On top of the underworld

Rainbow falls
Na een paar rustige dagen was het weer tijd om eropuit te trekken. We hebben in de tussentijd wat kunnen wennen aan het kamperen. Alles neemt namelijk veel meer tijd in beslag. Als je normaal jezelf 's ochtends klaar kan maken in een half uur/45 minuten, dan ben je hier al snel anderhalf uur bezig als je ook even afwast. Ook 's avonds eten koken duurt wat langer, zeker omdat we maar weinig pannen hebben die op het fornuis passen. Na de eerste dag hadden we al besloten dat we een koekenpan nodig hadden. Dus, we gingen naar de dollarshop en kochten voor 5$ een koekenpan. Diezelfde pan hebben we de dag erna weggegooid omdat ie dubbeltrok van de hitte en de 'antiaanbaklaag' ongeveer 1/3 van ons eten opeiste. Toen toch maar voor kwaliteit gekozen en naar de outdoorshop gegaan.

Elke avond is er een hele groep Aziaten tegelijk aan het koken. Erg leuk om iedereen zo druk bezig te zien en de verschillende geuren op te snuiven. We hadden ons nieuwe koekenpannetje net die middag gekocht en toen we de aardappels hadden gebakken, deed ik de worstjes erin (het is inderdaad in etappes koken). Op dat moment kwam er een windvlaag, waardoor de vlam iets onder de pan vandaan kwam en de opspetterende druppels olie vlam vatten. Met andere woorden: vlam in de pan. Toen het na een seconde niet ophield, haalde ik de pan maar van het vuur. Een paar keer tossen en alles was weer zoals het moest zijn. Op dat moment hoorde/zag ik de bewondering van de Aziaten die allemaal "ooooh" zeiden. Er begon er zelfs 1 te klappen. Ze vroegen daarna ineens allemaal wat ik aan het koken was en wat ik gebruikte om te flamberen. Ik hoorde mezelf nog zeggen "Oh no, that wasn't supposed to happen".. Weg bewondering. Dit alles gebeurde binnen twee minuten en tegen de tijd dat Hilja terug kwam van de wc om te plassen, was het alweer net alsof er niks gebeurd was. Maar ondanks dat kunnen we eindelijk zeggen dat we er een ritme inkrijgen. We eten braaf groente & fruit en ik slaap bij wijze van spreken, ondanks de kou, meer uren per nacht dan ik in Nederland doe in een week.

Dus, na al die gewenning was het tijd om weer actief te worden! Zo gezegd zo gedaan en voor we het wisten waren we een uur en kwartier aan het lopen om bij de Rainbow Falls te komen. Een waterval waar je, als je in de goede hoek staat en de zon schijnt, een regenboog ziet vanwege het opspattende water (onderaan de regenboog). Toen we een uur onderweg waren, vroegen we ons af of we wel de goede kant opliepen. Niks in de omgeving leek een waterval te kunnen verbergen, het leek eerder een industrieterrein. En toen ineens, bijna uit het niks, kwamen we bij Rainbow Fall road. Op zich een goede indicatie van dat we op de juiste plek waren. Onze vriend Google Maps vertelde dat we nog 1km moesten lopen. In die ene kilometer veranderde de omgeving volledig. We liepen een bos in, waar niet alleen bomen stonden, maar ook bamboe. En bamboe maakt heel typisch en leuk geluid als de wind er doorheen waait. Het bamboegeluid werd al snel overdonderd door een gebulder in de verte: de waterval. We hebben de waterval vanaf drie uitkijkpunten bekeken, maar de mooiste was toch wel vanaf de onderkant. Je keek daar uit op het water waarin de waterval zich neerstortte, een hele rustgevende en mooie plek. De zon scheen, dus ook de regenboog kwam eens in de zoveel tijd tevoorschijn. Deze zie je echter alleen schuin van boven, een plek waar je verder niet heel mooi uitzicht hebt op de waterval of de aanloop er naartoe. Het uitzicht vanaf de bovenkant van de waterval is ook bijzonder, de rivier houdt dan ineens op en alles stort naar beneden.. Iets wat je in ons platte landje nergens zult zien.

