 man, zijn verzamelwoede en een klein fortuin, want al het spul dat daar staat is miljoenen waard! Het was goed vermaak, maar na twee uur hadden we het wel weer gezien.

Matt en Jo
Aangezien het liften om de heenweg goed beviel en we niet echt warmliepen om in de hitte en brandende zon tweeëneenhalf uur terug te lopen, staken we de duimen weer uit. Vijf minuten later werden we opgepikt door Matt. We hadden een leuk gesprek over wat wij hier deden en vroegen hem ook naar wat hij doet. Hij is eigenaar van een Merino Sheep station en daarnaast hebben hij en zijn vrouw een klein jacht dat ze gebruiken voor hun toeristische bedrijfje. Uit het niks kwam vervolgens de uitnodiging om diezelfde avond mee te gaan voor een cruise op Lake Wanaka, compleet met BBQ-diner op Ruby Island (het eilandje in het midden van het meer). Het antwoord laat zich wel raden: natuurlijk wilden we dat! We werden direct meegenomen naar de boot, want Matt moest wat dingen controleren en voorbereiden. Ik kon hem daar mooi bij helpen en toen we klaar waren en wat spullen in de stad hadden gehaald, werden we bij de camping afgezet om snel wat warmere kleren te pakken voor die avond. Daarna werden we weer naar de haven gereden en hebben we zijn vrouw geholpen met al het eten aan boord te krijgen. Nadat we een kennis hadden gemaakt en een kwartiertje hadden gebabbeld, kwamen de andere gasten. Dit bleken toeristen te zijn die Nieuw Zeeland op een hele andere manier verkennen: vanuit de lucht. Met andere woorden: dit zijn mensen met serieus veel geld. Ze waren allemaal super vriendelijk en wij maakten direct ook echt deel uit van de groep, hartstikke leuk! Terwijl we met een rustig vaartje over het meer voeren, vertelde iedereen zijn/haar verhaal en wij vertelden dat van ons. Ze waren allemaal echt geïnteresseerd en vroegen door op wat we zeiden. Eenmaal in de buurt van het eiland, vroeg Matt of ik (samen met zijn vrouw) op de kade wilde springen om de boot naar de kant te trekken en vast te zetten. Prima, geen probleem! Alleen toen we op de kade stonden merkte ik dat er een knoop in het touw zat en het leek me slim om dat er eerst uit te halen. In de tussentijd dreef de boot weer weg en begon flink aan me te trekken, waardoor het water ineens akelig in de buurt kwam.. tot vermaak van iedereen op de boot natuurlijk. Ik heb die knoop toen maar gelaten voor wat het was en het touw door een oog gehaald, waarna ik de boot als nog naar de kant kon trekken.

Vervolgens hebben we een wandeling gemaakt over het eiland en zijn we gaan eten. Hierbij hebben Hilja en ik ons braaf "afgezonderd" van de groep en zijn we een tafeltje verderop gaan zitten, want anders hadden we op de plekken gezeten van de gastheer en -vrouw. Niet dat zij dat een probleem vonden, maar wij vonden dat niet gepast. Wel leuk dat, toen de initiële trek gestild was, de groep zich wat opsplitste en de helft bij ons aanschoof.

Hoe langer we met ze praatten, hoe meer bleek dat die vliegeniers hartstikke gek zijn, maar wel op een positieve manier. Eén van de stellen kwam uit Engeland en een ander uit de VS. Het werd al eerder gekscherend gezegd, maar nu kwam de serieuze uitnodiging ook: als we in 1 van de 2 landen komen, krijgen we rondvluchten, boottochtjes en een slaapkamer om een tijdje te verblijven!! Op de terugweg vroeg Matt of ik het leuk vond om een tijdje de boot te besturen, waarna ik een kwartiertje "kapitein" was. Bij het afscheid zei iedereen het al: het werd moeilijk om de volgende dag deze dag te overtreffen.

