The Countdown

Gezien het aantal resterende dagen hier in Nieuw Zeeland (voor ons) schrikbarend snel afneemt, hebben we maar alvast een planning gemaakt voor de laatste tijd. De nachten per stad zijn uitgeteld, bussen zijn geboekt en als we ons aan het budget houden, nemen we zelfs nog wat geld mee terug naar huis! ..ook al is het maar een klein beetje.

Du-ne-din
We hadden voor Dunedin wat te veel hooi op onze vork genomen, want al de geplande activiteiten pasten niet meer in de resterende hoeveelheid tijd. We hebben daarom besloten om de Speights Brewery Tour en de Catbury Chocolade Tour te laten schieten, want voor goed bier en lekkere chocolade hoef je de Bene(lux) niet uit. Wel hebben we genoten van één van de vele goede coffeeshops: The Fix Coffee om precies te zijn. Bij die naam ging al een belletje rinkelen, maar toen ik mijn foto's op mijn mobiel uitzocht (het geheugen was vol) kon ik het pas echt plaatsen: het was hetzelfde merk koffie als de versgemalen bonen die we van Jo hadden gekregen (de vrouw die, samen met Matt, ons meenam voor een cruise op Lake Wanaka).

We hebben een koffie 'to go' gehaald en zijn in het park gaan zitten om te genieten van de zon. Toen de koffie op was, zijn we naar het Otago museum gegaan. Dit museum, en ook het Settlers museum waar ik de vorige keer over schreef, is "entree op basis van donatie". In gewoon Nederlands: gratis.

De musea zijn gevestigd in prachtige gebouwen en de (interactieve) manier waarop alles tentoongesteld werd, maakte het erg leuk. Het enige nadeel is dat bijna elk museum in heel Nieuw Zeeland hetzelfde is: een stuk Maori geschiedenis, een stuk geschiedenis over de eerste Europese crossovers, een beetje geografische geschiedenis, wat informatie over de industrie die veel betekende voor de regio, aangevuld met wat recente geschiedenis (jaren '60/'70/'80) en wat opgezette dieren. Het is nog altijd leuk om doorheen te lopen, maar een beetje eentonig wordt het soms wel.

Na het museum gingen we verder met de city walk, die nam ons mee langs verschillende kerken, een botanische tuin en de universiteit (de oudste van Nieuw Zeeland). Een mooie gelegenheid om een paar foto's te maken. Elke botanische tuin is hier eigenlijk een rozentuin, soms aangevuld met wat verdwaalde hortensia's.

The Gutbuster
Iets waar je natuurlijk naar toe moet als het toch 'om de hoek' ligt, is de steilste straat ter wereld. Dit is Baldwin Street en voor diegene die twijfelen aan het hellingspercentage ten opzichte van de andere straten, is het bordje "World's Steepest Street" toegevoegd. Een heleboel mensen willen m rennend op, maar onder het mom van "dan kunnen we beter van het uitzicht genieten", hebben wij m lopend gedaan.. En daarnaast was het al anderhalf uur lopen om er te komen. Dus.

Als je onderaan de straat staat, dan is ie inderdaad flink steil maar lijkt het nog enigszins mee te vallen. Pas als je op het hoogste punt staat, zie je in dat je nog nooit eerder op een gewone straat in zo'n korte horizontale afstand zo'n eind verticaal gestegen bent. Een paar feitjes: de straat staat vermeld in het Guinness Book of World Records, is 350m lang en op het steilste punt is het hellingspercentage een ongezonde 35% (alles wat je neer wilt zetten rolt naar beneden). De straat is van beton, om de simpele reden dat op een warme, zonnige dag asfalt zou smelten en naar beneden zou stromen. Oja, en ze houden er de jaarlijkse "Baldwin Street Gutbuster": een hardloopwedstrijd waarbij je de straat zo snel mogelijk op en neer rent en onderweg probeer je niet al je ingewanden uit te poepen.

