Hard hats and gas masks

Om maar direct met de deur in huis te vallen: na Rotorua zijn we naar Whitianga gegaan, een leuk klein vissersdorpje. Toen we de receptie binnenkwamen en ik mijn naam en boekingsnummer gaf, konden ze niks van de hele reservering terugvinden. Gek, maar op zich geen probleem, want er was plek zat en we mochten onze tent alvast opzetten, dan zouden we later terugkomen om te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. We wilden de stad in om wat te eten, maar eerst kwamen we braaf betalen. Eén van de eigenaars was er op dat moment zelf ook. Even later kwamen mijn naam en boekingsnummer boven water en bleek dat ik op de één of andere manier voor 35 november had geboekt (nee, 35 is geen typfout).

Ik hoopte dat er een outdoor shop of zoiets zou zijn, zodat ik mijn luchtbed (of wat er van over was) kon vervangen. Inmiddels had ik het slapen óp het matje namelijk al opgegeven en lag op de grond, iets wat elke ochtend weer stuitte op lichtelijk verzet van mijn rug in de vorm van een beetje spierpijn, maar eigenlijk viel het me alles mee en lag ik af en toe eigenlijk best wel lekker. Hoewel er in elke stad tot nu toe nog een aantal outdoorshops te vinden was, was er uitgerekend hier nergens een te bekennen.

Privé cruise
In whitianga konden we, voor relatief weinig geld, een boottocht (zelf promoten ze het als cruise) boeken. Dit leek ons wel wat, aangezien je langs alle mooie plekjes van de vulkanische kustlijn van de Coromandel gevaren wordt; verschillende cliff's, rotspartijen, coves, blowholes, golden beaches en gesteente waar je de lavastroom van vroeger nog in kan zien. Daarnaast mochten we daar in het marine reserve snorkelen tussen de Snappers. We konden 's ochtends nog boeken voor diezelfde middag en na een snelle lunch mochten we al aan boord. Daar bleek dat we de enigen waren die geboekt hadden die middag, dus we hadden de hele boot voor onszelf. De Skipper adviseerde ons zo ver mogelijk voorin de boot te zitten, omdat je dan de beste beleving hebt en het meeste ziet. Hij stopte bij alle hoogtepunten en gaf ons een persoonlijke toelichting over alles dat daarvoor de moeite waard was.

De boot was trouwens een oudgediende van de kustwacht, wat betekent dat er twee flinke (150pk) motoren in het water hingen. Buiten de werf van whitianga ging het gas er heel even goed op en hing de boot een aantal keer flink scheef in de bochten. Later bleek dat we dat stuk maar 35 mp/h gingen, maar als je nog geen halve meter naast je het water langs je heen ziet schieten en je af en toe hard op de golven klapt, lijkt het allemaal wat harder te gaan.

De eerste stop was Shakespeare Cliff, een rots die (de naam zegt het al) op het hoofd van Shakespeare zou moeten lijken. Ik heb maar snel een foto gemaakt, want ik zag in eerste instantie helemaal niks in de rots. Daarna keek ik de foto snel terug en toen herkende ik 'm wel. Dus ik weer snel kijken naar de rots, om vervolgens weer een vormloos stuk gesteente te zien. Dit is een 'gelukkig hebben we de foto's nog' momentje.

Daarna voeren we langs een paar schitterende baaien; parelwitte stranden met kraakhelder blauw water en mooie rotspartijen (vulkanisch gesteente). Het water was trouwens niet alleen zo mooi in de baaien, overal waar we even stopten en ronddobberden konden we de bodem zien (en het is daar nou niet bepaald pootjebaden qua diepte). De tweede grote stop was Cooks Blowhole: een soort grot zonder dak (zie foto). Heel gek om van onderen (vanaf zee) tegen de stam en de wortels van een boom aan te kijken.

De derde stop was het marine reserve: een gedeelte van de zee waar niet gevist mag worden. Voor ons was het snorkeltijd, voor de vissen voertijd. Win win situatie: zij een volle maag en wij veel vissen om te bekijken. Mijn enthousiasme over het snorkelen werd al snel enigszins getemperd, want het water was ijskoud! Na een paar minuten wennen was het echter prima te doen en zagen we de Snappers in het kraakheldere water rondzwemmen.

