De reis begint nu echt

Tijd voor een update.

Na twee dagen acclimatiseren (koffie drinken en rondslenteren door het winkelcentrum van Onehunga) zijn we eropuit getrokken. Ons doel: het Auckland War Memorial Museum. Na bij een verkeerde halte uitgestapt te zijn (in de bus hangt geen scherm bij welke halte je bent) en 3 km gelopen te hebben, ging Hilja ons, gewapend met een kaart uit de lonely planet en een naar eigen zeggen prima richtingsgevoel, naar het museum navigeren. Alleen bleek zo'n anderhalf uur later, toen we op de 'plaats van bestemming' aankwamen, dat ze een verkeerd deel van de kaart voor zich had en we ineens uitzicht hadden op de haven (bijna letterlijk aan de andere kant van de stad). Niet dat dat iets uitmaakte, want daar wilden we toch nog heen. Een leuke verrassing dus.

Change of plans..
We hebben eerst een tijdje door de haven gelopen (met uitkijk op de Harbor Bridge) en daarna zijn we de citywalk gaan doen; een looproute van zo'n 3 uur langs alle mooie/bijzondere plekken in het centrum van Auckland. Ook dit was een beetje puzzelen aangezien we m achterstevoren deden, maar het was zeker de moeite waard! We kwamen daar ook nog de 27 jarige Michel tegen, die een beetje sliste en met consumptie praatte door het gebrek aan tanden in zijn mond.. Maar ondanks dat wist hij ons een paar mooie plekjes in de stad te vertellen. Nieuw-Zeeland doet heel Amerikaans aan, ook al ben ik daar nog nooit geweest. De auto's zijn groot en de motoren die erin liggen vaak nog groter. De wegen zijn heel breed en de mensen komen ook een heel eind in de buurt. Daarnaast begroet iedereen (ook caissières) je met de grootste glimlach en vraagt: "Hi! How are you?", maar kan het vervolgens niet schelen hoe of wat je antwoordt. Aan de andere kant is het wel een ongelofelijk vriendelijk land. Mensen weten niet hoe snel ze voor je (als voetganger) moeten stoppen, ook al ben je nog dik 10 meter van een stoep af (dit doen ze ook als er geen zebrapad is). Als je een vraag hebt, of als je er uitziet dat je iets zoekt, dan hoef je niet eens iets te vragen, want ze spreken je al aan met "It looks like you're looking for something". Daarna nemen ze alle tijd om je verder te helpen en een leuk praatje te houden.

Piha
Aangezien er naar het mooiste strand in de omgeving van Auckland geen bus rijdt, hadden we geluk dat Julian ons daar mee naartoe kon nemen toen hij vroeg klaar was met werken. Piha is echt schitterend! Wel even wennen dat het zand daar zwart is, niet van viezigheid, maar gewoon omdat het donker/zwart hoort te zijn. Het schijnt te zijn gekomen door een mix van vroegere vulkaanuitbarstingen en gletsjers die zwarte, goudrijke, grond daar naartoe verplaatsten. Op het strand zelf kan je uren slijten, want naast een zandstrand zijn er ook hoge, rotsachtige duinen. Als je daar opklimt heb je uitzicht over de hele baai, inclusief aan de ene kant een gigantische rots die volgens de locals op een leeuw lijkt en aan de andere kant de golven die met een hoop geweld tegen de kust kapotslaan. We zijn ook nog een soort van tunnelachtige rots ingelopen (om foto's te maken) waar je de golven voorbij zag komen en het af en toe op een lopen moest zetten om niet door het water geschept te worden. Dit was uiteraard een kwartiertje leuk vermaak. Ik kan hier nog een heel eind over wegschrijven, maar in dit geval geldt inderdaad: een foto zegt meer dan 1000 woorden. Met andere woorden: zie foto's ;)

Auckland museum
Dit was de tweede keer dat we naar het City Center gingen. Deze keer konden we het museum wél vinden en hebben we er direct bijna 4 uur rondgelopen. Er was van alles te zien, van de Maoricultuur tot aan de geografische ligging van Nieuw-Zeeland (compleet met aardbevingsimulator). Mochten we de Kiwi (de vogel, niet het fruit) niet in levende lijven tegenkomen, dan hebben we in ieder geval een opgezette daar gezien. Verder was er ook een afdeling met alle oorlogen waarbij Nieuw-Zeeland bij betrokken is geweest, van de koloniale oorlogen tot hedendaagse vredesmissies.

Uiteindelijk hebben we een ruime week in Auckland gezeten. In die tijd hebben we alle highlights gezien en heb ik ook nog twee keer een klein stukje autogereden. Best even wennen, want alles zit dus aan de verkeerde kant. Telkens als ik wilde afslaan, deed ik bijna de ruitenwissers aan.. want ook die hendels zijn omgewisseld. We hebben hier ook maar een simkaart gekocht, anders wordt het contact met het thuisfront (en daarbuiten) wel heel prijzig.. Dus, als je me nodig hebt, is dit mijn (tijdelijke) mobiele nummer: +64 27 903 2036. Whatsappen blijf ik, als het goed is, wel onder mijn Nederlandse nummer doen, maar ik heb internet niet zoveel aanstaan.