De laatste dag hebben we ervoor gekozen om wederom anderhalf uur de wandelschoenen aan te doen en naar St. Clair Beach te lopen. Daar hebben we een flink stuk van de middag genoten van zon, zee en stuntelende surfers. Op de terugweg hebben we een onbedoelde detour gedaan, waardoor onze "tweede terugreis" op slechts 10 minuten van het strand begon. Het deken dat we van Devonia te leen hadden wilden we die avond nog even snel terugbrengen, maar uiteraard was het veel te gezellig daar en zijn we twee uurtjes langer blijven plakken. De volgende ochtend hebben we wat thermokleding voor Hilja gehaald, want die kreeg het met de nacht kouder.

Pengu
Omdat de bus uit Dunedin pas rond half 2 vertrok, en het nog flink stuk rijden was naar Oamaru, was het rond etenstijd toen de tent stond. Dat gaf ons een klein dilemma: aan de ene kant wilden we eten, maar aan de andere kant was het een mooie avond om pinguïns te gaan kijken. We hoorden van Julian dat de volgende dag cycloon Lusi Nieuw Zeeland binnen zou vallen, dus we zijn toch maar diezelfde avond gegaan.

Na een uurtje lopen kwamen kwamen we bij een splitsing waar we moesten kiezen of we naar de gratis pinguïns (Yellow Eyed pinguïn) wilden, of naar de betaalde (Blue pinguïn). De avond ervoor was er maar 1 yellow eyed pinguïn gespot en die locatie was nog een half uur extra lopen. Aangezien we wat meer geld overhouden dan gedacht, zijn we voor het gemak naar de Blue pinguïns gegaan. Nadat we een paar opmerkelijke "Pas op, overstekende pinguïns" gepasseerd waren, zaten we om 20:00 uur in het donker op de tribune. De pinguïns komen in principe niet 1 voor 1 aan land, maar verzamelen in zogenaamde packs in zee. Een pack telt vaak 5 tot 21 pinguïns en je weet dat ze er aankomen door het kwakende geluid dat ze maken om met elkaar te communiceren. We hebben die avond 4 packs en een paar einzelgängers aan land zien komen om in de duinen te overnachten. Totaal meer dan 53 pinguïns! Helaas hebben we geen fotografisch bewijs, want het maken van foto's zou de pinguïns verstoren.

Er was ook een pinguïn die niet binnen het gareel bleef, want waar alle anderen braaf de routine van: aan land komen, via de rotsen naar een open ruimte rennen (waar wij "verdekt" stonden opgesteld), door naar het gras waggelen en vervolgens de duinen in om te slapen aanhielden, besloot hij de tribunes uitgebreid te bestuderen. Na 5 minuten vertrouwde hij ons genoeg om over de barrière te gaan en tussen de mensen te waggelen.

Na afloop hadden we in het donker (en dan bedoel ik ook echt donker, want straatverlichting kennen ze alleen in de stad) een pokkeneind moeten teruglopen, maar gelukkig konden we mee terugrijden met een ouder Duits echtpaar dat bij ons op de camping stond.

Lusi
's Ochtends was het al stevig aan het regenen; cycloon Lusi was aangekomen. Er stond geen hele harde wind en ons tentje hield het zoals gewoonlijk weer prima. Iets waar we ons echter niet op konden voorbereiden was de grote hoeveelheid regen die langzaam maar zeker de camping in 1 grote (enkeldiepe) plas veranderde. Hierdoor waren we gedwongen om voor $25 extra te "evacueren" naar een cabin. Op zich geen overbodige luxe, want het was alweer 3 maanden geleden dat we voor het laatst in een echt bed sliepen.

Toen we de volgende ochtend wakker werden, was het alsof het nooit geregend had: strakblauwe lucht, aangename temperatuur en een stralend zonnetje. Alleen een paar grote plassen en drassig gras verraadden de regen van de vorige dag. We hebben snel onze spullen gepakt en begonnen aan onze lange wacht op de bus.