Mount Iron
We hebben die volgende dag een walk naar Mount Iron gedaan, de lokale berg. Onderweg hebben we een paar appels geplukt, die we tijdens onze lunch (op de top van de berg) hebben opgegeten. Helaas roken we af en toe een kadaverlucht waarvan mijn trek spontaan verdween. Toen ik wat beter om me heen keek zag ik 10 meter verderop een konijn wegrotten. Verder hebben we in Wanaka genoten van het prachtige uitzicht over het meer met daarachter de hoge bergen. Aangezien we toch internet hadden, hebben we direct op bookme een paar leuke activiteiten voor in Queenstown geboekt.

Queenstown
Vanuit Wanaka vertrokken we naar Queenstown. Normaal is Hilja altijd degene die haar ogen niet open kan houden in de bus, maar deze keer waren de rollen omgedraaid: ik zat door het weinige slapen constant de knikkebollen. Een beetje jammer was het wel, want de omgeving was wederom weer prachtig (voor zover ik het tussen mijn powernaps door heb kunnen inschatten). Die avond konden we onze tent in de tuin van Bumbles Backpackers opzetten, waar we mooi uitzicht hadden op het meer. De tent bleef daar vervolgens een week staan, voor ons doen erg lang.

Het meer van Queenstown is nog schoner en helderder dan dat van Wanaka, hoewel je uit beide meren met een gerust hart rechtstreeks kan drinken. Ook zat er bij dit hostel gratis internet, dat mooi compenseerde met mijn overschreden datalimiet.

De eerste dag hebben we met Esther afgesproken, een vriendin van de zus van Hilja. Na gezellig praten en wat drinken hebben we een rondleiding door de stad gekregen. Ze hebben hier, zeker voor een relatief kleine stad, heeeel veel kroegen. De souvenirwinkels zijn trouwens ook goed vertegenwoordigd. Daarna zijn we opnieuw neergestreken op een terrasje, waar we met uitzicht hadden op het meer.

De dag erna was het tijd voor de Million Dollar Lake Cruise, waar wij gelukkig geen miljoen voor hoefden neer te leggen. $10 pp was (via bookme) voldoende! Toen we aan boord wilden, liet de kapitein een tuinslang vallen. Die ging kapot, waardoor we even afgekoeld werden door het water dat eruit kwam. Dit met groot geklaag van de bejaarden als gevolg, die (tot mijn vermaak) het "voorval" zelfs 20 minuten later nog niet los konden laten. Voor ons was de cruise wél een ontspannende ander half uur op het water, met informatief commentaar over het meer en de omgeving. De bergen die boven het meer uitsteken worden The Remarkables genoemd en zijn 2300 meter hoog. Ondanks dat het diepste punt van het meer 400m onder water ligt, was het deel van het meer waar wij doorheen voeren op sommige punten erg ondiep. Hierdoor moesten we door deep water channels varen. Vroeger hebben ze daar, om de kanalen aan te duiden, stronken wilgenhout in het water gelegd. Deze zijn echter ontkiemt en gaan groeien, met als resultaat dat vele jaren later er nu allemaal "willow islands" in het water liggen.

Tijdens de cruise hoorden we voor de zoveelste keer een luchtalarm afgaan, waarvan niemand lijkt op te kijken. Wij hebben ons altijd afgevraagd waarom dat ding afgaat, maar we hoorden wat mensen praten over (bos)branden en even later zagen we een blusheli in actie. Dus misschien is ons raadsel opgelost.

De dag na de cruise zijn we uitgebreid op souvenirjacht gegaan. Voordat je de laatste winkel had gehad, was je alweer vergeten wat je in de eerste had gezien.. Het was dus echt een middagvullende activiteit. In Christchurch (waar we vandaan vliegen) zijn weinig/geen souvenirs te vinden, vandaar dat we hier onze slag hebben geslagen. Toen we terug kwamen bij het hostel raakten we aan de praat met Robin en Irma, twee Nederlandse meiden. Het was erg gezellig, en die avond schoven ze aan toen wij de Hobbit (eindelijk) gingen kijken. Zij hielpen ons herinneren aan waar Jenny het al eerder over had: Fergburger; een lekkere, wereldberoemde hamburger. Die kans op luxe fastfood konden we natuurlijk aan ons voorbij laten gaan, dus die avond zaten wij aan een Big Al (voor mij) en Southern Swine (voor Hilja). Je neemt niet even een hap van die burger, want zelfs mijn mond is te klein om m in 1 keer in je mond te krijgen! Maar eerlijk is eerlijk: tot nu is het zeker de beste die ik heb gehad!