The trip
We hadden gelezen op de website van onze camping dat er verzorgde excursies geboekt konden worden. We konden kiezen uit twee excursies die eigenlijk hetzelfde aanboden. De duurdere variant was volgens de campingbaas alleen voor de "newly weds and nearly deads". Dus het werd de andere, waar je precies hetzelfde deed, maar dan voor minder geld. Daarnaast kregen we ook 10% korting van de campingbaas op deze trip, het blijft een topvent!

Het was een dagvullende excursie, dus we vroegen onze huiseenden Donald en Duckface goed op te passen, en na wat opstartproblemen (we moesten zowaar een wekker zetten), stonden we braaf om 7:50 uur op de bus te wachten. Tien minuten later werden we door een volle bus opgepikt. We konden wel 'naast' elkaar zitten, maar hadden allebei nog iemand anders aan de andere kant. Van 's ochtends tot 's avonds kregen we van de chauffeuse trouwens informatie en leuke weetjes/verhalen over de omgeving, de historie, etc. De wegen die dag waren trouwens maar voor de helft van de tijd ook echt wegen, de andere helft waren het ongeasfalteerde zigzag weggetjes met uitzicht op een diep ravijn aan de ene kant en een rotspartij aan de andere kant. Van die typische bergweggetjes waar je liever geen tegenliggers tegenkomt.

Na een rit van ongeveer een half uur stond de eerste activiteit gepland: Puketi Kauri Forest. Een bos - lees: jungle - van 15.000 hectare en bomen ouder dan je overoveroveroverovergrootouders. Er staat zelfs een boom tussen van 2000 jaar oud! De bomen die wij zagen waren iets jonger, maar nog altijd geen jonkies: ruim 600 jaar geleden zagen die hun eerste zonlicht. Voor de bomenknuffelaars onder ons, je armen krijg je om deze bomen niet geslagen.. daar heb je toch al snel 6 of 7 man voor nodig. Hoe mooi het ook was, na een kwartier was het alweer tijd om weer in de bus te stappen. Op naar de 'morning tea', maar voor mij werd dat uiteraard koffie. Daar direct inkopen gedaan voor de lunch, want het was de laatste stop voor die tijd.

Na twee uurtjes rijden kwamen we in de buurt van Cape Reinga. Maar voordat we daar naartoe gingen was het tijd voor lunch. We deden dit in een prachtige baai met een zandstrand, het deed me een beetje aan Piha denken. Tijdens de lunch raakten we aan de praat met een meisje uit Duitsland. Meer pech dan zij had, kan je bijna niet hebben.. ze werkte als aupair bij een gezin en terwijl ze bij de buren was om een vlucht te boeken naar Fiji hebben ze haar paspoort en geld gestolen. Daarnaast wilden ze haar niet meer betalen voor het werk dat ze had gedaan en maakte haar uit voor bedrieger en leugenaar. Ze vertelde dat ze op dat moment in een hostel zat en de dag na deze trip op zoek moest naar wat anders. Ze had bijna geen geld meer en had echt een baan nodig. Wij wisten toevallig dat er veel mensen via onze camping werken, dus we hebben nummers uitgewisseld en gaan een goed woordje doen voor haar.

Na de lunch reden we door naar Cape Reinga, het meest noordelijke punt van Nieuw Zeeland. Dat klopt niet helemaal, er is een punt dat nog noordelijker ligt, maar daar gaan geen wegen naartoe, dus noemen ze het het noordelijkste punt. Nieuw Zeelanders zijn namelijk een lui volk, voor 200m pakken ze de auto al. Cape Reinga is niet alleen het 'noordelijkste punt', maar ook de plek waar de Pacific ocean en de Tasman Sea samenkomen. Heel apart/mooi om midden in de zee ineens golven op elkaar te zien botsen. De Maori geloven dat Cape Reinga de vertrekplaats van de geesten naar hun thuisland, Hawaiki, is. Je mag er niet eten en drinken, want dat zou slechte geesten aantrekken.. iets wat de meeste toeristen achteraf pas hoorden en iedereen liep er dus ook vrolijk met een broodje en flesje water rond. Er staat uiteraard ook een vuurtoren op de Cape, maar die was minder groot dan ik me had voorgesteld. Die bomen waar we eerst naartoe gingen, waren 3x zo hoog. Ook een richtingenbord kan natuurlijk niet ontbreken daar, alleen Amsterdam stond er dan weer niet op.

