The great story - part two

Denk je dat je al een heel verhaal hebt gelezen en dan ben je pas halverwege! Hierbij deel twee, enjoy!

Napier
De ochtend erna zaten we al vroeg in de bus richting Napier. Uiteindelijk vertrokken we met wat vertraging omdat een meisje te laat was en ondanks dat ze aan de chauffeur vroeg of het de bus was richting Napier (antwoord was ja), dacht ze dat ze m had gemist.. Miss Brightside.

Die middag werden we opgepikt door Ian en Jill, de mensen die we in Whangarei hadden ontmoet (zij waren op dat moment ook op vakantie en wonen in Napier). Ze hadden ons uitgenodigd om bij hun te slapen zolang we in Napier waren. We konden kiezen uit een eigen kamer met tweepersoonsbed, hun caravan, of onze tent opzetten in hun tuin. Na zo'n tijd op matjes/de grond gelegen te hebben, was de keuze niet moeilijk. Een gewoon bed is dan toch wel echt luxe! Nog voordat we bij hun huis waren, gingen we langs een garage waar ze hun Oldsmobile uit 1928 hadden opgeslagen. Een kwartiertje later reden we geheel in stijl (Napier is art deco hoofdstad van de wereld) door de straten van Napier en kregen we een uitgebreide rondleiding, met historisch commentaar, door de stad. We zijn naar Bluf Hill gereden (flink steile wegen, maar de Oldsmobile hield zich beter dan mijn Pandaatje had gedaan), waar je een mooi uitzicht had over Napier en de haven.

Napier is de hoofdstad van Hawke's Bay (soort provincie). In 1931 is de stad getroffen door een zware aardbeving. De stad lag hierdoor in puin, maar naast de verwoesting kwam ook de zeebodem door de aardbeving omhoog. Hierdoor kreeg de stad er 40km2 erbij. De stad is vervolgens geheel in art deco stijl opgebouwd. Het lijkt er dus allemaal heel oud, maar dat valt (relatief gezien) erg mee. Het is trouwens ook 1 van de met fietsvriendelijke steden van Nieuw-Zeeland. Waar je normaal ogen in je achterhoofd en een engeltje op je schouder moet hebben, zijn hier zowaar fietspaden.

De volgende stop was het Criterion Art Deco Backpackers Hostel midden in het centrum. Ian en Jill hebben dit hostel een aantal jaren gerund en gaven ons er een rondleiding. Nadat we weer van auto gewisseld waren, moesten we nog even hun caravan ophalen (ze hadden m uitgeleend aan vrienden voor een weekend) en daarna waren we voor het eerst "thuis". Nadat we onze was hadden gedaan, hebben we die avond uitgebreid gegeten.

Ian moest maandag weer werken, maar Jill was nog een dagje vrij en nam ons mee naar Hastings. Ze hebben daar een heel mooi theater, waar we even binnen hebben rondgelopen. Daarna hebben wij Jill getrakteerd op een lunch, waarna zij naar een afspraak moest en wij een uurtje tijd hadden om Napier opnieuw te verkennen. We hebben alvast een flyer gekocht van de art deco walk, een route langs alle mooie gebouwen, voor de dag erna.

De dag erna hebben we de fietsen van Ian en Jill gepakt en zijn we naar de stad gefietst om de art deco walk te doen. In februari is er altijd art deco weekend, waar ze nu al reclame voor maken. Iedereen gaat dan in klederdracht en vintage auto's de stad in. Op dat soort momenten kan ik me voorstellen dat het art deco (en alles er omheen) tot leven komt.

Voordat ik weg ging, zei een aantal mensen tegen me dat als je naar Nieuw-Zeeland gaat, je een stap terug doet in de tijd en in de jaren '50 uitkomt. Nu snap ik, als je puur naar de stijl van bouwen kijkt, eindelijk wat ze daarmee bedoelen.