Donderdag hebben we een wijnproeverij gedaan, iets wat er in een wijnland als Nieuw Zeeland toch een beetje bij hoort. We werden begeleid door een wijnexpert die zich verveelde en ons daardoor volledig begeleidde langs de verschillende wijnen uit verschillende streken. Je kreeg een pasje met tegoed, je kon vervolgens je kaartje in een machine steken, waarna je de wijn kon selecteren. Hij heeft ons (met zijn onbeperkte pas) zelfs een flink aantal wijnen extra laten proeven, zonder dat dat ons extra geld kostte! De duurste Nieuw Zeelandse wijn die wij hebben geproefd was $134. Hiervan zijn slechts 1450 flessen geproduceerd. Maar ik moet bekennen dat ik het verschil qua smaak niet goed kon ontdekken toen ik een vergelijkbare wijn van $60 proefde.

De daarop volgende dag had Esther ons gevraagd of we zin hadden in een flinke wandeling. Uiteraard waren we daar wel voor in en hebben we totaal 4 uur gelopen door de natuur net buiten Queenstown, met uitzicht over het meer. Die avond begon het weer om te slaan en begon het te regenen, dit ging de hele nacht door. Ook de nachtelijke temperatuur daalde flink en toen we de volgende wakker werden lag er ineens sneeuw op de bergtoppen.

Te Anau
Ook Te Anau heeft een groot meer en toen we daar aankwamen, bleek dat onze camping er 3 minuten vanaf lag. Sinds dat we ineens sneeuw zagen op de bergen in Queenstown, zijn we erop gaan letten. De dag dat we aankwamen was namelijk nog mooi weer, maar de dagen erna begon het te regenen en goed ook! Dat betekende wel dat wij een beetje opgesloten waren; het was maar een klein stadje en er was verder niet zo heel te doen. In de nacht koelt het inmiddels weer af tot een graad of 4, wat in een tentje en slaapzak niet ideaal is, maar wel zorgt voor mooi besneeuwde bergtoppen.

In de lounge vingen we een gesprek op tussen mensen waarvan een vriend een track aan het doen was en hij had al een week niks meer laten horen aan zijn ouders. Zij hebben vervolgens contact gezocht met die groep om te vragen of alles wel goed met hem is. Wij wilden vanuit Te Anau een dag van de Kepler track lopen (die behoort tot 1 van de 9 great walks), maar gezien het weer hebben we besloten om dat op dat moment niet te doen. De bergen zijn constant in de wolken en we zouden hier, nadat we naar Milford Sound waren geweest, nog terugkomen.

Milford Sound
Toen we met de bus naar Milford Sound gingen, werden we getrakteerd op prachtig weer. Hierdoor zagen we voor het eerst de besneeuwde bergen echt goed (en van dichtbij, want we reden er doorheen). We hadden geluk toen we door een one way tunnel moesten, want we moesten 6 minuten wachten tot we er doorheen konden. We mochten allemaal snel de bus uit om foto's te maken. We waren ingesloten door bergen, overal zag je watervallen (minimaal 50) die hun oorsprong vonden in de daarboven gelegen sneeuwige pieken. Er trokken een paar wolken over en op dat moment begon het ook nog zacht te sneeuwen, echt heel gek!

Er is in heel Milford maar 1 slaapaccommodatie, dus het was niet moeilijk om te bepalen waar we onze tent zouden opzetten. We wisten dat Robin daar aan het Wooffen was en 's avonds (nadat wij fish 'n chips hadden gegeten in het enige restaurant van Milford) hebben we dan ook even gezellig zitten babbelen.

