The great story - part one
Door: Jelmer
Blijf op de hoogte en volg Jelmer
29 December 2013 | Nieuw Zeeland, Taupo
Jeetje, een dusdanig lang verhaal dat ik m van waarbenjij.nu in twee keer moet plaatsen! Heb je een idee wat je voor de boeg hebt. Maar dat krijg je ervan als je achterloop. Een andere bijkomstigheid is dar je alles snel wil bijtypen, met als gevolg dat je het een en ander vergeet. Dus hierbij allereerst het vervolg van Whakatane:
Na drie nachten lekker slapen op mijn nieuwe matje, sloeg karma toe. Hilja, die het eerst wel heel grappig vond dat mijn matje stuk was (met name de manier waarop het gebeurde), had nu exact hetzelfde probleem! Toen ik dit "probleem" iets verder doordacht kwam ik helaas tot de conclusie dat dit ook gevolgen ging hebben voor mijn eigen nachtrust. Hilja heeft namelijk een slechte rug.. Met andere woorden, ik had de volgende twee opties: of Hilja op de grond laten slapen en rondreizen met een zombie die rondloopt als Luciel Werner (die manke van Lingo), of zelf weer op de grond liggen. Aangezien ik netjes ben opgevoed (en ik in dit geval meer nadelen dan voordelen zag in het slapen op mijn eigen matje), heb ik Hilja gezegd dat ik wel op haar matje ging liggen. Voor de time being geen probleem, maar ik had de hoop dat we alles in Taupo konden fiksen, aangezien we van daaruit de Tongariro Alpine Crossing wilden doen.
Great Lake Taupo
Toen we aankwamen in Taupo zagen we direct dat er wegen werden afgezet. Later kwamen we erachter dat dat was voor de wielrenrace van Taupo: een rit rondom het meer. Vergis je niet, dat "meertje" schijnt even groot als heel Singapore en als je aan de ene kant staat (Taupo) en je naar de andere kant (Tongariro) een draad zou spannen, dan zou die in het midden 18 feet (6 meter) onder water staan vanwege de kromming van aarde. Het "rondje" is dan ook een goede 160 km fietsen, over alles behalve vlakke wegen.
Meet Alan
Vlak nadat onze tent stond, kwam een oudere Engelsman aanfietsen: Alan. Hij was goed in de 60, maar doet wel doodleuk in zijn eentje een fietsvakantie van 6 maand door Nieuw-Zeeland. Ook al wisten we het toen zelf nog niet, met hem zouden we nog veel leuke, maar soms iets langdradige gesprekken voeren. Terwijl Alan zijn tent in de beginnende regen opzette, waren wij blij dat we zaten. Om bij de camping te komen, moesten we een flink stuk tegen een heuvel oplopen. Hierdoor duurde het met de backpacks bijna 3 kwartier om daar te komen (tot de bewondering van de receptioniste). Het enige voordeel: alles wat omhoog gaat, komt ook weer naar beneden en dat gold ook voor ons. Het was al lang etenstijd geweest toen het droog werd en wij liepen relatief 'snel' naar het centrum om te dineren (lees: een broodje kabab met friet naar binnen proppen omdat dat de enige zaak was die nog geopend was, maar ook zij gingen bijna sluiten). Op de terugweg gingen we boodschappen doen (het is hier geen uitzondering als een supermarkt van 06:00-00:00 geopend is), om de volgende dag erachter te komen dat iemand onze kilo ongeopende kaas had gejat. Dit tot onze verbazing, en tot grote afkeuring van onze buurman Alan. Waarna we direct een half uur met z'n allen een Balkenendegesprek hadden over normen en waarden.
We hadden die ochtend gekeken op internet en na een kort telefoontje met de Bivouac, bleek dat de dichtstbijzijnde stad om Hilja's matje te ruilen Palmerston North was. Beetje jammer, maar dat maakte het besluit over waar hierna naar toe te gaan wel lekker makkelijk. Maar omdat we net voor een week hadden geboekt in Taupo, wilde Hilja eerst hier kijken voor een eventuele (tijdelijke) vervanging voor haar matje.