De dag dat we hier (in Nieuw-Zeeland) aankwamen hebben we trouwens direct een bankpas aangevraagd, anders betaal je per transactie nog weer een (flink) aantal dollar met je Nederlandse pas. Iedereen zei al dat de 'Kiwi's' alles wat langzamer deden, maar een dikke week later is ie nog steeds niet binnen. Ondanks dat wilden we wel verder en dat betekende voor het eerst een camping uitzoeken en een busrit boeken met onze buspass van Nakedbus (en nee, je hoeft er geen creatieve gedachten los te laten, want het blijft bij de naam). Na wat gedoe met het boeken (Hilja kon wel boeken en bij mij bleef m'n scherm akelig wit), waren uiteindelijk twee stoelen in de toeringcar gereserveerd. Daarna hebben we voor de zekerheid direct maar een camping geboekt, aangezien dit weekend (met uitloop naar maandag) Labour Day gevierd wordt en het nog al druk kan zijn.

Kerikeri
We hebben besloten om naar Kerikeri te gaan, een plaatsje 235 km ten noorden van Auckland en op nog geen half uur van Paihia (Bay of Islands). Paihia zelf is heel commercieel en toeristisch. Leuk voor een dagtripje, maar niet iets voor anderhalve week. Als we naar zoiets op zoek waren, hadden we niet naar de andere kant van de wereld hoeven vliegen. Dus, Kerikeri. De ruim vier uur durende busrit zelf was al bijzonder mooi! Van Teletubbielandschap tot jungle en alles wat daartussen zit (incl prachtige rotspartijen en uitzichten) kwam voorbij. Eenmaal aangekomen was het nog 10 minuutjes lopen naar de camping. Prima te doen, zelfs met backpack en heuvelachtige wegen.

Eenmaal op de camping aangekomen zei de campingbaas: "Here's the situation..". Daar werd ik een beetje zenuwachtig van, want hij trok er een dusdanig gezicht bij dat het op slecht nieuws leek. Maar gelukkig viel het alles mee en gaf hij ons een korting van totaal $63 omdat we backpackers zijn en we voor langere tijd blijven. Topvent! We mochten zelf onze plek uitkiezen en nog geen half uurtje later stond onze tent op een mooi stukje gras, half onder een boom en met uitzicht op een mooie rivier. Als we willen dan kunnen we zo (gratis) twee kajakken pakken en een stukje varen, moeten we alleen even twee reddingsvesten ophalen. Dikke prima, wij weten wat we op een mooie zonnige dag gaan doen!

Na een snelle verkenning van het dorp hebben we wat gegeten op ons festivalkleedje (Ellis nogmaals bedankt!!) en daarna ben ik, met beginnend schemer, onder de douche gestapt. Toen ik na een kwartiertje naar buiten kwam, was het ineens pikkedonker. Je zag letterlijk geen hand voor ogen. Sta je dan zonder zaklamp. Na wat onhandig geschuifel (de weg is hier niet bepaald vlak en overal liggen losse stenen verraderlijk op de loer), struikelde ik uiteindelijk over een haring: de tent was gevonden. Toen maar snel m'n slaapzak ingekropen, nog wat nagebabbeld met Hilja en daarna zijn we gaan slapen. De nacht viel enigszins tegen. We wisten wel dat het zou afkoelen, maar niet dat het zó koud werd. Dus om de zoveel tijd werd ik wakker, om vervolgens koppig te proberen verder te slapen. Uiteindelijk won de kou van mijn koppige, luie slaaphoofd en heb ik wat warmers aan gedaan. Vervolgens brandden we een paar uur later ('s ochtends) uit ons tentje omdat de zon scheen. Gelukkig ging het afgelopen twee nachten wat soepeler. Het kamperen is dus nog even inkomen, maar gelukkig hebben we tijd zat om het ons aan te leren.

De kampeerplekken op deze camping zijn bijna allemaal leeg, met uitzondering van mensen die maar 1 nacht blijven. Ondanks dat hebben we buren die ons meerdere keren per dag even komen begroeten, af en toe een hapje mee-eten en dienen al te vroeg gezette wekker: eenden.

Vandaag gaan we ons verder informeren over een excursie naar Cape Reinga. Daar komen de South Pacific en de Tasman sea samen. Onderweg gaan we over 90 mile beach, een strand waar iedereen (als je maar 4x4 aandrijving hebt) gewoon met 100 km/h door het zand/water rijdt. En in de daarbij behorende duinen gaan we zandsurfen. Al met al meer dan de moeite waard!