Fietsen, een extreme sport
Eigenlijk wilden we woensdag weer verder, naar Hastings, maar op aanraden van Ian en Jill (en het feit dat we het heel erg naar onze zin hadden) bleven we nog een paar nachtjes in Napier. Uiteraard hebben we wel eerst 3 keer gevraagd of ze het niet erg vonden, gelukkig vonden ze het alleen maar heel gezellig. Woensdag hebben we opnieuw de fietsen gepakt en zijn we een dag gaan rondfietsen door Hawke's Bay (toen we aankwamen hadden Ian en Jill al routes voor ons geprint en op ons bed klaargelegd). Qua fietsen zoals wij het kennen, staat Nieuw-Zeeland echt nog in de kinderschoenen en is het soms flink improviseren om ergens te komen terwijl de auto's op nog geen meter naast je met 100 km/h voorbij rijden. Veel automobilisten weten ook niet precies wat ze met fietsers aanmoeten en blijven onnodig achter je hangen of rijden juist veel te dicht langs je heen. Daar waar het fietspad ophoudt is het trouwens heel normaal om op de stoep te fietsen en langs voetgangers te slalommen.

Donderdag zijn we opnieuw naar het centrum gegaan, om te zoeken naar een leuk cadeautje als bedankje voor onze gastheer en -vrouw. We hebben na een kleine zoektocht een souvenirwinkeltje gevonden dat Maori kunst (met een betekenis) verkocht. We hebben daar een groen soort van tegel gekocht dat stond voor een vriendelijk, vrolijk karakter en veel geluk. Die avond hebben we nog een rondje gereden door de omgeving, om vervolgens te gaan picknicken aan het strand. Als verrassing gingen we na het eten een kleine tour door de stad doen, langs alle huizen die met gigantisch veel lichtjes waren uitgedost voor kerst.

Blub
Vrijdag zijn wij naar het grootste aquarium van Nieuw-Zeeland geweest, waarna wij uitgebreid hebben gekookt voor Ian en Jill. Die zaterdag nam Ian ons mee langs een gigantische winery en daarna zijn we gaan kajakken op de Pacific Ocean. Toen we terug kwamen hebben Hilja en ik, met Ian en Jill als toeschouwers, hun huis kerstklaar gemaakt (kerstboom opgetuigd, lichtjes opgehangen, etc.). 's Avonds was er Christmas at the park, waar allemaal kerstoptredens gegeven werden. Aangezien Ian en Jill die avond bij vrienden aten, hebben wij toen snel nog een groot kerstboeket gekocht (die we zo lang in een emmer water hebben gestald op onze kamer) voor bij ons cadeautje.

Zondagochtend hebben we onze cadeautjes gegeven en daarna gingen we naar de farmers market; een markt waar alleen lokaal verbouwde/geproduceerde producten verkocht mogen worden. Aangezien Hawke's Bay een van de meest vruchtbare gebieden is van Nieuw-Zeeland, wordt die regel dan ook streng gehanteerd. We moesten een beetje opschieten, want om half 12 hadden we gereserveerd voor een seafood brunch. Aangezien mossels, oesters en pipi's normaal gesproken niet binnen mijn dagelijkse 2500 calorieën vallen, was dat een ervaring met een heel erg uitgesproken smaak. Gelukkig vond ik het prima te eten, in tegenstelling tot Hilja die een oester met zichtbaar veel moeite naar binnenwerkte, totdat ze m die avond er met net zoveel moeite weer uitgooide. Wel een beetje slechte timing, want met op dat moment werd er een overheerlijke roast geserveerd die ze daarna gemist heeft.

Waitomo
Gelukkig voor Hilja (en ook voor mij, want een tweede keer smaakt iets altijd nóg beter) kregen we de "overblijfselen" van de roast mee als avondeten en om 07:20 zaten we alweer in de bus naar Waitomo Village. Jill had ons afgezet en van Ian hadden we al eerder die ochtend afscheid genomen, want hij moest naar zijn werk. Heel gek om na zo'n leuke tijd weer afscheid te moeten nemen. Opmerkelijk trouwens hoe goed je mensen leert kennen in 8 dagen. Bij deze nogmaals: Ian en Jill, hartstikke bedankt voor de leuke tijd!