We hadden trouwens geluk met de prijs voor die camping. Ik had in Whakatane al gebeld en toen zeiden ze dat het €20 p.p.p.n. is. Hilja zat ondertussen op internet te kijken en zag dat er ook plek was in de "Dino Vally" voor maar €15 p.p.p.n. en om de een of andere reden (de wielrenrace) was er in het weekend een ruime verdriedubbeling van de prijs: €48 p.p.p.n. Als echte Nederlanders hebben we dus maar gemaild en gezegd dat we graag voor 6 nachten in de Dino Vally wilden staan en of we nog een deel van de 180$ vooraf moesten betalen. Blijkbaar waren ze de prijsverhoging vergeten want we kregen in de bijlage van het antwoord een factuur voor diezelfde 180$ en als we nog even de creditcard gegevens mailden, dan zouden ze eenmalig 30$ afschrijven als deposit.
Inmiddels had mijn rechtervoet trouwens ook nog een ander beest dan een mug/zandvlieg aangetrokken. Iets wat meteen gevierd werd met een pijnlijk dik opgezette voet, een bult vocht, een bloederig wondje, veel jeuk, etc. Later kwamen we onze Engelse buurman tegen en hij zei dat het wel erg leek op een beet van de white tailed spider, ook alwetende Google liet vergelijkbare foto's zien. Hij vertelde dat een vriend van hem door zo'n beet na een aantal dagen in het ziekenhuis lag. Op dat moment hadden Hilja en ik een klein schrikmomentje, maar later bleek dat hij daar lag omdat hij er allergisch voor is. Toch was Alan er niet helemaal gerust op en kwam een kwartiertje later met een grote tube anti-infectiezalf aanlopen en stond erop dat ik het zou gebruiken.
Maar ik dwaal af. Toen we de stad ingingen om voor een nieuw matje te kijken, kwamen we een jongen tegen die we hadden ontmoet in Kerikeri. Terwijl ik nog even zat te praten, met op de achtergrond de Army Band die oefende voor het optreden voor de race, ging Hilja alvast de Kathmandu in om te kijken voor een matje. Die had ze gevonden, toen we het ding echter in de tent wilden leggen, bleek ie toch een beetje ambitieus groot te zijn. Maar al die moeite kon natuurlijk niet voor niks zijn geweest, dus eerst maar er een nachtje "over" (lees: op) slapen. 's Ochtends waren de meningen nog steeds hetzelfde, dus het matje ging terug. Daarna zijn we doorgegaan naar het museum. Dit kost als volwassene al niet de hoofdprijs ($5), maar een student mocht voor 3$ naar binnen. Na een vlotte babbel hadden we totaal 6$ betaald en mochten we naar binnen. Het was een leuk, klein opgezet museum over Taupo en zijn historie.
Party machen
Die middag kregen we een smsje van Martijn met de vraag waar wij nu waren en dat hij in Taupo was met een paar Duitsers die hij onderweg had ontmoet. Met andere woorden: die avond gingen we "party machen" met Martijn en de Duitsers in Taupo. Na een kroegentocht hadden we de leukste bar van Taupo gevonden en daar bleven we (met een heleboel rare, soms wat vervelende figuren: van volgetattooeerde gangmembers tot agressieve vrouwen met teveel alcohol op, je kwam er van alles tegen) tot in de vroege uurtjes. Lang leve de 24/h McDonalds hier, konden we om 4 uur mooi "ontbijten" met ham- en cheeseburgers. Uiteindelijk lagen we na een super leuke en gezellige nacht, rond een uur of 5 in bed. Of in mijn geval: op de grond.
Nog geen 3 uur later werden we wakker omdat een ventje van 15 besloot dat het een goede training zou zijn voor de race van die middag, om al schreeuwend vlak langs onze tent heen en weer te fietsen. Nog geen twee minuten nadat ik slaperig tegen Hilja mompelde: "Als ie maar uitkijkt", werden we definitief gewekt door dezelfde jongen die op onze tent kwam inrijden en daarbij een scheerlijn (en de hechting ervan aan de tent) losrukte. Nog voordat ik de tent uit was, was onze held natuurlijk al weggefietst. Na een kort vragenrondje bij de buren werd me verteld wie het had gedaan. Dus ik kon in mijn "pyjama" een ochtendwandeling gaan maken naar de andere kant van het veld.