Aangezien de weg naar Milford al prachtig was, hadden we hoge verwachtingen van de cruise door de Sound. We hadden de cruise geboekt voor de enige mooie dag die week en toen we die ochtend wakker werden onder ons gehuurde deken (het was die nacht rond het vriespunt), scheen het zonnetje. De kou had wel als voordeel dat de sandflies niet zo actief waren. Hilja was die nacht bang (bijna panisch), want we sliepen voor het eerst echt ín het regenwoud en hoorden overal geluiden. Op een gegeven moment had een beest onze etensvoorraad geroken en begon aan zijn poging onze tent binnen te komen. Uiteraard lukte dat niet, maar het maakte veel geluid en het was voldoende om Hilja de rest van de nacht met opgetrokken benen te laten liggen, bang voor een beest bij haar voeten.

Jucy
Na het ontbijt zijn we naar de ferry terminal gelopen en een kwartiertje later (9:15 uur) konden we aan boord van de Jucy catamaran en vertrokken we voor de anderhalf uur durende cruise. Na een kopje koffie hebben we snel een plekje met goed uitzicht veroverd op het buitendek. Ik was blij dat ik me voor de verandering warm had aangekleed, want de wind was ijzig koud! De Milford Sound is het bekendste fjord in het Fjordland National Park. Als je op de boot zit voel je je heel klein en wordt het inschatten van hoogte lastig. Een waterval bleek meer dan 100m hoog te zijn, terwijl het voor je gevoel nog niet eens de helft was. Er zijn twee permanente watervallen, maar als het regent ontstaan er letterlijk honderden. Wij hebben niet zoveel watervallen gezien, maar daar tegenover stond wel dat we prachtig weer hadden, met daarbij een schitterend uitzicht.

De hoogste piek in de Milford Sound is Mitre peak, die tot ongeveer 1700m reikt. Aangezien de Milford Sound uiteindelijk in de Tasman Sea uitkomt, is het water zout. Maar door alle watervallen is de bovenste laag zoet (aangezien dat een stuk lichter is dan het zoute water). De dikte van ze laag zoet water varieert heel erg (afhankelijk van de hoeveelheid regen).

Op de heenweg zijn we kort gestopt bij een zeehondenkolonie en op de terugweg werd de boot onder een waterval geparkeerd. Ook voor mij was dat een goede reden om snel naar binnen te gaan en (na de nodige foto's en filmpjes) even op te warmen met de zoveelste kop koffie, voordat de boot weer zou aanmeren.

Verder is er in Milford Sound zelf niet gek veel te doen, op een paar kleine looproutes van 20 minuten na. We dachten dat er mooie walks zouden zijn, maar die warene en half uur (met de auto) bij ons vandaan. Daarom hebben we besloten dat we een dag eerder weg wilden. We hadden geluk dat iemand (voor $20 100mb) internet had gekocht en vergeten was om uit te loggen. Helaas hield daar ons geluk op, want we konden de bus niet meer omboeken. Die avond zijn we naar de bushalte gelopen om het aan de chauffeur te vragen. Ook daar schoten we niks mee op en toen ook het transportbedrijf zelf ons niet verder kon helpen, besloten we om de dag erna terug te liften naar Te Anau.

15 sec.
We keken een beetje op tegen het liften de volgende dag, niet om het liften zelf, maar omdat de regen met bakken uit de hemel kwam. We hadden een plan opgesteld en bedacht dat we het beste rond 11 uur weg konden gaan, aangezien iets daarvoor de eerste cruiseschepen weer zouden aanmeren. Nog voordat we alle spullen goed en wel hadden neergezet (15 seconden nadat we kwamen aanlopen) kwam de eerste auto langs. Toen die direct zijn knipperlicht uitdeed hoorde ik mezelf verbaast "Dat meen je niet!" zeggen. Het inladen van de spullen duurde nog langer dan de tijd dat wij op die plek hebben gestaan (er moest ruimte gemaakt worden in de auto) en twee uurtjes later waren we weer terug in Te Anau.

We zijn snel naar de camping gelopen waar we de vorige keer ook stonden en toen het even stopte met regenen, hebben we snel onze tent opgezet en zijn we boodschappen gaan doen.

