Free Willy!

Terug in het vertrouwde Kaikoura. We hadden bij de camping waar we de vorige keer stonden een goedkope "deluxe" cabin gevonden, die bij aankomst wat minder luxe was dan verwacht. Er stond alleen een stapelbed, een anderhalfpersoonsbed en een wastafel met alleen koud water. Wel was er een waterkoker, maar die durfden we niet te gebruiken. Natuurlijk wordt water gezuiverd door het te koken, maar dat ding zag eruit alsof ie bij hoge temperaturen juist bacteriën zou loslaten en je voor de rest van de tijd met spastische darmen op het toilet zou laten belanden. Ook hingen er gordijnen die maar twee derde van de ruiten besloegen..

Kaikoura hebben we de vorige keer natuurlijk al goed kunnen verkennen, maar ook deze keer hebben we weer flink genoten. De fish 'n chips is hier heel goed, dus hebben we het koken de eerste nacht maar weer achterwegen gelaten. Daarvoor zijn we nog een keer de souvenirwinkels bij langs gegaan, want na een half jaar reizen kan je natuurlijk niet zonder lege handen bij je familie aankomen. Toen we na de souvenirjacht even over het strand liepen, vond ik een hele grote stok en aangezien ik teveel Lord of the Rings tours heb meegemaakt ben ik er als wandelstaf mee gaan rondlopen.

Onze grote (letterlijk) Maori vriend, Dan Panapa, woonde ook nog steeds op dezelfde plek. Hij herkende ons meteen, hoewel het hem wel een aantal seconden kostte om te verwerken dat we weer in Kaikoura waren voordat hij helemaal enthousiast werd. Hij nodigde ons uit voor een drankje, maar wij wilden net aan de seal walk beginnen, dus spraken we af om m daarna even dag te komen zeggen. De peninsula walkway hebben we natuurlijk al twee keer eerder gedaan, maar omdat het water nu heel ver was teruggetrokken (eb), konden we een heel groot deel over de rotsige zeebodem lopen. Dat maakte het weer een volledig nieuwe ervaring, want als het zeewater zich terugtrekt, laat het plassen (in de rotsplateaus) vol leven achter. Zeesterren, zeepokken, anemonen, visjes, kreeftjes en andere met dieren gevulde schelpen, samen met een hoop zeewier. Uiteraard hebben we daarna nog even tussen de zeehonden rondgelopen, waarna we aan onze terugreis begonnen.

Na opnieuw genoten te hebben van een sushi lunch, zijn we bij Dan op bezoek gegaan. Hij wilde ons mee uiteten nemen, maar daar hadden wij geen zin in. Een babbeltje was voor ons wel voldoende. Hij vertelde dat hij het motel waarschijnlijk gaat runnen en dat als we een baan nodig hadden om hier langer te blijven, dan konden we zo aan de slag.

Toen we die avond aan het koken waren, vroeg ik aan een Chinees meisje of ze een Nieuw Zeelandse bankpas had en wel eens geld over had gemaakt. Ik wilde namelijk graag weten hoe lang het duurt om online geld over te maken. We hebben onze buspassen namelijk te koop aangeboden en hadden een geïnteresseerde via de sms. Ze zei dat het 1 of twee dagen duurt, waarna ze een beetje begon door te vragen over de buspas. Na een beknopte uitleg vroeg ik of ze interesse had, omdat ze er op doorvroeg. Het bleek dat ze dat wel had en nadat we hadden uitgelegd hoe pas werkt, hebben we zelfs samen met haar een hele route voor haar uitgestippeld. Wij hadden nooit gedacht dat je er nog zo veel mee kan reizen en vonden onze verkoopprijs van $150 per stuk ineens een beetje te laag. Aan de andere kant gunde we haar het koopje ook wel weer en wij hebben niks aan die buspassen in Nederland, dus we hielden het bij onze originele prijs. Afdingen is volgens mij geen enkel moment in haar opgekomen, waarschijnlijk omdat wij zo verbaasd waren dat ze er nog zoveel mee kon reizen. De deal was dus al snel rond! Voor de andere pas hebben we ook al twee geïnteresseerden, dus we kunnen een mooi souvenir voor onszelf uitzoeken!

Dolphins and whales
Hilja was die avond zenuwachtig, deels omdat we bijna naar huis gaan, maar met name omdat we de volgende ochtend eindelijk dolfijnen zouden zien. De trip hebben we een flinke tijd van te voren geboekt, dus het was maar afwachten of het weer zich zou gedragen. Gelukkig stond er amper wind en ondanks een flinke laag bewolking, hadden we een aangenaam temperatuurtje van ongeveer 18 graden. We kwamen bepakt en bezakt aan bij de Dolphins Enounter en gelukkig konden we daar al onze spullen (bewaakt) achterlaten. Bewapend met niks meer dan onze camera's wachtten we tot we vertrokken.