Al snel kreeg ik van de jongen zijn welgemeende excuus, maar daarmee was de tent niet gerepareerd. Er kwam een vrouw naar buiten en die vroeg of we het misschien 's avonds konden bepraten, aangezien de jongens over 5 minuten eigenlijk weg moesten om de race te fietsen. Dat was geen probleem, dan kon ik nog even wakker worden. Daarnaast leek het ons een goed idee om uit te zoeken wat de reparatie zou gaan kosten.
Na het ontbijt (deze keer wél met kaas) en een praatje met Alan, gingen we de stad in om uit te zoeken óf de tent gerepareerd kon worden en zo ja, waar dat kon en hoeveel het zou kosten. Want het enige dat de verzekering ons op dat moment (tijdsverschil) kon vertellen was dat we €50 eigen risico hebben en dat het online schadeformulier tijdelijk niet beschikbaar was.. maar als we een noodgeval hadden dan konden we de alarmcentrale bellen. De 4 outdoor-/stoffenwinkels waar we vervolgens heengingen zeiden allemaal hetzelfde: geen idee óf het überhaupt gerepareerd kan worden, maar zij konden er niks mee. Bij de 5e hadden we meer geluk: die vertelde dat er een canvasshop was die alleen op maandag geopend is, maar dat die het waarschijnlijk wel konden repareren. Beetje jammer dat we net op die dag de shuttlebus voor de Tongariro Alpine Crossing hadden geboekt. Toen we de winkel weer uitliepen kreeg een zware windstoot grip op een verzwaarde metalen soort van partytent, waardoor die de lucht invloog. Samen met winkelpersoneel hing ik, voordat ik het zelf doorhad, aan 1 van de palen, in de hoop te voorkomen dat een andere paal zich in een geparkeerde auto van ongeveer €60.000,- zou boren.
Aangezien we op dat moment niet echt verder kwamen (en flink gefrustreerd raakten omdat wij een dag bezig zijn met uitzoeken, terwijl wij er niks aan konden doen dat die jongen met z'n domme hoofd op de tent inrijdt), waren we blij toen we een uitnodiging kregen om mee te gaan midgetgolfen met Martijn en de Duitsers. Na 3 "holes" begon het echter dusdanig te regenen dat we ons genoodzaakt voelden beschutting te zoeken in de Mac, Burger King en daarna KFC.
Die avond zijn we naar de verzorgers van de jongen gelopen. Eigenlijk ging alles heel soepel, we kregen de contactgegevens van zijn moeder, zodat we de rekening konden declareren en hebben nog even leuk gepraat. De enige die zich geheel afzijdig hield en het (op uitnodiging van ons en zelfs na aandringen van zijn vrouw nog steeds) niet nodig vond om te kijken bij onze tent, was de man in het gezelschap.. Beetje apart, maar na 10 minuten gingen wij met een goed gevoel terug naar de tent. Het enige lullige van de situatie is dat wij vertraging oplopen in de planning omdat we de tent moeten laten repareren.
Flabergasted
Die avond zaten we in de tv-room en hebben we lekker relaxt film gekeken en gezellig gepraat met Alan. De ochtend erna zijn we na het ontbijt toch nog maar even in de tent gaan liggen om een dutje te doen, aangezien we toch nog wel moe waren van het stappen (of meer van het weinige slapen daarna) en we twee dagen later de Tongariro zouden doen. Rond een uur of 10 hoorden we ineens twee fietsen stoppen bij onze tent, al snel hadden we door dat het de mensen van gisteravond waren. Het enige verschil was dat deze keer de man zijn mond opentrok. Terwijl hij foto's maakte van de schade hoorde ik m zeggen dat het niks voorstelde, dat wij maar liepen te zeuren, dat hij het niet eens nodig vond om hun daarmee 'lastig te vallen' en dat hij het gewoon zelf had gerepareerd zonder er iets van te zeggen. Op dat moment had ik mijn kookpunt wel bereikt en wilde ik de tent uitgaan om hem míjn mening te geven. Hilja gebaarde me dat ik rustig moest blijven en aangezien ik eigenlijk ook geen zin had in een escalatie, liet ik het maar bij wat geknarsetand. Dat veranderde echter toen die man besloot om om de een of andere reden de tent open te doen. Op dat moment ging ik direct naar buiten in m'n boxer en heb ik m flink boos verteld wat ik ervan vond dat hij de tent zomaar open maakte. Het enige wat hij zei was "I didn't know you were in there" en "I didn't want to inconvenience you". Nadat ik m vertelde dat dat juist het hele probleem was en dat ie voor zover ik weet net zo goed de tent kon open maken om m leeg te halen in plaats van naar de naden aan de binnenkant te kijken, heb ik m weggestuurd. Op dat moment leek het me een goed idee om me aan te kleden (stond nog steeds buiten in m'n boxer).