Timaru
Door naar Timaru, ook hier stonden we maar twee nachten. We kwamen wederom laat aan en de eerste avond bestond dan ook uit het opzetten van de tent, boodschappen doen en koken.

Timaru is de grootste stad in de regio en aangezien het voor ons al een tijd geleden was dat we in een echte stad waren, hebben we een deel van de dag lekker door het centrum geslenterd. Het klinkt verwend, maar soms ben je alle natuur (hoe prachtig ook) eventjes zat. Bij aankomst hoorden we dat er ook hier pinguïns te zien waren, maar dan gratis: gewoon bij de rotsen langs de Marine Parade (haven). En aangezien we nog geen fotografisch bewijs hadden van de gespotte pinguïns, leek dit ons een mooie mogelijkheid om dat alsnog te verzamelen. Pinguïns hebben namelijk nergens last van, zolang je je flits maar uitschakelt.

Na een vroege maaltijd stonden we rond half 7 (uur voor zonsondergang) in de buurt van de haven. Het was nog hartstikke licht, maar de beestjes schijnen ergens tussen een uur voor en na zonsondergang aan land te komen. We hadden instructies gekregen: zoek tussen de grijze rotsen naar witte, stinkende stukken steen (die niet heel moeilijk te missen waren): daar zijn de nesten in de buurt. Toen we, al pratend, onze eerste ronde liepen, op zoek naar de witte rotsen, zag ik ineens een pinguïn. Hilja had niets door en liep al kakelend door, maar stopte gelukkig net op tijd om de vogel niet te laten schrikken. Ik had de camera al in de aanslag en heb een paar leuke kiekjes kunnen schieten! Al met al hebben we die avond nog zo'n 7 pinguïns gezien die aan land kwamen, of zich al tussen de rotsen hadden genesteld, voordat we met een voldaan gevoel naar huis gingen. Hilja was van te voren bang dat ze helemaal niks zou zien omdat ze een beetje nachtblind is, maar niks was minder waar, want waar ik nog liep te klooien met de instellingen van mijn camera, riep zij alweer dat ik moest komen omdat ze er weer 1 had gevonden!

Ashburton
Aangezien dat alweer de tweede nacht was, gingen we de volgende dag door naar Ashburton. Toen we daar na het eten richting de tent gingen (ja, ook hier kwamen we laat aan), babbelden we wat over hoe blij we waren (ondanks dat ze een keer stuk zijn gegaan) met onze matjes. Letterlijk nog geen halve minuut later hoorden we een harde plof: Hilja's matje was stuk.. De vorige keer was het al balen, maar nu kwam het helemaal ongelegen, aangezien het 's nachts maar een graad of 3 werd.

Niet dat we überhaupt echt rustig konden slapen, want de camping stond vol met mensen die in de buurt werken en dus semi permanent daar wonen. Elke nacht waren ze flink bezopen, waarbij ze de hele camping schreeuwend wakker hielden. Niet om te generaliseren, maar deze mensen voldeden volledig aan het "white trash" stereotype. De tweede dag hebben we wat dingen uitgezocht en, omdat we nu met een stuk matje zitten, de plannen maar weer omgegooid en de bussen opnieuw geboekt om ervoor te zorgen dat we sneller in Christchurch zijn om het matje om te wisselen. In de tussentijd mocht Hilja, die het sowieso altijd koud had, op mijn matje liggen, aangezien ik wat beter tegen de kou en harde ondergrond kan.