In Waitomo village bleven we totaal 3 nachtjes (2 volle dagen) om de glowworms te bekijken in de grotten. Glowworms zijn trouwens helemaal geen wormen, maar larven van een bepaalde vlieg. Toen we aankwamen realiseerden we ons dat het dorpje zelf nog kleiner was dan Hahei (waar het centrum op 1 foto paste). Hier hadden ze zelfs geen grocery store, alleen een café dat eens in de maand willekeurige producten inkocht en ze dan daar weer verkocht (uiteraard tegen een marge van 300%). Hierdoor waren we gedwongen om elke dag uit lunchen te gaan en 's avonds aten we brood.

Er warme verschillende combitickets te koop voor verschillende grotten, maar wij hebben uiteindelijk gekozen om naar de Ruakuri Cave en de Waitomo glowworm Cave te gaan. De eerste grot nam je een paar tientallen meters mee de diepte in en tijdens de twee urige tour zagen we stalactieten, stalagmieten, pilaren (als de stalactieten en stalagmieten samenkomen en 1 grote cilinder vormen) ondergrondse rivieren en glowworms (van dichtbij zie je dat die allemaal slijmerige draden van ongeveer 10cm aan hun lijf hebben hangen, waarmee ze kleine insecten vangen die afkomen op hun licht). Je gaat de grot binnen via een spiraalvormige, lange trap (die is gebouwd om een "heilige" plek, genaamd Wahi Tapu). De temperatuur in de grot ligt trouwens een ruime 10 graden lager dan buiten, iets waar ik pas aan dacht toen ik in m'n t-shirt en korte broek op het punt stond naar binnen te lopen. Daarnaast heb je water dat van het plafond naar beneden komt druppelen (op sommige plekken meer stromen), waardoor het helemaal niet erg was dat je af en toe even flink moest doorlopen om jezelf warm te houden. Van te voren werden we gewaarschuwd om niks aan te raken en er voor te zorgen niet te struikelen, want op elke vorm van schade (per ongeluk of expres) stond automatisch een boete van maar liefst $10.000.-.

Glowworms
De tweede grot was, zoals de naam al zegt, de grot waar je een uitzicht op een flinke hoeveelheid glowworms beloofd werd. Tot dan toe zagen we telkens wel redelijk wat glowworms (ook in de Abbey Caves), maar het was nog niet de sterrenhemel bij heldere nacht waar we zoveel over hebben gehoord. De tour duurde maar 3 kwartier, waarvan het eerste half uur deels een herhaling/overlapping was van wat we eerder hadden gehoord en gezien in de vorige grot (alleen dan heel beknopt). We begonnen in de Cathedral Cave, bekend om de goede akoestiek (er worden regelmatig optredens gegeven). De groep was trouwens grotendeels een samenstelling van te rijke, zelfingenomen mensen uit Manchester en India, wat resulteerde in de meest kinderachtige groep volwassen mensen die ik ooit heb gezien. Er werd er ongelofelijk hard "gepraat", waardoor de gids als een soort kinderjuf om de paar minuten aan haar kinderachtige "klas" moest vragen of het stil kon zijn, zodat de rest van de groep haar kon verstaan. De laatste 10 à 15 minuten zaten we op een boot, iedereen was (uiteindelijk) muisstil en terwijl je alleen het zachte gekabbel van de ondergrondse rivier hoort, kijk je naar boven en zie je nog net geen sterrenbeelden. Het was absoluut prachtig! Er zaten letterlijk duizenden kleine glowworms verspreid door een relatief kleine grot, waardoor het leek alsof je door een zeer sterke telescoop naar de Melkweg zat te kijken.