Toen ik na een kwartier nog steeds even boos was als op het moment zelf, leek het me verstandig om de beste man nog even te confronteren met de situatie. Ik had het gevoel dat als ik dat niet deed, ik hier nog dagenlang pissig om zou zijn. Nadat ik voor mezelf had besloten wat (en hoe) ik het wilde zeggen, wachtte ik het juiste moment af om er heen te gaan (vond het nou ook weer niet nodig om dat in het bijzijn van zijn kinderen te doen).
Ik begon mijn verhaal letterlijk met: "I just want to get this of my chest", waarna ik m vertelde dat ik er erg boos over was dat hij, met het idee dat wij er niet waren, zomaar de tent in wilde gaan en dat ik hem absoluut niet nog een keer in de buurt van onze tent wilde zien. Het antwoord dat volgde had van een puberend kind kunnen zijn: "Well, you said it". Op dat moment had ik hem het liefste een kinderachtige klootzak genoemd en een bijpassende corrigerende tik gegeven, maar in plaats van me tot zijn niveau te verlagen, zei ik dat hij gister alle tijd had om te kijken en dat we m daar zelfs voor hadden uitgenodigd. Ook had hij ons die ochtend kunnen vragen om even naar de tent te kijken en geen van beide had hij gedaan. "Whatever" kreeg ik als antwoord (nee, ik overdrijf niet). Ook dat negeerde ik maar en zei ik dat ik hem hoorde zeggen dat wij liepen te zeuren en dat we moeilijk deden om niks. Daarna gaf ik m een klein feitenoverzicht: de tent kostte omgerekend dik $400, was net een maandje oud en het is niet onze fout dat een kind (waarvan de verzorgers overduidelijk hun rol niet vervullen) onnodig en onzinnig hard rondjes fietst langs onze tent, waarna hij m uiteindelijk hard raakt. Na een nieuwe "whatever" volgde zowaar een volledige zin: "I would have fixed it myself", waarna ik m vroeg hoe hij dat dan wel dacht te doen. Na een lange stilte was het creatieve antwoord: met duct tape. Een kind van 3 had met een minder onzinnige "oplossing" kunnen komen, maar ik nam de vrijheid om hem uit te leggen dat zodra je ook maar enige spanning op die lijn zou zetten, de duct tape loslaat. Dit werd opnieuw beantwoord met "whatever".
Het was me op dat moment in ieder geval overduidelijk dat hij zich heel ongemakkelijk voelde en niet wist wat hij met de situatie aan moest. Ik was in ieder geval blij dat ik er nog naar toe was gegaan en hem heb verteld wat ik van hem en zijn gedrag vond. Ineens was ik een stuk minder boos en ik realiseerde me dat ik echt geen sorry van die man te horen ging krijgen. En aangezien hij de situatie aan de moeder van het kind moest uitleggen en ik m'n geld nog moest krijgen, leek dat me een mooi moment om het "gesprek" af te ronden. Om m toch een kleine kinderachtige steek onder water terug te geven, sloot ik als volgt af: "NÓW, I've said it".
Toen ik wegliep had hij zijn spraakvermogen blijkbaar weer terug en zei hij nog: "Enjoy the rest of your holiday". Op dat moment kon ik het niet meer opbrengen om daarvoor te bedanken en ben teruggelopen onze tent om het hele verhaal aan Hilja te vertellen.
Zoals ik al eerder zei, mensen in Nieuw-Zeeland zijn ongelofelijk aardig en vriendelijk, maar deze man is de uitzondering die die regel bevestigt.