Boem is ho!
Het uitzicht vanuit de bus richting Twizel is prachtig (we kwamen vanuit wat vlakker gebied weer de bergen in) en we stopten voor de lunch bij Lake Tekapo. Daar kregen we een voorproefje van wat ons daar over een paar dagen (met mooi weer) te wachten staat: uitzicht over een gigantisch groot en mooi meer. Bij aankomst in Twizel zagen we een ongeluk (met gelukkig alleen wat blikschade) gebeuren. Echter, de vrouw die fout zat en met een flinke vaart de achterkant van haar auto in de zijkant van een pick up parkeerde, ging volledig door het lint. Ze begon te schreeuwen tegen de mannelijke eigenaar van de pick up, die ondanks het geschreeuw rustig bleef. Na een korte woordenwisseling tussen de twee zag de man ons staan en zei dat wij waarschijnlijk wel konden zeggen wie fout zat. Eerst wilde ze er niks van weten, maar uiteindelijk "commandeerde" ze ons die kant op (was niet echt nodig, want ik was al lang een heel stuk die kant op gelopen) en vroeg ze op zwaar geïrriteerde toon wie er fout zat.

Ik vertelde (met verborgen vermaak en een half onderdrukte glimlach) tegen de vrouw dat het volledig haar fout was. Vervolgens krijste ze bijna tegen de man "well sorry than, but you were obviously in my blind spot". Ik wilde heel bijdehand zeggen dat als ze in ook maar 1 moment in haar spiegels had gekeken en niet zo hard achteruit had gereden, ze had gezien dat die spiegels volledig gevuld waren met de witte pick up truck.. maar het leek me verstandiger om die woorden in te slikken. Zij hadden een babbeltje over verzekering en wij hebben onszelf maar weer opgezadeld. De vrouw reed uiteindelijk weg, dus wij gingen nog even naar de man om te vragen hoe het ging en of alles geregeld was. Hij zei dat het verzekeringswerk werd en dat het wel goed moest komen. Wel wilde hij, als ik het goed vond, mijn gegevens noteren voor het geval dat de verzekering een getuige nodig heeft. Uiteraard geen probleem.

Op dat kleine avontuurtje, boodschappen doen en het hoog nodige wassen van onze kleren na, was er niet veel nuttigs dat we in de laatste paar uur daglicht konden proppen.

Het is hier inmiddels alweer herfst, en dat is aan meer te merken dan alleen de verkleurde bladeren aan de bomen. De temperatuur in de nacht valt terug naar een graad of 2. Zeker hier in de hoger gelegen gebieden en dan zitten we ook nog in het zuiden van het zuidereiland, waar het sowieso frisser is. Ook wordt het 's avonds alweer vroeg donker: rond 7 uur begint de zon achter de horizon weg te zakken en een uur later is het donker.

Pelennor fields
Na een nacht met maar een paar uurtjes slaap werd ik wakker met een keel van schuurpapier, want Hilja haar matje (waar ik nu op lig omdat ie stuk is) biedt bijna geen isolatie tegen de koude grond. Na een warme douche en snel ontbijt vertrokken we naar het centrum. We hadden namelijk weer een Lord of the Rings tour geboekt. Nee, we zijn absoluut geen die-hard fans (hoewel de films leuk waren om te zien), maar alleen voor de omgeving is zo'n tour z'n geld al waard! De tour ging door Pelennor fields (de plek van het grote gevecht uit de derde film), waarbij we ook weer voorzien werden van veel weetjes en ander commentaar. Zo zijn bijvoorbeeld alle geluiden/kreten van grote groepen uit de films opgenomen tijdens de pauze van een cricket match. Aangezien we maar naar 1 locatie gingen, maar er wel twee uur gevuld moest worden, had de gids een hoop kostuums, wapens, vlaggen, etc. meegenomen. Hilja en ik hadden de grootste lol terwijl we ons als orks verkleedden en met (niet bij orks passende) zwaarden liepen te zwaaien. De harde kern van onze kleine groep (6 personen) nam het allemaal iets serieuzer en ging helemaal los terwijl ze bepaalde scenes naspeelden.

De gids vroeg mij op een gegeven moment of ik een heel erg toffe foto wilde. Toen ik zei dat ik dat wel wilde, vertelde ze dat ik mijn shirt uit moest doen en een masker van Gollum moest opzetten. Ik dacht dat ze een grapje maakte, maar een minuut later vond ik mezelf als Gollum door het veld kruipen. Trots ben ik er niet op, maar de foto's schijnen erg goed te zijn.