In de lounge hoorden we weer dezelfde mensen praten over de verdwenen Duitse jongen. Hij wordt inmiddels officieel vermist, aangezien tijdens een zoektocht alleen zijn tent, backpack en etensvoorraad zijn gevonden (en volgens de rangers was het minimaal 3 dagen geleden dat daar iemand was geweest). Van de jongen zelf ontbreekt nog elk spoor en aangezien het in de bergen flink heeft gesneeuwd, ziet het er niet al te best uit.. Wel even een reminder dat je hier echt wilde natuur hebt en dat je voorzichtig/voorbereid moet zijn en goed moet weten wat je doet.

Invercargill
Tijd om weer actief te worden! Het weer in Te Anau sloot ons een beetje op, maar gezien de fijne lounge was het eigenlijk niet zo heel vervelend. Toen we aankwamen in Invercargill hebben we de stad verkend en voordat we het wisten was de dag al voorbij.

Ongeveer 5 maanden geleden stonden we op min of meer het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland, daarom klonk het logisch om ook naar het zuidelijkste punt te gaan. De bus gaat er alleen niet heen, maar aangezien de vorige keren het liften goed beviel, besloten we wederom op onze duim te vertrouwen. We stonden op tijd op, zodat we een flink deel van de dag in Bluff konden zijn. Binnen een paar minuten werden we opgepikt en ondanks dat de man 10 minuten van Invercargill woont, bracht hij ons naar Bluff (een half uur verder). We werden afgezet bij Sterling Point, waar de bekende richtingwijzer staat. We zijn vervolgens Bluff Hill opgewandeld, waar ook een aantal oorlogsmonumenten staat. Bluff staat bekend om zijn oesters, maar gezien de vorige ervaring (waarbij Hilja de oester niet binnen kon houden) hebben we er van afgezien. We zijn nog een strand opgelopen waar je Paua shells kan vinden (souvenirs die je voor $15 in de winkel koopt). Ik zou er nooit 1 kopen, maar nu ik er zelf 1 gevonden heb, gaat ie mee naar huis! Tenslotte hebben we een paar scheefgroeiende bomen gezien (door de harde wind), dus dan is het niet zo erg dat we niet naar Slope Point kunnen (staat bekend om de scheefgroeiende bossen). Ook de terugweg ging verrassend soepel, dus we hebben besloten om vaker te liften (en niet meer te betalen voor shuttleservices).

De dag daarna had ik voor het eerst de rust om een boek te gaan lezen. Voordat ik het wist was de dag alweer voorbij en was het boek uit. We zijn tussendoor nog wel even naar de stad gegaan om wat mooie gebouwen te bekijken en een kopje koffie te drinken. Tijdens het koken hebben we een Australische man en zijn Japanse vriendin ontmoet, beiden waren super aardig en aangezien die man binnenkort naar Europa (en ook Nederland) gaat, hebben we onze e-mailadressen gegeven zodat we hem (als we tijd hebben) een korte tour kunnen geven.

Moonshine
De volgende stop was Gore, waarom wisten we niet precies, maar we hadden ooit (waarschijnlijk vanwege de naam) bedacht dat we daar ons kamp moesten opslaan. Het Gore Motorcamp wordt gerund (de receptie in ieder geval) door een hele oude vrouw die niet goed te been is. Toen wij onze tent hadden staan en de avond viel, bedacht Hilja dat ze het waarschijnlijk koud ging krijgen. Even later ging ik naar de receptie om een deken te vragen, waarna de oude vrouw direct met de rollator een dikke deken ging pakken. Toen ze terug wilde verloor ze echter haar evenwicht en viel met rollator en al achterover. Maar goed dat ze de deken had, want die ving de klap van de rollator op. Toen ik haar te hulp wilde schieten zei ze dat er niks aan de hand was, dat het wel vaker gebeurde en dat ik de deken wel mocht pakken en kon gaan. Ze had gewoon een paar minuutjes grondzitten nodig en dan ging het wel weer. Dus toen heb ik de deken maar gepakt en ben teruggegaan naar de tent.. Gelukkig zag ik haar dezelfde avond weer door het huis lopen.