Huka Falls
Daarna hebben we een broodje gesmeerd en pakten we onze spullen voor een walk van totaal 3 uur naar de Huka Falls. Toen we richting de poort van de camping liepen, kwamen we diezelfde man weer tegen. Hilja en ik legde een wedje over of hij wel of niet iets zou zeggen. Ik kreeg gelijk, hij trok zowaar zijn mond open en alsof de hele situatie niet had bestaan, zei hij vrolijk dat we het misschien beter op een andere manier konden oplossen: hij gaf ons $50 voor de reparatie, wij schrijven een bonnetje en hij zou het verder wel regelen met de moeder van die jongen. Dikke prima, dan hebben we in ieder geval iets om de tent van te repareren en mocht het meer kosten, dan hebben we altijd de contactgegevens en kunnen we als nog contact opnemen.
Enigszins verbouwereerd van de stemmingswisselingen en met in ieder geval voldoende gespreksstof voor de walk, liepen we verder naar de Huka Falls. Dat was ook het moment dat we ons realiseerden dat we tijdens het stappen toch een paar rare "moves" hadden gedaan, want we hadden spierpijn. Dit zou een mooie manier zijn om de benen weer los te lopen voor de dag erna: de Tongariro Crossing. Het klinkt verwend, en dat is het ook, maar de walk op zich was niet heel bijzonder (meer van hetzelfde). De waterval was wel heel mooi en weer eens "wat anders dan anders". We liepen de hele route langs een flink brede rivier. Deze werd, naar mate we dichterbij de falls kwamen, steeds smaller. Uiteindelijk werd het een rapid/stroomversnelling van tientallen meters lang, waarna al dat water met flink gebulder in een diepte van ongeveer 10 meter stortte: de waterval.
Tongariro Alpine Crossing
Nadat we die avond hadden gegeten, moesten we Gus bellen; de man die ons de dag erna zou ophalen voor de Tongariro Crossing. Hij was amper te verstaan aan de telefoon, maar het belangrijkste was dat hij bevestigde dat de rit door ging (bij slecht weer mag niemand de Crossing doen) en dat we om 6:45 uur werden opgehaald. Die avond hebben we alvast wat van onze spullen gepakt en zijn we op tijd naar bed gegaan.
's Ochtends kom je er altijd achter dat het ambitieuze tijdschema dat je de avond ervoor maakte net niet haalbaar is, dus we besloten om niet "thuis" te ontbijten, maar in de bus/bij het begin van de Crossing. Maar voordat we überhaupt wat gingen doen, hebben we Alan gewekt. Hij liep de Tongariro dezelfde dag als wij, maar hij had een andere shuttlebus en begon/eindigde wat later. Hij vertrouwde echter zijn eigen telefoon/wekker niet (volgens mij wist hij stiekem niet hoe dat werkte) en vroeg of wij hem heel misschien 's ochtends wilden wekken. Uiteindelijk kwamen wij om stipt 6:45 uur aanlopen en op datzelfde moment kwam Gus aanrijden, perfecte timing!
De rit duurde iets langer dan een uur en in de tussentijd kregen we wat informatie over de route, en de gevaren ervan, om door te lezen. Om jullie een zoekopdracht in google te besparen (ik weet dat de meesten daar te lui voor zijn), hierbij wat informatie over de Tongariro Crossing:
De Tongariro Crossing is een trek van 19,4 km over stijl vulkanisch terrein. De grote oriëntatiepunten tijdens het lopen zijn: Soda springs, South crater (met uitzicht op Mt Ngauruhoe, beter bekend als "Mount Doom" uit Lord of the Rings, 2287m), Red Crater (hoogste punt van de "gewone" walk, 1886m), Emerald Lakes met uitzicht op Mt Tongariro en Blue Lake. We hadden een A4 gekregen met daarop geschatte tijden voor bepaalde delen van de route: totaal zou het tussen de 6 en 8 uur duren, zonder pauze, afhankelijk van hoe fit je bent. Onze tijd was uiteindelijk inclusief pauzes 7:35:21,2.
Het is één van Nieuw-Zeelands meest spectaculaire wandelingen en sommigen beweren zelfs dat ie in de top 10 van 's werelds beste 1 day walks staat. Ik kan me daar wel in vinden, want het was onomschrijfelijk mooi! Ik ga toch een kleine poging wagen om iets van de indrukken over te brengen, maar eigenlijk kunnen zelfs de mooiste foto's kunnen de ervaring niet uitdrukken.