Verder was er weinig te beleven in Waitomo Village, maar het was absoluut de moeite waard om er naar toe te gaan. Ergens kwam het wel goed uit dat we een dag extra tijd hadden (we wilden eerst de twee grotten over twee dagen verdelen, maar besloten ze achter elkaar te doen), want zonder dat wij er echt erg in hadden, kwam kerst steeds dichterbij maar zaten de kerstkaarten nog altijd in onze backpacks. Die middag zijn we dus maar in de spreekwoordelijke pen geklommen en hebben de kaarten gepost. Die avond hadden we zin om een leuke film te kijken en na 7$ betaald te hebben voor 24 uur WiFi, gingen we het internet afstruinen naar een film. Uiteindelijk werd dit leuke idee (we hadden zelfs popcorn gekocht voor een prijs waar zelfs Pathé in Nederland zich niet aan zou wagen) een grote flop, want het internet was zo bruikbaar als een ouderwetse inbelverbinding op een hedendaagse gamepc.

New Plymouth
De dag erna gingen we richting New Plymouth, een stad met aan de ene kant de kust en aan de andere kant Mt Taranaki/Mt Egmont (2518m). Door die unieke ligging stond er een constante wind, wat als voordeel had dat onze was snel droog was. Die middag/avond hebben we niet veel meer gedaan dan wassen, boodschappen halen, koken en eten.

De dag erna hebben we een deel van de coastal walk gedaan, een walk van totaal ongeveer 17 km, waar wij ongeveer 7 van hebben gelopen. We zijn daarna de stad in gegaan om te zoeken naar een kerstcadeautje. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want je hebt bijna geen extra ruimte in de backpack en het centrum van New Plymouth was een stuk kleiner dan we in eerste instantie dachten.

Mount Taranaki
Toen we die ochtend erna wakker werden, zijn we na een snel ontbijt naar de i-site gegaan om wat informatie over Mt Taranaki te krijgen. We wisten dat je deze berg kon beklimmen, dat was ook de grootste reden dat we naar New Plymouth gingen. We wilden namelijk graag nog een berg op na Tongariro Crossing (werkt verslavend). Wat we echter van te voren niet wisten, was dat het op de top -11 is (er ligt ook eeuwige sneeuw). Helaas hebben we toen moeten concluderen dat wij niet de juiste uitrusting hadden.

Daarnaast was vervoer een probleempje, geen enkele bus rijdt die kant op en wij hebben geen auto (dit was de eerste keer dat we echt het gevoel hadden iets mis te lopen omdat we geen auto hebben). De enige mogelijkheid was een shuttlebus boeken, maar die gaf je te weinig tijd (8 uur) om de grootste walk te doen (8-12 uur zonder stop). De op een na langste route was slechts 4 uur, dus dan konden we 4 uur lopen en 4 uur wachten. Aangepaste pick-up tijden waren tegen meerprijs te boeken, maar dat vonden we het toch echt niet waard aangezien we nog zat bergen tegen gaan komen op het zuidereiland. In plaats daarvan zijn we het museum ingegaan, ook leuk. Die avond hebben we even contact gehad met het thuisfront (FaceTime) en daarna wilden we nog naar Lights in the Park (lichtfestival met een kersttint), maar aangezien het uit het niks keihard begon te regenen en het meer Water in the Park werd, zijn we maar terug naar huis gegaan.

De laatste dag in New Plymouth hebben we we lekker geluncht/gepicknickt in het park en zijn we de stad nog even in geweest. 's Avonds hebben we voor ons doen lekker uitgebreid gekookt (dan ben je met die kleine pannetjes ook al snel 2 uur verder) en zijn we gaan typen aan onze blog, want we liepen toen ook al gigantisch achter. Al met al kan je dus zeggen dat New Plymouth een stad was van goede voornemens waar, net zoals met bijna alle goede voornemens), bijna niks van terecht is gekomen.