Daarna kwam het hoogtepunt: Cathedral Cove! De Cove, in combinatie met het strand, zandachtige vulkanische rotsen en het schitterende helderblauwe water, zorgden voor een sprookjesachtige omgeving. Toen we heel dicht bij de kust kwamen, zag je de mensen die daar op het strand waren ons aankijken alsof we iets te rijke ouders hebben, aangezien we de enige op die boot waren.

We zijn vervolgens langs een heleboel eilanden, rotspartijen en mooie stranden gevaren. Eén daarvan was Champage Rock, met daarachter een gelijknamig strand. De rots lijkt namelijk op een omgekeerd champagneglas. Vlak daarnaast was Elephant Rock. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen hoe dat ding aan z'n naam is gekomen.. De laatste grote stop was Orua Cave, de op twee na grootste zeegrot op het zuidelijk halfrond. De kleuren binnenin die grot waren prachtig: rood, groen, geel en een combinatie van die kleuren. Het schijnt dat dat is gekomen door de algen die erop groeien.

Trouwens echt knap hoeveel controle de kapitein had over de boot. In de grotten kwam hij op nog geen 10 cm van rotsen terwijl de golven de boot het liefst te pletter zouden laten slaan, om vervolgens na een paar minuten weer weg te varen.

Na 2,5 uur rondvaren was het tijd om het gas open te gooien en terug te varen naar Whitianga. En hoe kan je een middag op zee nou beter afsluiten dan met fish and chips? Het feit dat het de derde dag op rij was, maakte het voor mij absoluut niet minder lekker.

Afzetterij met een glimlach
De rit met de bus naar de volgende plaats was maar een half uurtje. De enige reden dat we maar Hahei gingen, was omdat het dichtbij Hot Water Beach (een echte must-see) is. Hahei is een nog kleiner vissersdorpje dan Whitianga, waarbij je het "centrum" letterlijk op 1 foto kan krijgen. Zelfs een supermarkt hadden ze er niet, waardoor we naar de 'Hahei store' moesten voor de boodschappen. De vrouw achter de balie ontving iedereen met een zeer brede glimlach en de enige reden die ik daarvoor achteraf kon bedenken was de afzetterij. Voor een blik bonen waar je in de normale supermarkt nog geen dollar voor neerlegt, betaal je daar zo 4 dollar. Niet dat je daar heel veel last van hebt als je er 3 nachten staat, maar toch. Op de camping hadden we de tent schuin onder een verdekt opgestelde lantaarnpaal geplant, iets waar we uiteraard 's avonds pas achterkwamen.

We wilden van Hahei de Nakedbus (de enige busservice daar naartoe) naar Hot Water Beach pakken, maar helaas konden we dag bus niet meer boeken.. Dus we zijn gewoon maar de busstop gelopen en vroegen de chauffeur of we erbij konden. Voor 5$ per persoon was dat geen probleem zei hij met een glimlach. Dikke prima, want normaal betaal je meer dan het dubbele voor dezelfde rit. Het was dus wel duidelijk waar dat geld naartoe ging (en het was niet de busmaatschappij). Met andere woorden: hij een fooi, wij een goedkope rit. Sowieso was die chauffeur een topvent. We hadden twee keer eerder bij hem in de 'bus' (omdat de wegen niet echt geschikt zijn voor touringcars, rijden er daar verlengde Ford Transit busjes) gezeten en hij rijdt met een gigantisch tempo, met chille muziek aan, terwijl hij een beetje loopt te babbelen/grappen. Toen we uitstapten kwam hij telkens nog even een praatje maken en gaf hij tips over de omgeving.