De route begon in de Mangatepopo vallei en van daaruit liepen we naar de Soda Springs. Dit gedeelte was heel mild; slechts af en toe een paar rotsen die we moesten beklimmen. Het uitzicht was heel apart; overal lagen vulkanische "uitwerpselen". De grootte ervan en het feit dat ze zó ver van de krater lagen, maakte wel duidelijk hoeveel kracht er vrijkomt bij een uitbarsting. Na de Soda Springs begon de bergachtige route richting de South Crater (ligt tussen Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe), maar voordat je aan de route begon, zei een bord dat je je moest afvragen of je wel fit genoeg was, of je wel de juiste outfit en uitrusting aan/bij je had en dat er straks echt geen weg terug was. Waarschijnlijk de enige aandacht die het bord kreeg, was als foto-object.
Als je opkeek naar de South Crater (340m hoger), dan zag je in de verte mensen lopen ter grootte van mieren. Toen we na een tijdje bovenop waren, zagen we wederom mensen lopen ter grootte van mieren, maar deze keer was het toch een uitzicht waar je meer voldoening uit haalde. Niet alleen als je naar beneden keek was het mooi, maar omdat je je op dat moment op wolk-hoogte bent, geeft het een heel apart, maar mooi horizontaal uitzicht.
Mount Doom
Ik wilde heel graag Mount Doom beklimmen, maar omdat de hobbit naast me (Hilja) erg veel last had van rug en knieën, hebben en we er toch maar van afgezien. Als we die top gingen beklimmen, dan zouden we bijna geen tijd meer overhouden voor stops, omdat het een extra klim van 3 uur was en we totaal "maar" 8 uur hadden voordat we bij de finish moesten zijn (dan vertrok de bus weer). Aangezien Hilja op dat moment flink wat korte bijkom-stops nodig had, hebben we het er maar niet op gegokt.
Na de South Crater kwam uit het niks een gigantische open vlakte, waar stoom uit de grond kwam. Het kon geen sulfaat zijn, want die geur hadden we na Rotorua en White Island ongetwijfeld herkend. Omdat we midden in de bergen zaten, duurde het uiteraard niet gek lang voordat we de vlakte waren overgestoken. Daarna begon de grootste klim van de Crossing: Red Crater. Toen we aan het klimmen waren, werd het ons duidelijk wat de stoom, veroorzaakte; er was ijsvorming op de rotsen en op/net onder de grond en door de warmte van de zon smolt het ijs en verdampte het. Dat was voor ons letterlijk en figuurlijk een helder moment (zon, helder, snap je m?).
Toen wij bovenop Red Crater waren, werden we ineens ingesloten door wolken en begon het erg te waaien (deed het sowieso al flink omdat je zo hoog en onbeschut bent). Daarnaast werd het erg koud en zag je weinig/niks. Wij waren hier op een zeer heldere/zonnige dag, maar ik kon me ineens goed voorstellen dat de route wordt afgesloten bij slecht weer. Na een korte eet-stop vielen er gelukkig wat gaten in de bewolking, waardoor we konden genieten van een onvoorstelbaar mooi uitzicht. Als je naar beneden keek zag me de Emerald Lakes liggen, die verlicht leken als de zon erop viel. Keek je terug, dan zag je in de verte de grote vlakte liggen en keek je opzij, dan leek het alsof een berg opengescheurd was. Ooit is dat de locatie geweest van een uitbarsting, daar is dus de hete lava de vulkaan uitgespuwd. De rotsen waren pikzwart met rode accenten, heel mooi om te zien. De rode accenten/kleuren komen van oxidatie van ijzer in de stenen.
Na wat foto's vervolgden we onze weg naar beneden, dit deel van de route ging over losliggend klein gesteente. Veel mensen verkeken zich erop en af en toe kwam er ineens iemand voorbij gegleden. Maar goed dat ze allemaal op tijd "de rem" wisten te vinden, want als je aan de verkeerde kant naar beneden glijdt dan wordt je niet teruggevonden tot je een fossiel bent.