Last stop: Wellington
De dag voor kerstavond vertrokken we weer, deze keer in de richting van Wellington; alweer onze laatste stad op het Noordereiland! Terwijl we stonden te wachten op de bus raakten we aan de praat met Jenny, die ons vertelde dat de bus 40 minuten vertraging had. Uiteindelijk werden we opgehaald en begon onze laatste busreis van het Noordereiland met de Nakedbus. In Palmerston North hadden we een overstap, waar we nog eens een uur moesten wachten op een andere bus met vertraging. Onderweg had een meisje haar stop gemist omdat ze in slaap was gevallen (en niet 100m ofzo, maar ook echt goed gemist), die vervolgens in tranen naar de chauffeur ging. De chauffeur wilde haar wel langs de weg afzetten, maar een andere man wees hem erop dat het niet echt verantwoord is om een meisje van 16 in het donker (het was inmiddels bijna half 10) langs de snelweg te droppen, terwijl de dichtstbijzijnde stad een paar uur lopen was. Na een telefoontje had de chauffeur met een andere buschauffeur afgesproken om haar op te pikken en haar als nog bij haar stop af te zetten. Het enige wat ze niet goed hadden afgesproken is wáár het meisje de overstap zou maken, met als gevolg dat we, na ongeveer een kwartier doorgereden te hebben, precies datzelfde kwartier weer terug konden om het meisje op de andere bus te krijgen. Met andere woorden: weer een half uur extra vertraging.

In principe maakte me de vertraging niet zo gek veel uit, maar aangezien we nog moesten overstappen op een stadsbus en het tijdstip van de laatst rijdende bus steeds dichterbij kwam, hoopte ik dat de rest van de rit soepel verliep. En dat deed het! We hadden geluk, want na een kwartiertje wachten bij de bushalte, kwam de stadsbus al aanrijden. Uiteindelijk waren we rond kwart voor 12 op de camping (in plaats van de oorspronkelijke 21:30) en een half uurtje later "stond" onze tent en lagen al onze spullen klaar voor de nacht.

Ik zeg "stond", want de grond was zo ongelofelijk hard dat de haringen maar een paar cm in de grond stonden. Normaal gesproken kan ik ze er met gemak indrukken, maar dit was voor het eerst dat ik een hamer miste. Hierdoor stond de tent niet zo stabiel als anders. Iets wat we toen nog niet wisten, is dat het in Wellington heel hard kan waaien. Dit gebeurde (elke nacht weer) met zoveel lawaai dat ik niet echt heb geslapen, maar de tent stond (ondanks de haringen) een huis.

Weihnacht abend
Aangezien het die dag kerstavond was en we nog geen eten hadden voor kerst, hebben we die ochtend erna direct de bus gepakt naar het kleine centrum van de voorstad (Lower Hutt). Daar hebben we als allereerst (eindelijk) een coffee plunger gekocht; een kleine "koffiezetter" waar je koffie en heet water indoet, om vervolgens na twee minuten trekken, de zeef naar beneden te duwen. Resultaat: echte filterkoffie (wel heel inefficiënt, want voordat je een bak koffie van normale sterkte hebt gezet, ben je 3 ruime scheppen koffie verder). Daarna hebben kerstinkopen (boodschappen) gedaan en schrokken enigszins toen de rekening een goede 120$ bedroeg. We hadden heel lief van Ian en Jill een tegoedbon gekregen van 40$, om onszelf te trakteren met kerst, dus dat scheelde flink. Daarnaast hadden we voor dik 2 dagen te eten, dus al met al viel het eigenlijk alles mee, zeker aangezien we die avond waren uitgenodigd door Martijn en de Duitsers om kerst met hun te vieren en zij stonden erop te koken (wij mochten, behalve wat bier en wijn, niks meenemen).