Oh en er stond ook nog een huis waar ik niet over mag schrijven, omdat het wordt gebruikt in een nog uit te komen film.

Twizel pd
Toen we na de tour afgezet werden, zagen we de man van het ongeluk langsrijden. Hij stopte dichtbij en we hebben even gevraagd hoe het ging met de verzekering en dergelijke. Hij vertelde dat de vrouw weer terug was gekomen toen wij weg waren en nog harder tegen hem tekeer ging, waarbij ze haar "bekentenis" introk en de schuld op hem afschoof. Toevallig kwam hij net bij het politiebureau vandaan, waar hij uiteraard het nodige huiswerk mee kreeg in de vorm van in te vullen formulieren. Er was ook een stuk over getuigen en hij vroeg of het goed was als hij daarbij mijn gegevens in zou vullen. Uiteraard was dat geen probleem, maar het leek mij logischer als hij ons naar het politiebureau bracht zodat wij een schriftelijke/mondelinge verklaring konden afleggen. Toen we daar waren en ik mijn flauwe standaard "dit is de eerste en hopelijk ook de laatste keer dat ik hier in het politiebureau ben" grapje had gemaakt, werden Hilja en ik apart gezet om de verklaring te schrijven. Ook moesten we tekenen wat er was gebeurd. Toen we klaar waren en ik de agent nog een mondelinge toelichting had gegeven, zei hij dat het een flinke verduidelijking was (vanwege de tegenstrijdige verhalen van de man en vrouw). Hij sloot af met "we'll get to the bottom of it", iets waarvan ik dacht dat ze het alleen in films zeiden.

Toen ik na weer een beroerde nacht met nog minder slaap wakker werd, was ik het zat en besloten we dat het tijd was om de koude buitenlucht te ontvluchten zolang we het matje niet hebben omgewisseld. Ik was inmiddels namelijk goed verkouden en kreeg koorts. Ondanks dat we die dag al vroeg naar Mount Cook wilden liften, hebben we dat opgeschoven tot het begin van de middag om de bus maar weer om te boeken en een last minute hostel in Lake Tepapo te zoeken. In Twizel zelf was namelijk net die week de nationale jeugdkampioenschappen roeien van start gegaan, waardoor alle double rooms, suites en dorm rooms volgeboekt waren. Maar voordat wij verder reisden, gingen we eerst nog een middag naar Mount Cook. Liftend wel te verstaan, aangezien het de vorige keren zo makkelijk ging en een shuttleservice ons $90 zou kosten. Ook deze keer viel de rit ons niks tegen. Eerst werden we opgepikt en een klein stuk verder gereden, aangezien die man een andere kant op ging en letterlijk een halve minuut later pikten twee Duitse meiden ons op: Marie en Johanna.

Aangezien het erg gezellig was onderweg, kregen we al snel de uitnodiging om ook met hun mee terug te rijden. Iets waar we dankbaar gebruik van wilden maken! Eenmaal in Mount Cook Village hebben we nummers uitgewisseld en zijn we op pad gegaan. We keken weer eens onze ogen uit: een prachtige, met sneeuw bedekte, bergketen waar twee hoge pieken bovenuit staken: Mount Tasman en Mount Cook. Die laatste is met 3754m Nieuw Zeeland's hoogste berg. We hebben er een goed uur gewandeld, maar aangezien ik echt helemaal niet lekker was, hebben we het rustig aan gedaan. Uiteindelijk zijn we op een terrasje beland, waar we met schitterend uitzicht (en prachtig weer) hebben genoten van een kopje koffie.

Toen we eind van de middag terug waren op de camping, zijn we even met een zielig verhaal langs de receptie gegaan. Resultaat: twee dekens om de nacht wat mee te verzachten. Helaas bleek het 's nachts weinig verschil te maken en was ik blij toen het weer ochtend was.