In de I-site van Gore zit een museum (gratis), met daarin een museum over moonshine (betaald). Dat leek ons wel leuk, want het was weer eens wat anders dan anders. Na afloop kreeg je zelfs een sample van de moonshine (wat opvallend lekker was). Hilja riep, sinds ze wist dat er een moonshine museum was, hele tijd "How to make a moon shine", omdat er een programma op Discovery Chanel is dat gaat over het maken van moonshine. Wat ze (tot mijn vermaak) tot een paar dagen geleden niet door had, was dat ze met een zwaar boeren redneck accent in de reclame voor dat programma "We're making moonshine" zeggen, in plaats van "How to make a moon shine".

We hadden een pamflet zien hangen over de farmers market, maar die viel -met letterlijk 1 klein kraampje- een beetje tegen. In plaats daarvan hebben we een rondje door de tuinen gelopen. Toen we aan het eind van de middags even in de tent aan het lezen waren, hoorden we een vrouw "knock knock" zeggen. Nee, het was geen flauwe woordgrap, maar ze kwam ons eigen gebakken scones brengen, super aardig!

Dunedin (spreek je uit als: du-nie-den)
Snel door naar Dunedin, de plek waar we op dit moment zijn. We zitten net buiten het centrum, in een beetje vervallen wijk. Het hostel past daar dan ook goed bij, want onderhoud stond volgens mij de afgelopen jaren niet bepaald op de to do lijst. Ook de ontvangst was niet heel hartelijk, want toen Hilja ging vragen of we de tent ook op het gras mochten zetten ipv op de te kleine tentsite, was het alomvattende antwoord: "No". Uiteindelijk kregen we het wel voor elkaar, maar dat, samen met het gebrek aan sloten op deuren, geen degelijke afscherming van douche & toiletten en het niet kunnen pinnen (alleen cash of met creditcard waar je 5% meer voor moet betalen), hadden toch al een beetje een stempel op het hostel gedrukt. Daarnaast lag op onze alternatieve tent site een wegrottende vogel en stinkende botten van een ander dood beest. Gelukkig hebben we genoeg te doen hier!

In Dunedin woont Devonia, het meisje dat we begin dit jaar in Picton tegenkwamen. We hadden afgesproken om dinsdagavond bij haar te eten. Voordat het zover was, hebben we de stad verkend, een deel van de citywalk gedaan en het Otago Settlers Museum bezocht. Voordat we haar haar huis gingen, hebben we een rondje gelopen over de universiteit. Het oude gedeelte is echt prachtig en deed ons denken aan Hogwards (de Harry Potter films zijn hier vaak op tv, vandaar).

Nadat we haar huisgenoten hadden ontmoet, gingen we aan de zelfgemaakte burrito's. Na het eten werden we meegenomen voor een rondrit door de peninsula. Uiteindelijk zijn we uitgestapt bij de Sandfly Bay. Die baai heeft zijn naam gelukkig niet gekregen naar aanleiding van de vele sandflies, maar vanwege de harde wind die het zand laat opvliegen. We stopten daar omdat er rond zonsondergang de pinguïns aan land komen om te overnachten. Ze kwamen die nacht niet massaal aan land, maar we hebben er wel 1 gezien! Daarnaast was het een mooie avondwandeling en de zonsondergang is er prachtig!

24..
Verder staan hier ons nog de vele goede coffeeshops (zonder wiet), de steilste straat ter wereld, het Otago museum, de Speights Brewery tour, de Catbury Chocolade tour, de rest van de citywalk, een tour door de universiteit, St. Clair Beach en Tunnel beach te wachten. We krijgen het nog druk de komende 3 dagen! Na Dunedin komt het eind van de reis toch wel heel dichtbij, over 24 dagen zitten we (helaas) alweer in het vliegtuig. Het is natuurlijk heel leuk om na een half jaar alle vrienden, familie en de hond weer te zien, maar dat is ook wel zo'n beetje de enige goede reden om terug naar Nederland te gaan..