Duitsers schijnen kerstavond te vieren zoals wij eerste kerstdag vieren, de twee dagen erna gaan ze naar familie en vrienden. Rond een uur of 4 waren we hun hostel naar binnen 'gesneakt', want het was niet duidelijk of gasten welkom waren om te blijven eten. Achteraf bleek dat van de 7 mensen die er aten, maar 1 iemand daar daadwerkelijk verbleef. We waren met kerstmust (en vlinderdasje) "dressed for the occasion" en toen we aankwamen stonden Nine en Elena al een dik uur te kokkerellen. Uiteindelijk aten we rond 19:00 uur en was er een overvloed aan voedsel. Ze hadden gekookt: kip uit de oven; 1 gewone, en 1 bierkip (kip met een blik bier in z'n kont), knödel, aardappels, rode kool, wortel, erwten, etc. Als toetje hadden we daarna chocolade-ijs met warme rode vruchten (aardbeien, frambozen, en bramen).

Het was super gezellig en het eten was hartstikke lekker! Het was voor mij 1 van de weinige momenten dit jaar dat ik echt even een kerstgevoel had! Ga het eten zijn we met z'n allen gaan poolen, levensgroot 4 op een rijen en levensgroot Jenga-en, onder het genot van wat drinken en een hoop geklets. Toevallig liepen Martijn en ik de keuken in en kwamen we de Amerikanen tegen die we hadden ontmoet in Hahei, ook dat was weer erg gezellig.

Helaas moesten wij om 23:10 alweer afhaken omdat 20 minuten later de laatste bus alweer ging.

Merry Christmas
Kerstdag zelf verliep rustig. We hadden geen plannen/afspraken en er was geen kerk in de buurt, dus een kerkdienst bijwonen zat er ook niet in.. Wel hadden we flink eten gekocht voor de hele dag. Het begon dus met een uitgebreid kerstontbijt; croissantjes, ham, kaas, toast, jus d'orange, cake, donuts, enzovoorts. In de tussentijd raakten we aan de praat met andere Nederlanders en voordat we het wisten was het alweer lunchtijd, waarna we het ritueel van de ochtend weer herhaalden.

Aangezien we toch íets wilden doen die dag, hebben we een rondje gelopen in de omgeving, maar aangezien we in (zwaar) industrieel gebied zitten, was dat niet zo'n heel groot succes. Gelukkig hadden we een goed vooruitzicht voor de middag: allemaal lekkere kleine hapjes (zelfgemaakte gevulde pepertjes met roomkaas, olijven, chips en kerstcake) en 's avonds hadden we luxe hamburgers. Aangezien de weersverwachtingen slecht waren, hadden we ons eerste plan (bbq-en; een echte kiwi kerst) laten varen en hadden we alleen hamburgers gekocht; die passen 1 voor 1 in de pan; echt uitgebreid kokkerellen zat er zelfs met kerst dus niet in. Gelukkig viel het qua weer op de dag zelf hartstikke mee (we hadden prima kunnen bbq-en) en konden we heerlijk aan onze picknicktafel buiten zitten.

Boxing Day
In Nieuw-Zeeland kennen ze geen tweede kerstdag, hier hebben ze Boxing Day: een dag met belachelijke afprijzingen en uitverkopen. Wij hadden dusdanig veel eten ingeslagen dat we ook op Boxing Day weer konden eten alsof het kerst was. Na de lunch hadden we afgesproken met Ian en Jill om een kop koffie te drinken in het centrum. Zij waren bij familie in Wellington geweest om kerst te vieren en reden die dag terug naar Napier. Om 13:00 uur werden we opgepikt vanaf de camping, waarna we gezellig anderhalf uur in de stad hebben genoten van koffie met wat lekkers. Zij hadden nog een paar honderd kilometer voor de boeg, dus vervolgden ze hun reis naar huis. Wij zijn daarna een mall ingegaan, wederom op zoek naar een kerstcadeautje voor elkaar (het was toch uitverkoop). Ik ben uiteindelijk wél geslaagd, dat wil zeggen dat ik een cadeautje had voor Hilja (een nieuw zonnehoedje), maar voor mezelf kwam ik niks leuks tegen en in plaats van iets nutteloos te halen waar ik vervolgens niks aan heb, bewaar ik het liever voor als ik wél echt wat leuks tegenkom.