Nadat iedereen die ging zwemmen zijn/haar wetsuits had aangedaan, voegden wij ons bij de groep en namen we plaats in een auditorium. Daar kregen we een korte instructie-/veiligheidsfilm te zien. We werden verdeeld in twee groepen en stapten in een bus voor een ritje van 10 minuten. Toen we aan boord van de boot gingen, merkten we dat wij de enige twee waren die geen wetsuit aanhadden: wij waren de enige die niet gingen zwemmen. Niet dat me dat veel uitmaakte, het was voor ons een extra trip die ons een fractie van het normale geld had gekost. Daarnaast konden we rustig rondwandelen over het dek om foto's en filmpjes te maken van de dolfijnen.

Het feit dat we niet eerder dolfijnen zagen werd tijdens deze trip volledig goedgemaakt. We wilden dolfijnen en dolfijnen kregen we: honderden tegelijk! Overal waar we keken zagen, hoorden en roken we de dolfijnen. Echt een prachtig gezicht en een hele aparte/unieke ervaring! Sommige zwommen gewoon, anderen maakten daarbij kleine sprongen en weer anderen hadden hun pilletje niet gehad en maakten de gekste "moves". Terwijl in de tussentijd iedereen in wetsuits en met flippers in het water spartelde (en soms de dolfijn naast zich niet eens opmerkte), konden wij in alle rust vanaf de boot genieten van de dolfijnen en hun acrobatische capriolen. Na een tijdje waren de dolfijnen weer doorgezwommen, kwam iedereen weer aan boord en manoeuvreerde de skipper de boot weer naar een nieuwe locatie. Terwijl hij dat deed, zwommen er enkele dolfijnen rond de boeg van de boot, profiterend van de golven die de boot onder de oppervlakte produceerde. Deze routine herhaalde zich 6 keer, terwijl wij alle gelegenheid kregen om foto's en video's te maken.

Tijdens de laatste swim waren nog lang niet alle dolfijnen uit onze buurt, maar moest wel iedereen zo snel mogelijk aan boord komen. Toen de laatste persoon zijn flipper net uit het water tilde, gaf de skipper vol gas richting open zee. De hele crew was druk aan het rondlopen en de skipper zat ineens constant aan de telefoon. De avond ervoor zagen we een flare afgeschoten worden en dachten dat er misschien (weer?) een boot in nood was. Ik kon er niet verder naast zitten, want even later bleek dat een andere boot een orka gespot zou hebben. Dat, samen met het feit dat de crew vluchtgedrag herkende bij de dolfijnen, was voldoende om snel verder de zee op te gaan. Dat orka's hier gezien worden is zeldzaam, de laatste keer was in december.

Hilja en ik hadden geluk, want iedereen moest zich nog omkleden, waardoor wij (met onze camera's in de filmstand) de beste plekjes op de boeg van de boot konden opeisen. Het snelle handelen van de crew bleek niet voor niks: al snel zagen we de grote rugvin boven het zoute water uitsteken, waarna hij weer onder water verdween. Een minuut later kwam de orka weer boven, gevolgd door een andere. Deze keer doken ze niet meer zo diep en kon je hun kleuren constant onder water zien. Toen ze weer bovenkwamen, dook er ook een "kleintje" op! In de tussentijd had iemand van de crew een microfoon gepakt en begon vol enthousiasme te vertellen; ook voor hun was dit een hele speciale situatie. De drie die we daar in een groepje zagen zwemmen waren allemaal vrouwtjes: twee volwassenen en een kleintje. 1 van de volwassen vrouwtjes was al drie jaar niet meer gespot. Net toen ze vertelden dat er normaal gesproken ook altijd een mannetje in de buurt is bij zo'n groep, zagen we verderop nóg een rugvin: het mannetje.

We zijn bijna een half uur op open zee geweest, zigzaggend tussen het mannetje en de vrouwtjes. Ik had gelukkig nog voldoende geheugen op mijn camera om alles te kunnen filmen en Hilja heeft ondertussen nog flink was foto's gemaakt. Uiteindelijk moesten we jammergenoeg weer terug naar de haven. Ook de crew vond dit merkbaar jammer, want ook voor hun was dit niet bepaald dagelijkse kost. Op de terugweg zagen we nog een verdwaalde baby Blue Pinguin, een albatros en een paar spelende zeehonden.. ook leuk ;)

Terug op de kade leek het ons gepast om deze fantastische zee-ervaring af te sluiten met een toepasselijke snack: fish 'n chips. Die middag hebben we de foto's en filmpjes teruggekeken terwijl we de nieuwe herinneringen lieten bezinken. 's Middags om 4 uur ging onze bus weer terug naar Christchurch. Na wederom een flinke busrit, checkten we uiteindelijk om kwart over 7 in bij Vagabond Backpackers. Bij gebrek aam double rooms, zaten we deze keer in een twin room: dus allebei een eigen eenpersoonsbed.