Lake Tekapo
Nou daar gingen we dan: richting Lake Tekapo en dat betekende voor ons voor het eerst op een dorm room (hostel) slapen. Toen we aankwamen was de kamer verder leeg, maar waren alle bedden al geclaimd. We lagen met 4 anderen op de kamer, verdeeld over 3 stapelbedden. Hilja en ik waren als laatste aangekomen en moesten allebei op het bovenste bed van een stapelbed liggen. We zijn na het lossen van de spullen een rondje gaan lopen langs het meer, dit was namelijk de enige mooie dag die we daar zouden hebben. Ik voelde me enigszins schuldig toen we die avond in bed lagen, want de enige reden dat we het hostel ingingen was omdat ik ziek was en ik was bang om iedereen aan te steken/wakker te houden met mijn gesnif.

Gelukkig voor hen zouden we er maar twee nachten slapen. Toen we namelijk opnieuw de balans opmaakten, bleek dat we nog meer bespaard dan eerder gedacht.. Dus leek het ons niet meer dan logisch om onszelf te trakteren op een "luxe" laatste anderhalve week. Dat wil zeggen de luxe van verwarming, een matras en een deken: we slapen dan alleen nog maar in double rooms of twin rooms! Maar eerst moesten we nog twee nachten "overbruggen" voordat het zover was.

Uiteindelijk viel het me alles mee, ik heb goed geslapen (in een walm van Dampo om mijn neus een beetje open te houden) en voelde me met de dag opknappen. De helft van de kamer ging na de 1e nacht alweer verder, maar een Australische jongen (Brad) bleef en zat er ook al langere tijd, aangezien hij op zoek was naar werk en tot die tijd in het hostel verbleef. We konden het goed met hem vinden en toen we terugkwamen van een wandeling tussen de buien door (het onweerde, hagelde en regende constant), vertelde hij dat hij een baan had gevonden (de volgende dag direct beginnen) en dat ging vieren met een biertje in de pub. Aangezien je in je eentje niet echt wat kan vieren, zijn wij meegegaan en hebben met z'n drieën de middag volgekletst. 's Avonds ontmoetten we onze nieuwe kamergenoten: een ouder Japans stel dat op "Hello" en "WiFi" na geen woord Engels sprak. Wel hebben ze ons diezelfde nacht op een ononderbroken snurkorkest getrakteerd. Brad had voor het eerst sinds lange tijd een wekker staan en hield het al snel voor gezien. Niet veel later hielden wij (en de rest van de kamer) het ook niet meer uit en gingen de laatste paar gebroken uurtjes in de lounge slapen.

De Japanners waren wel hartstikke aardig en het lijkt me voor hun best lastig om hier rond te reizen terwijl je geen enkel woord Engels spreekt. Gelukkig voor hun zijn er een heleboel Japanners in Nieuw Zeeland en wordt bijna elk informatief bord in minimaal drie Aziatische talen vertaald (waarvan ik aanneem dat 1 daarvan Japans is). En ik weet niet of ze thuis ooit een kat hebben gezien, maar toen er een kat in beeld kwam ging de vrouw uitgebreid staan zwaaien naar de tv. Terwijl wij zaten te wachten tot we richting de bus konden, hebben we die ochtend nog wat gepraat met Maggy. Een meisje van 18 dat eruit ziet als 28, die oppast op kinderen van twee mensen die in de filmindustrie werken (we dachten eerst dat ze zelf de moeder was). De vrouw is scriptschrijver en de man traint paarden voor films. Blijkbaar zijn ze er goed in, want ze reizen heel Nieuw Zeeland door en zijn met verschillende films tegelijkertijd bezig.

Chaos
Eenmaal in de bus naar Christchurch zagen we de gevolgen van cycloon Lusi pas goed: overal omwaaide bomen, wegwerkers waren op elke straat aan de slag en veel wegen in Christchurch zelf waren (deels) afgezet. Christchurch heeft binnen 1 maand hevige overstromingen en een cycloon voor z'n kiezen gehad, en dat was de stad af te lezen. Het was een nog grotere chaos dan het de vorige keer al was. Voor ons maakte de natte grasvelden niet meer uit, want de laatste anderhalve week bestond voor ons uit de luxe van kamers, bedden, dekbedden en verwarming! Daarnaast konden we het ons veroorloven om bijna elke resterende middag uit lunchen te gaan, het was dus nog echt even goed genieten!