Volg de Oosterburen
Toen we op Hot Water Beach aankwamen, liepen we met ons gehuurde (veel te kleine) schepje rond, zoekend naar warm water. Toen de eerste 5 kuilen niks opleverde, werd het al snel een routine om een paar tientallen cm diep te graven en je voet er in te steken om te voelen of het warm werd. Dat zag je iedereen na een tijdje doen, zelfs de ondiepe kuilen van anderen werden voor de zekerheid nog een keertje gecheckt. Op een gegeven moment werd het ons duidelijk waar we heen moesten: gewoon het geluid van kuilengravende Duitsers volgen. Die hebben op onze stranden natuurlijk goed kunnen oefenen en het duurde dan ook niet gek lang voordat zij als eersten de 'schat' hadden opgegraven. Het water dat bij hun omhoog kwam was niet lekker warm, maar bijna kokend. We zagen later op de borden dat het opborrelende water tot 80 graden kan zijn! Wel dé plek om mensen hele gekke sprongen te zien maken, aangezien ze vaak verrast werden door hóe warm het water was.

Een kwartiertje later hadden twee Amerikaanse meiden, Eline en Keesha (sorry als ik je naam verkeerd spel), ook warm water opgegraven en riepen ons om ook daar te komen graven. We hadden die avond ervoor een tijdje leuk staan babbelen tijdens het koken en al snel hadden we met z'n vieren een flink gat gegraven. Helaas hebben we er niet heel lang van kunnen genieten, omdat het na een uurtje gigantisch hard begon te regenen. Dit leek mij een goed excuus om te gaan lunchen. Die avond hadden we afgesproken met de Amerikanen om 'even' een spelletje te doen, te babbelen en wat te drinken. Dat 'even' werd al snel een hele avond vol gezelligheid.

Tauranga
Eigenlijk zijn we alleen naar Tauranga gegaan omdat we niet anders konden qua route (geen rechtstreekse busverbinding) maar voor mij was het een mooi moment om op zoek te gaan naar een nieuw luchtbed. Inmiddels sliep ik al een dikke week op de grond namelijk. Niet dat het nou zó vervelend was, alles went.. Maar ik had op zich wel zin in iets dat wat meer voor een 'bed' door kon gaan dan mijn lege mat. In de tussentijd had ik contact gehad met de leverancier, die zei dat ik naar de Bivouac Outdoor kon gaan om daar de garantie af te handelen. Dit scheelde me veel tijd (en geld), anders had ik de mat terug naar Nederland moeten sturen.

We wilde daarom dichtbij het centrum staan, zodat ik kon oriënteren voor een nieuwe mat. Dit was de eerste keer dat we 's ochtends nog geen enkel idee hadden waar we 's avonds zouden slapen. Daarvoor hadden we altijd van tevoren wel een camping gezien op internet, maar deze keer nog niet. We dachten dat wel even te doen in de 90 minuten die we moesten wachten tijdens de overstap. Toen we op zoek gingen, kwamen we erachter dat de dichtstbijzijnde camping van de busstop in het centrum een goed uur lopen was. Met andere woorden: niet ideaal. We hebben toen snel gevraagd aan de chauffeur of we ook een halte later mochten uitstappen: bij Mount Manganui. Dat mocht en na nog een uurtje met de bus was het 20 minuten lopen naar de dichtstbijzijnde camping. De camping lag op een prachtlocatie: aan de voet van Mount Manganui, met uitzicht op de oceaan. Het was er zó mooi dat we direct besloten hadden er wat langer daar de blijven dan alleen om te kijken voor een nieuw matje, zodat we nog wat van de omgeving konden zien. Na een korte babbel bij de receptie mochten we de tent opzetten met uitzicht op zee. Die avond hebben we onze billen in het zand geplant en met een lekker drankje daar het laatste beetje zonlicht zien ondergaan.

Die dag erna gingen we de stad in voor een matje. Bij puur toeval kwamen we een Bivouac tegen en nog geen 5 minuten later was alles geregeld: ik kon terugkomen met mijn kapotte matje en daarna een gloednieuwe meenemen. Een snel retourtje stad later had ik mijn nieuwe matje klaarliggen in de tent.

Aangezien we toen ineens meer tijd over hadden dan gedacht en het alweer een tijd geleden was dat we een flinke hike hebben gedaan, zijn we die dag erna Mount Manganui opgegaan. Deze keer geen jungle, maar echte bergpaden en een schitterend uitzicht over de baai, het water en de gigantische vrachtschepen die de haven binnenvaren.