-10
Na weer een fijne nacht (echt, je geniet van een normaal bed na zo lang op een luchtbed gelegen te hebben) zijn we naar het Canterbury Museum gegaan. Dit was wederom een zelfde soort museum als waar ik de vorige keer over schreef. De waarop het tentoongesteld werd, maakte het echter heel leuk en vernieuwend. Toen we daar klaar waren, wilden we maar het International Antarctic Center. Ik had geboekt via bookme, met een flinke korting, waardoor we tot laat in de middag moesten wachten tot we naar binnen mochten. Daarom belden we om te vragen of het goed was als we een uurtje eerder kwamen. Dit werd uiteindelijk toegestaan, maar niet van harte. Onderweg liepen we langs een landelijke celebrity: Paul Henry van de Paul Henry Show, die daar een nieuwsbulletin aan het opnemen was.

Toen we binnen waren, was het voedertijd voor de "special" pinguïns. Alle pinguïns die daar verzorgd worden, zijn namelijk op de een of andere manier een beetje sneu. Ze kunnen allemaal niet meer overleven in het wild. Voorbeeld: 1 is geboren met een verlamde vleugel, waardoor hij vermakelijk moeilijk zwemt. Even later konden we getuigen zijn van een gesimuleerde sneeuwstorm, dus we kregen een jas aan en werden in een grote vriezer gezet. 5 koude, winderige minuten later was het alweer voorbij, maar het gaf ons wel een idee van de sneeuwstormen op het koude continent. Verder was er een film over de internationale onderzoeksexpeditie en een gewone tentoonstelling over de antarctische geschiedenis.

Nadat we weer buiten stonden kreeg ik een sms'je van Yan, de man wiens pick-up door die heetgebakerde vrouw werd aangereden. Hij wilde ons nogmaals bedanken en vertelde dat, dankzij onze verklaring, het geregeld was met de verzekering en dat het hem anders $5000 aan reparatie had gekost. Daarbij zei hij dat als we in Christchurch waren en een slaapplaats nodig hadden, we niet moesten twijfelen om bij hem te logeren. Hartstikke aardig natuurlijk, maar wij waren al voorzien. Wel leuk dat hij liet weten hoe het is afgelopen met de verzekering, dat gaf toch wel even een goed gevoel!

I like to move it
Aangezien er geen plek meer was in de Vagabond Backpackers, zijn we weer verhuisd naar de Tranquil Lodge. Toch even een pijnlijk moment, want dit was de laatste verhuizing die we hebben gedaan. Dit is het eindpunt en de enige Nakedbusrit die ons nog te wachten staat is die naar het vliegveld. Des te meer reden om nóg meer van elke minuut te genieten!

We wilden die dag eerst naar het New Zealand Airforce Museum en daarna naar het Quake Center. Dat plan veranderde onverwachts toen we richting de bus (naar het museum) liepen en ik een portemonnee zag liggen op een bankje. Toen we m open deden zagen we er een batterij aan pasjes en wat geld inzitten. Dus, als de brave burgers die we zijn, zijn we naar de politie gegaan om te portemonnee af te geven. Ik kwam wel in de verleiding om zijn het geld aan een dakloze te geven, maar heb dat toch maar niet gedaan. Al met al kostte dit weer aardig wat tijd en aangezien we die avond uit eten wilden, besloten we om het Quake Center een dagje op te schuiven. Toen we in de de bus in wilden vroeg de chauffeur of ik voor twee adults of ook voor een kind betaalde.. Ik weet niet of hij mij of Hilja ermee bedoelde, maar na een kortaf antwoord zaten we in de bus. Als adults wel te verstaan.