Toen we in de bus zaten, was het nog zo'n 10 minuten rijden naar de sand dunes. De chauffeuse liet de bus (passagiers) de keuze: de hoge, of de héle hoge duinen. De bus had gesproken: uiteraard werden het de hele hoge duinen! Tijdens de rit daar naartoe werd ons gevraagd onze schoenen en overbodige kleding uit te doen. Iedereen deed zijn/haar schoenen twijfelachtig uit, aangezien schoenen, sokken en voeten inmiddels enigszins te ruiken waren. Ook sieraden en andere dingen die je niet wilde verliezen kon je beter in de bus laten, anders was de kans groot dat je kon gaan schatgraven in de grootste zandbak waar je ooit hebt gestaan. Toen we daar aankwamen werd het duidelijk dat ze niet had overdreven, de duinen waren gigantisch.

Toen we allemaal een sandboard hadden gepakt was het tijd voor een health and safety toespraak. Grootste tip: zorg dat je niet tegen de bus aan knalt, want als je headfirst de bus raakt met dik 70 km/h laat je een vieze vlek achter en heb je een pleister nodig. Met andere woorden: dat overleef je niet. Daarna werd ons verteld hoe je op het board moest liggen. Toen begon het zware gedeelte: de klim naar boven. Halverwege de duin gingen de eersten naar beneden. Iedereen werd de eerste keer geholpen door de chauffeuse en wie wilde mocht doorklimmen tot de top. Wij gingen uiteraard direct door naar boven en eenmaal daar aangekomen hadden we een prachtig uitzicht. Helaas heb ik er geen foto van kunnen maken, want alle spullen lagen in de bus.

Toen was het go-time. Knieën vlak achter het sandboard, handen aan de boven-/zijkant (10 voor 2 houding) en gaan met die banaan. 'Sturen' en 'remmen' kon je doen met je voeten. Het moment dat je je voorover laat vallen en je vaart begint te maken, stroomt er toch wel wat adrenaline door je heen. Je suist met ruim 70 km/h over het zand en je hoofd is nog geen 30cm verwijderd van de grootste faceplant die je ooit zal meemaken en dat zonder echt te kunnen sturen of remmen, maar zolang je ervoor zorgt dat de voorkant van je board zich niet ineens ingraaft is er niks aan de hand. Halverwege de duin zat er weer een kleine verhoging. Die verhoging, in combinatie met een hoopje zand van je voorganger, zorgt ervoor dat je (als je hard genoeg gaat) heeeeel even loskomt van de grond met je board. Daarna kom je met een beste klap op je borst weer neer en wil je breeduit lachen, iets wat direct beloond wordt met het minst smakelijke zandkoekje dat je ooit zal eten. Ondertussen maak je nog steeds vaart en je ziet de bus, recht voor je, steeds dichterbij komen.. tijd om te sturen/remmen. Ohja, had ik al verteld dat er zo'n 15 meter achter de bus een watertje stroomt? Op dat moment wordt het je duidelijk dat het 'remmen' niet veel voorstelt totdat je je voeten echt in het zand begraaft, zo diep dat je tenen gezandstraald worden. Al met al kom je toch nog op een veilige afstand van de bus tot stilstand.

Dat moet toch beter kunnen: vlak voor de bus stoppen, of langs 1 van de zijkanten de bus voorbij! Dus hoogste tijd voor ronde twee. Je klimt weer omhoog en het hele gebeuren begint opnieuw, alleen nu 'weet je hoe het gaat' en neem je iets meer risico. Dus zeg maar dag tegen onderweg sturen/remmen, dat komt op het einde wel. Zo gezegd zo gedaan: de tweede keer liet ik het remmen achterwege en stuurde links van de bus, iets wat maar goed was ook, want ik wilde de bus voorbij en kwam een dikke 10 meter achter de bus tot stilstand. Uiteindelijk was het toch even flink remmen, want het beekje/riviertje kwam dusdanig dichtbij dat het zand hard en drassig werd. Mission accomplished! Uiteraard heb je daarna overal zand zitten, maar het was het meer dan waard!