Die avond wilden we eigenlijk even FaceTimen met het thuisfront (ben je toch een beetje "thuis" met kerst), maar die avond brak de hemel open en zijn we maar niet meer weggegaan. Voor de dag erna hadden we een tour geboekt langs allemaal filmlocaties van de Lord of the Rings en aangezien we vroeg op moesten, was het ook wel lekker om op tijd in bed te liggen.

Storm
Die nacht was het flink aan het spoken en 's ochtends toen we wakker werden ging het nog steeds tekeer. We hadden niet zoveel zin om bijna 200$ per persoon te betalen om door de stromende regen te lopen, dus ik heb die ochtend maar geannuleerd. Achteraf was het maar goed dat we niet weg gingen, want door de constante regen (het is die dag letterlijk niet 1 moment droog geweest) was de omgeving van de tent veranderd in een drassig moeraslandschap. Aangezien de haringen nog altijd maar half in de grond stonden, begonnen die tijdens de rukwinden hun grip op de zompige aarde te verliezen. Dit was met name het geval bij de luifel aan mijn kant van de tent. Uiteindelijk gebeurde het onvermijdelijke: de haring kwam los en de luifel wapperde in de wind, terwijl de regen frustrerend snel zijn weg vond naar mijn backpack en de binnentent. Dat was het moment dat de lessen creatief denken tijdens de studie goed van pas kwamen, want het was improvisatietijd. Uiteindelijk hebben we de luifel verankerd aan de grond door er al met al zo'n 10 liter (kg) aan drinken op te leggen (gelukkig hadden we qua drinken boodschappen gedaan voor de rest van de week). Dit was tevens het moment dat ik besloot dat 1 van ons er uit moest om nieuwe (storm)haringen en een hamer te kopen (dan kon de ander de tent in de gaten houden), want als we in dat weer en met een instabiele luifel gingen slapen, dan werd het een onaangenaam lange nacht.

Ik had me flink ingepakt (het was maar een graad of 15) en ben snel naar de bushalte gelopen. Om een beeld te geven van de wind: je kon voorover leunen, zonder om te vallen. Hierdoor legde de regen meer horizontale dan verticale afstand af. Daarnaast regende dusdanig dat ik, nog voordat ik bij de bushalte kwam (3 minuten lopen) tot op de billen doorweekt was.. Onder de gemiddelde campingdouches wordt je in dezelfde tijd minder nat, hoewel dat meer zegt over de campingdouches dan de regen. Het enige voordeel was dat het dan ineens niet meer zo erg is om door de regen te lopen, want natter dan dit werd je toch niet.

Ik heb bij de MacPack 8 stormharingen gekocht en later bij The Warehouse vond ik een klein, multifunctioneel hamertje (met mes, tang, schroevendraaier, zaag, meetlatje, etc) en ik was helemaal gelukkig. Toen ik terug liep kwam ik een Dutch Shop tegen waar ze, zoals de naam al zegt, allemaal Nederlandse producten verkopen. Wat past er bij dit soort (Hollands) weer nou beter dan echte Hollandse snert?! Daarnaast heb ik ook hagelslag gekocht, iets waar ze in de rest van Nieuw-Zeeland nog nooit van gehoord hebben. Het enige tijdschrift dat ze nog hadden, was een Libelle uit december 2010 (kersteditie), maar aangezien die gratis was, heb ik m voor Hilja meegenomen.

Toen ik terug kwam kreeg de hamer direct zijn vuurdoop en een minuut later stond de tent weer strakker dan het gemiddelde botoxhoofd van bekend Nederland. De luifel mocht bij ons dan wat hebben gewapperd doordat we de haringen in eerste instantie niet goed in de grond kregen, maar de tent zelf (structureel) stond als een huis. Iets was niet gezegd kon worden van een aantal hoopjes ellende (die voor tent door moesten gaan) van andere mensen; er was niks van over, alleen een raar hoopje stof met stokken. Sommige mensen hebben ook direct die dag afscheid genomen van hun dagen als kampeerder en brengen de rest van hun vakantie (nadat ze de tent hadden weggegooid) door in een huisje.