RNZAF
Het Air Force Museum was hartstikke leuk! Ze hadden een heel kunstwerk van de tentoonstelling gemaakt, met ongeveer 20 (zo veel mogelijk originele) vliegtuigen. Daarnaast was er algemene informatie over de geschiedenis van de Nieuw Zeelandse luchtmacht. Als afsluiter konden we voor $5 per 5 minuten een vliegsimulator in. Dit leek me uiteraard wel wat, maar toen we vouchers voor 10 minuten hadden gekocht en ik de code had ingetoetst, bleek het niet zo realistisch te zijn als ik dacht. Ondanks dat je in een cockpit zit is het op de Xbox 360 realistischer.. Die avond gingen we voor de verandering niet voor een makkelijke maaltijd of take away, maar we gingen uit eten bij Winnies Bagoues. Top service en lekker eten daar trouwens! En voor ons een leuke manier om de reis alvast een beetje af te sluiten. Toen we allebei helemaal vol zaten, zijn we teruggelopen naar de kamer en hebben we onder het genot van flauwe televisieseries uitgebuikt.

Quake City
De volgende dag waren we vroeg op pad. We wilden die dag nog naar Quake City: een soort museum over de aardbevingen die Christchurch ontregeld hebben. Tegen een schappelijk studentenprijsje konden we weer naar binnen. Het museum gaf inzicht in de gebeurtenissen op de twee dagen in 2010 en 2011; huizen die omvielen, de chaos en de doden. Aan de andere kant ook de positiviteit en de manier waarop burgerinitiatieven op poten werden gezet. Ik moet nog zien of de Nederlandse samenleving zoiets voor elkaar kan krijgen als puntje bij paaltje komt. Het was daarom erg indrukwekkend in meerdere opzichten. Toen we klaar waren hebben we een afzetterige $10 betaald voor een toeristische tram, die (bleek later) alleen een return van 20 minuten rijdt. Alleen door de vele lange stops ben je niet eens echt sneller dan wanneer je loopt.. Wel kreeg je informatie tijdens de tramrit over Christchurch. Zo zijn ze bezig het opknappen van een groot gebouw en alleen dat gebouw slokt 200 miljoen dollar op aan restauratiekosten. Daarnaast is de regering in dubio: óf het beroemde kathedraal op Cathedral Square slopen óf renoveren. Aangezien ze in 3 jaar nog altijd geen besluit hebben kunnen nemen, is het nu een grote speeltuin voor vogels die alles onderschijten..

Vervolgens zijn we teruggelopen, want het leek ons verstandig de backpacks vliegklaar te maken en in te pakken, zodat als we nog wat konden kopen voor als dat onverwachts nodig was. Al snel bleek dat dat geen overbodige luxe, want Hilja was haar travelbag (die om de backpack gaat) kwijt.. Dus hebben we het halve uur weer teruggelopen in de hoop dat Kathmandu er 1 had. Uitgerekend deze winkel had die niet, maar een andere winkel (Smiths City) had het onverwacht wel! We zijn daarna maar direct boodschappen gaan doen en hebben voor de laatste keer tijdens deze reis door Nieuw Zeeland sushi gegeten.

Trouwens, iedereen die zegt dat Christchurch niet meer de moeite waard is om heen te gaan, is er niet lang genoeg geweest. Er is een heleboel creativiteit in de stad en de manier waarop je twee uitersten ziet (chaos en creatieve opbouw), maakt het voor mij juist een hele interessante en fotogenieke stad!

Back-packed
's Avonds hadden we dan toch alles ingepakt en zelfs de tent paste bij mijn backpack in! We zijn daarna maar wat tv gaan kijken en uiteindelijk stapten we met een heel dubbel gevoel ons bed in: de laatste nacht. Uiteraard hadden we een beetje onrustiger geslapen dan anders en verliep de ochtend wat chaotischer dan normaal. Maar zelfs toen we met de backpacks richting de bus liepen, voelde het nog heel surrealistisch dat we weer teruggingen. Het voelde meer alsof we weer doortrokken naar een volgende stad. En misschien is dat ook wel goed, want op die manier heb ik wel tot op de laatste minuut met volle teugen kunnen genieten van onze reis door Nieuw Zeeland. Want wat een geweldige en bijzondere (levens)ervaring was dat! 30 minuten later stonden we op het vliegveld. Veel te vroeg, maar dat was de enige rit van de Nakedbus naar het vliegveld; de plek waar we 7 uur moeten wachten tot we Nieuw Zeeland uitvliegen en van waar nu mijn blog typ, de volgende komt (helaas) weer vanuit Nederland..

Je zou er emotioneel van worden
Dag Nieuw Zeeland, je was geweldig (net als alle mensen die ik heb heb mogen ontmoeten) en ik ga je ongelofelijk veel missen! Bedankt voor alle mooie ervaringen, herinneringen, foto's en video's die ik met me mee naar huis kan nemen. Daarmee kan ik niet alleen anderen jaloers maken, maar vooral mezelf voor altijd blijven herinneren aan wat misschien wel het mooiste half jaar van mijn leven is en zal zijn! Dit is geen afscheid, maar is een tot ziens! En dat is een belofte!