Daarna begonnen we aan de terugreis, wat betekende dat we de Ninety Mile Beach opdraaiden! Ik kende het van TopGear, maar het is toch leuker om 'zelf' met 100 km/h door het mengsel van zand en water (wat hier in dit geval een geregistreerde snelweg is) te rijden. Het strand zelf is trouwens nog lang geen 90 miles, maar omdat de Australiërs er 1 hebben kon Nieuw Zeeland natuurlijk niet achterblijven. In werkelijkheid is ie 55 miles, nog geen eens 90 kilometer dus. De snelheid maakt het uitzicht bijzonder, in Nederland zie je dat alleen met een gangetje van 5-8 km/h (afhankelijk van hoe hard je daar loopt). Af en toe zie je er een verdwaalde backpacker lopen, maar voor de rest zie je er bijna niemand. Ook geen auto's, want het zoute water is nou niet het allerbeste voor een voertuig. Na een goede 75km gingen we terug de normale weg op, want het werd verderop erg 'soppig' en er was een goede kans dat we anders vast kwamen te zitten. Heel erg was het niet, want we waren onderweg naar het avondeten en over de gewone weg was je er toch net wat sneller. De bus stopte bij de beste fish and chips shop van Nieuw Zeeland. Versere vis bestaat er niet, tenzij je 'm rauw eet, hij gaat namelijk direct vanaf de boot de pan in! Gewapend met fish and chips (ja we aten in de bus, dat bood uiteraard de nodige uitdagingen doordat we door het landschap de bus doorstuiterden) reden we de laatste anderhalf uur terug naar Kerikeri.

Al met al was het een fantastische dag met leuke mensen.

Kajakken
Na een actieve dag ga je natuurlijk die dag erna niet stilzitten: tijd voor de was! We hebben t-shirts, handdoeken en ondergoed gewassen. Daarna hebben nog even voor het Duitse meisje gevraagd naar werk hier in de omgeving, maar deze week is er geen plek.. Er staan al 7 mensen op de wachtlijst. Volgens de eigenaar van de camping kan dat volgende week alweer anders zijn. Gelukkig hoorden we dat, toen ze de situatie had uitgelegd, ze nog een week kon blijven in het hostel waar ze nu zat en daar ook mocht werken!

We wisten niet goed wat we na het wassen moesten doen.. Al onze was hing aan de waslijnen (scheerlijnen van de tent) te drogen en we hadden niet zo'n zin om de hele dag voor ons tentje te zitten wachten tot het daadwerkelijk droog is. Aan de andere kant wilden we ook niet heel lang weg, voor het geval dat het ging regenen of een rukwind ons wasgoed meenam (het waaide nogal). Gelukkig lagen de kajakken nog altijd geduldig langs de rivier (die achter onze tent loopt) te wachten. Dus we hebben snel wat gegeten, een peddel en reddingsvest gehaald bij de receptie en we zijn een kajak ingestapt. Uiteraard had ik de half lekke kajak gekozen, waardoor ik na het kajakken een extra broek aan de was-/scheerlijn kon hangen om te drogen. Maar ondanks de natte kleren was het zeker leuk om te doen en we hebben ons goed vermaakt!

The next episode
We hebben inmiddels een nieuwe camping geboekt en stoelen in de bus gereserveerd. We gaan voor 3 dagen naar Paihia. Het is maar goed dat we verdergaan, want de tent begint een behoorlijke puinhoop te worden. Als je het leuk vindt om te zien waar we nu nog zitten, dit is de link naar de website van de camping: http://www.kerikeriholidaypark.co.nz
En dit is de link naar de website van de camping waar we hierna (voor ons vanmiddag) naartoe gaan: http://www.waitangiholidaypark.co.nz Paihia is eigenlijk dé stad om naar toe te gaan als je de Bay of Islands wilt ervaren (althans, dat vertellen ze ons hier). Het leek ons in eerste instantie te commercieel, maar eigenlijk kan je het niet overslaan als je toch in de buurt bent.. Dus we gaan er heen, dan kunnen we direct een kop koffie drinken met onze Duitse vriendin.

As always, i'll keep you posted!

P.S. Foto's komen morgen & lees maar over de spellingsfouten heen, dat doe ik ook ;)