We hadden een double room gereserveerd in de Tranquil lodge, waarvan we beiden op de een of andere manier wat meer luxe van hadden verwacht dan dat we kregen (zal wel door de naam komen). Alle deuren in de lodge klemmen flink, waarschijnlijk als gevolg van de aardbeving en de overstromingen. De eigenaar is super vriendelijk en ergens ook een beetje sneu, want hij smeekte nog net niet om de boel een beetje schoon te houden. Van ons heeft hij in dat opzicht uiteraard geen last, maar de rest van de gasten gedroegen zich echt als varkens! Ongelofelijk.. Aangezien wij geen zin hadden om in een vieze keuken te koken, zijn we die avond sushi gaan eten (dat kan hier heel goedkoop!). Na het eten hebben we ons in bed genesteld en hebben lekker lui vanuit bed tv gekeken. Het is heel lang geleden dat we dat voor het laatst konden/deden!

Hilja's matje was nog altijd stuk, dus de volgende ochtend zijn we naar de andere kant van de stad gelopen. Hier doe je dan ook bijna anderhalf uur over! Onderweg kwamen we langs een in oranje "getapete" boom, waar wij als Nederlanders natuurlijk een foto's van wilden. Toen ik de camera tevoorschijn haalde, kwam er een Maori vrouw aanlopen die bij de boom op de foto wilde. Dat was leuk volgens haar, want dan was het iets van onze twee landen.

Eenmaal aangekomen bij de Bivouac Outdoor was (na toelichting) garantie wederom geen probleem. Helaas hadden ze het matje niet op voorraad en konden ons alleen een in store credit voucher geven, iets waar we op dit punt van de reis niet zoveel meer aan hebben.. Dus het matje gaat mee terug naar Nederland en wordt daar omgewisseld. Op de terugweg zijn we door de stad gelopen en hebben lekker een tijd in het park gezeten. Aangezien we die avond ook geen zin hadden om te koken (luiheid is aanstekelijk), zijn we bij de Mac Donalds een family combo gaan halen en hebben we flink zitten schranzen.

Op de terugweg zagen we een hoer aan het werk langs de kant van de weg. Ik zal mijn mening over haar maar niet geven, maar áls er schoonheid in die vrouw zat, dan was het wel heel erg diep verstopte (innerlijke) schoonheid, want sorry, maar wat een rotkop. Een gestrande walvis heeft nog meer sex-appeal. Toch stopte er zowaar iemand en na een kort praatje (waarschijnlijk afdingen) stapte ze in de auto.

Die avond was verder een herhaling van de avond ervoor en aangezien Hilja nu ook ziekjes was, zijn we vroeg op bed gaan liggen. De ochtend erna zouden we aan onze laatste grote trip beginnen: nog 1 keer naar Kaikoura, want daar gaan we een dolfijnen cruise doen! De wekker stond om 05:15, want twee uur later vertrok de bus (en het was ver lopen). Maar om de een of andere reden werd ik die ochtend erna om 10 over 6, met mijn mobiel in mijn handen, wakker.. Ik zal m wel in m'n slaap hebben uitgezet. Dat veranderde echter niks aan de situatie: we hadden ons verslapen en moesten over 10 minuten weglopen.

Uiteindeljk waren we toch nog op tijd bij de bus en kon ons laatste avontuur van de reis beginnen! Die busreis was trouwens ook bijna het laatste "avontuur" van een meid die aan het hardlopen was en dacht dat ze wel door rood kon rennen.. Het is dat de chauffeur een noodstop maakte, anders hadden we onze reis niet zo leuk afgesloten.