Al met al wat het een behoorlijk waardeloze dag, want we konden eigenlijk helemaal niks en zaten vast in onze tent. Toch is het wel een prettig idee dat, als het nog een keer zulk noodweer wordt, we onze tent met een gerust hart kunnen opzetten en/of achterlaten.

Te Papa
Voor de dag erna was ook weer regen voorspeld, maar in ieder geval een stuk minder dan voor de dag ervoor. Daarnaast was de wind gelukkig ook gaan liggen. We wisten niet hoe snel we ons tentje uit moesten en zijn snel naar het museum van Wellington gegaan: Te Papa. Een gigantisch (gratis) museum van 6 etages met allerlei verschillende thema's en exposities waar je makkelijk een dag kan slijten.

Enkele highlights waren: de giant squid, de enige in welk museum ter wereld dan ook. Gevangen en onderzocht in 2007, waarna hij (het was een mannetje) in Te Papa werd tentoongesteld. Je moet als duiker niet gepakt worden door zo'n beest, want hij heeft (naast zuignappen) flinke weerhaken in z'n tentakels zitten (goede 3 cm lang). Ook was er een aardbevingsimulator, een expo over Maoricultuur en geografische en algemene geschiedenis van Nieuw-Zeeland. Het gebouw zelf is trouwens prachtig, misschien wel het mooiste museumgebouw tot nu toe!

Op de terugweg zijn we nog even langs de i-site gelopen om te kijken of er nog andere filmtours waren. 200$ per persoon vonden we eigenlijk iets teveel van het goede, zeker omdat de vooruitzichten vertellen dar je er geen super goed weer bij hebt. Een paar folders later hebben we een andere tour gevonden. Deze kost maar $115 en doet net zoveel als de andere die we in eerste instantie hadden geboekt. Hebben we dus nog een leuk uitje in het vooruitzicht.

Coast to coast flashback
Als je terugkijkt en onze reis tot nu toe uitstippelt op de kaart, dan zie je dat we inefficiënt zigzaggend hebben gereisd. Dit kwam omdat we soms andere routes moesten nemen ivm beperkingen van onze buspas (niet vaker dan 1 retour op hetzelfde traject en het begrip "traject" is heel breed), omdat we ineens bedachten dat we ergens wél heen wilden (terwijl we dat eerst wilden overslaan) en omdat we wat pech hadden met matjes & tent, waardoor we gedwongen werden om bepaalde steden op te zoeken voor garantie/reparatie.

Al met al kan ik terugkijken op een prachtige reis tot nu toe. Wellington is toch wel een soort mijlpaal, want vanaf hier gaan we de oversteek maken maar het zuidereiland en zijn we op de geologische helft van de reis. Ik moet er nog niet aan denken om weer terug te moeten, want de tijd is ongelofelijk snel voorbij gevlogen en heb nog steeds het gevoel dat we hier pas net zijn.

P.S.
Zo, voor het eerst sinds lange tijd ben ik bij met typen aan mijn blog! Nu rest mij weinig anders dan jullie allemaal nog, beter laat dan nooit, een fijne kerst te wensen. De nieuwjaarswens hou ik nog even voor me, daar hoop ik wel op tijd mee te zijn. Over oud en nieuw gesproken, wanneer bij jullie de klok 12:00 uur slaat, dan proosten wij (vanwege het tijdsverschil) al op het nieuwe jaar! Dus, zet de wekker en tel in gedachte met ons af, wij zullen een drankje drinken op jullie samen met onze Duitse vrienden ;) Sms'en op mijn oude nummer heeft nog steeds geen zin, maar mocht je een ruime euro willen betalen (ik garandeer echter geen antwoord) om ons een berichtje te doen, dan nogmaals ons kiwi-nummer: 0064 27 903 2036. Gelukkig ben ik ook nog altijd wel gewoon onder m'n oude nummer op whatsapp te bereiken ;)

Cheers!