Adembenemend in meerdere opzichten
Vanuit Tauranga zijn we doorgetrokken naar Whakatane. Daar vandaan kan je één van Nieuw-Zeelands mooiste/indrukwekkendste excursies doen: white island. White island is een adembenemende ervaring. Letterlijk en figuurlijk, want zonder gasmasker krijg je er amper lucht; het is een actieve vulkaan! Een gasmasker en hard hat waren verplicht, niet dat ik denk dat het heel veel uitmaakt als de vulkaan uitbarst en je een stuk lava op je hoofd krijgt.. maar toch. Het duurde anderhalf uur voordat je met de boot bij het vulkanische eiland was. Tijdens de vaart hebben we gepraat met wat mensen van de crew. Zonder hun hadden we nu niet geweten dat we het meest Oosterlijke puntje van de wereld hebben gezien; het stukje land dat als allereerste een nieuwe dag ziet beginnen. Daarnaast vertelde de deckhand dat ze laatst een blinde man aan boord hadden die meedeed aan de trip. Heel toevallig hebben wij in Rotorua een blinde (Nederlandse) man en zijn Deense vrouw ontmoet, die hadden ons op een avond uitgenodigd voor een kop koffie. Na wat doorvragen bleek dat dat hetzelfde stel was!

In de tussentijd moesten we uitkijken naar walvissen en dolfijnen, omdat die veel voorkomen in dat gebied. Als we iets zagen, moesten we het direct tegen de skipper zeggen, want dan konden we even beter kijken. Ik heb uiteindelijk een staart van (ik denk) een dolfijn gezien, maar toen ik het wilde melden, werden net de hard hats en gasmaskers uitgedeeld en waren we bij het eiland. Aangezien ik niet denk dat ze speciaal daarvoor weer terug zouden varen (en ik het eiland zelf op dat moment net wat interessanter vond), heb ik het maar laten zitten. Beiden gaan we namelijk toch zien als we met de ferry naar het zuidereiland gaan en anders gaan we er een cruise voor boeken. Bij White Island werd je opgepikt door een klein rubber bootje dat je afzette op het eiland. Hier moest je vervolgens als een berggeit zelf je route kiezen over losliggende rotsen naar de verzamelplaats. Eenmaal daar kregen we de health and safety speech. Enkele dingen die verteld werden:

- Niet van de paden af, want door de vulkanische activiteit kan je, als je dat wel doet, ineens wegzakken in een holte onder de grond en ben je gaargekookt voordat je doorhebt wat er is gebeurd.
- De hard hat mocht je niet af doen, omdat je alleen daarmee een vergunning voor het eiland hebt.
- Het gebruik van het gasmasker werd toegelicht en er werd geadviseerd m direct op te zetten, want er komen giftige dampen de krater uit die je niet kan zien in de vorm van een gaswolk of iets dergelijks. Daarnaast is er een hoge concentratie sulfaat in de lucht, waardoor je longen erg geïrriteerd kunnen raken.
- Wat je moet doen als de vulkaan uitbarst: dekking zoeken.
- En in het geval van een aardverschuiving moet je naar links of naar recht rennen en niet proberen m voor te blijven, want dat is een hardloopwedstrijd die zelfs Usain Bolt nooit kan winnen.

Het lijkt misschien een beetje overdreven al die veiligheidsinstructies, maar 15 oktober dit jaar is de vulkaan nog uitgebarsten. De mensen die toen de tour deden, waren blij dat ze er van tevoren even herinnerd werden aan wat ze moesten doen. Voordat we de boot op mochten, moesten we ook een formulier ondertekenen over dat je volledig op eigen risico een gevaarlijk vulkanisch gebied betreedt en de dichtstbijzijnde medische hulp minimaal drie kwartier weg is.

Ik heb mijn gasmasker maar direct braaf opgedaan, omdat ik het al flink benauwd had voordat ik op het eiland was. Daarnaast had het masker het voordeel dat je de scherpe geur van sulfaat minder rook. Vrij veel mensen vonden het niet zo nodig om het gasmasker op te doen, maar na nog geen 5 minuten hoorde je diezelfde mensen heel hard hoesten en zwaar ademen, waarna ze toch maar snel het masker opdeden. We kregen aan het begin van de tour ook allemaal een hand vol zuurtjes, omdat die ervoor zorgen dat je voldoende speeksel blijft aanmaken en je keel geen Sahara-woestijn wordt door de scherpe sulfaatlucht.

We waren natuurlijk al in Te Puia (het geothermal park) geweest, maar dat is helemaal niks vergeleken met de omgeving op White Island; een maanachtig, ruig landschap waar je het zonder gasmasker nog geen minuut volhoudt. Overal waar je kijkt komt sulfaatrijke rook uit de grond en op de achtergrond zie en hoor je de vulkaan. Daarnaast is het een rare ervaring om mensen met gasmaskers te zien lopen, heel surrealistisch.

Er waren drie grotere stops tijdens de rondleiding, waarvan de eerste bij een sulfaatberg was. Overal was het knalgeel en hoorde je het agressief sissende geluid van de sulfaatstoom die onder gigantische druk de lucht in werd geperst. Daarnaast zag je overal modderpoelen en water agressiever koken dan dat je thuis op je fornuis voor elkaar zou kunnen krijgen.

Stop twee was bij de krater van de vulkaan. Er was een stenen grens neergelegd. Dichterbij dan dat mocht je absoluut niet bij de krater komen, omdat de grond daar te instabiel was. Dus iedereen stond braaf op een rij foto's te maken en vol ongeloof de krater in te staren. Het was dat iedereen een gasmasker ophad, anders had je vast heel wat openstaande monden monden kunnen zien. Het was zó indrukwekkend om aan de rand van de krater van een actieve vulkaan te staan. Door de manier waarop de gassen de grond uitkwamen, de geluiden die je hoorde en het feit dat er geen enkel dier leeft, maakte het echt een niemandsland. Alles wat er daar gebeurde, gebeurde met zoveel geweld en als je hoorde/zag dat overal over het eiland grote en kleine stukken uitgespuwde lava lagen, dan krijg je een heel klein beeld van de immense natuurkrachten die zich daar heel dicht onder je afspelen.

De derde en laatste grote stop was bij een verlaten sulfaatmijn/verwerkingsfabriek. Er zijn door de geschiedenis heen verschillende pogingen gedaan om sulfaat te winnen van het eiland, dit faalde telkens weer. Tijdens de pogingen is er een flink aantal mijnwerkers om het leven gekomen door uitbarstingen en aardverschuivingen. Daarna zijn de mijn en fabriek achtergelaten. Best apart om daar tig jaar later rond te lopen en de gigantische (verroeste) delen van de vroegere industrie te zien. Vlak voordat we bij de fabriek aankwamen, liepen we door/langs verschillende stroompjes. Het water dat daar stroomde kwam uit de vulkaan en volgens de gids was het niet schadelijk om te proeven (zolang je niet al te grote hoeveelheden naar binnen goot). Dat was voor mij reden genoeg om eens een beste slok van (bleek achteraf) het ranzigste water ooit te proeven. Het was ongelofelijk zuur en zout tegelijkertijd. Alsof je geconcentreerd citroensap met een paar eetlepels zout opslurpte. Je voelde meteen de aanval van de zuren op je tanden, die spontaan een millimeter dunner waren. De uitdrukking op mijn gezicht was blijkbaar dusdanig afzichtelijk dat de mensen na mij geen slok namen, maar hun vinger in het water deden en het op die manier proefde. Ik vond het een mooi moment om mijn gasmasker snel weer op te zetten.

Toen we op de boot terug zaten, raakten we aan de praat met Sarah. Zij komt uit Duitsland en baalt van de hoeveelheid Duitsers hier zijn en hoe (de meeste) zich gedragen. Dit was natuurlijk stof voor een leuk en uitgebreid gesprek. We hebben de hele terugreis gebabbeld en daarna besloten, aangezien zij dan ook in Wellington is met haar vriend, dat we samen oud en nieuw gaan vieren.

Die dag erna waren we nog zó flabbergasted dat we naar de bios zijn gegaan en, net als half Nederland, het tweede deel van The Hungergames hebben gekeken. En met deze opmerking is het einde van deze blog net zo slecht geworden als het einde van die film.

Tot de volgende keer! En dat is redelijk snel waarschijnlijk, want ik heb, zoals je waarschijnlijk wel merkt, een heleboel te vertellen (loop nog steeds achter).