Vanaf Red Crater/Emerald Lakes was een 3 km "vulcanic hazard zone", waar je op de hoogte gesteld werd van de gevaren en er werd geadviseerd om er zo snel mogelijk door heen te gaan en niet te pauzeren.. Weer zo'n bord dat meer als foto-object werd gebruikt dan dat het een serieuze "zal ik dit wel doen" overweging was. Wel ironisch dat nog geen 500m (hemelsbreed) achter het bord een lodge was gebouwd om te overnachten. Die 3 km zone lijkt maar klein, maar omdat je gigantisch zigzagt en je meer verticale afstand aflegt dan horizontale, duurde het best een tijd voordat je er doorheen was. Daarnaast was er 1 km "active vulcanic hazard zone", maar die lag naast de route. In 2012 zijn daar nog 2 uitbarstingen geweest.
De Emerald Lakes waren bijna magisch, ze leken gevuld te zijn met fluoriserend helder lichtblauw water, waarbij de kleuren helemaal tot leven kwamen als de zon er op scheen. Ondanks dat we nog maar net een stop achter de rug hadden, was het te mooi om direct door te lopen en hebben we een tijdje aan het water gezeten. Toen we weer verder liepen, kwamen we langs de "Blue Lake"; een zeer groot meer (zeker als je je bedenkt dat dit meer gevormd is in de bergen op een hoogte van iets minder dan 1800m). Het wordt gezien als een heilig meer, waar je niet in mag zwemmen en ook niet rondom mag eten. We liepen op dat moment door de Central Crater, waar je de afgekoelde lavastroom van de laatste uitbarsting nog kon zien liggen. Wel grappig dat ik me pas realiseerde dat dit een afgekoelde lavastroom was, toen ik op een afstandje terugkeek naar het geheel (vulkaan met lava). Ik had het niet door toen ik er langs/overheen liep, zo uitgestrekt was het.
Daarna werd de daling ingezet, dit gebeurde in eerste instantie met net zo'n spectaculair uitzicht als daarvoor. We keken vanaf de top neer op het dal/de voet van de vulkaan, met daarachter Lake Taupo en de omliggende bossen. Aan de zijkant zagen we de op dit moment nog altijd actieve vulkaan "Te Maari" liggen (daar is ook die 1km active vulcano hazard zone en kan je niet komen). Helaas voor ons begon daarna het saaie gedeelte van de dag: het echte dalen dat maar niet echt opschoot. We konden zien waar we heen moesten (een lodge), die nog geen 200m onder ons lag. De route was echter omslachtig zigzaggend, waardoor het heel lang duurde voordat we bij de tussenstop waren. Hier hebben we (laat) geluncht en daarna moesten we nog zo'n twee uur voordat we bij de finish waren. We liepen langzaam de boomgrens tegemoet en het laatste stuk gingen we door de Nieuw-Zeelandse bossen die we inmiddels kennen van eerdere walks. Het laatste stuk gingen we door een "high lahar hazard zone", waar stoppen eigenlijk niet is toegestaan. Het bord vertelde ons dat als we in de verte geritsel hoorden in de bosjes, we heel snel door moesten lopen; een lahar is een vloedgolf/modderstroom, maar omdat je midden in de bossen loopt heb je geen uitwijkmogelijkheid, waardoor het daar (als het veel geregend had) erg gevaarlijk kan zijn. Een kleine drie kwartier later waren we bij het eindpunt.
Onderweg zie je een heleboel mensen met verschillende niveaus van fitheid; mensen die zowat de tranen in de ogen hadden omdat ze het zwaar hadden, tot (letterlijk) mensen die met een speciale (gevulde) backpack een baby naar boven zeulden; knap, maar naar mijn mening onverantwoord. Op een gegeven moment loop je in een ritme met andere mensen, waardoor je elkaar letterlijk meer dan 20 keer om de beurt voorbij loopt.
Toen we terug waren op de camping zijn we lekker de hot pools ingegaan, dat hadden we wel verdiend.
Local on drugs
De dag na de Tongariro Crossing deden we het rustig aan. We hadden op aanraden van onze Engelse buurman een plekje op een zeilboot gereserveerd en gingen de Maori rock carvings bekijken die alleen toegankelijk zijn over het water. Toen we de booking deden, kregen we een goodybag met "typisch Nieuw-Zeelandse" producten, waaronder Nederlandse Heinz Tomatenketchup. Het was een leuk gebaar, maar in feite kreeg je een zakje afval. Er zat zwaar metalen ring in, een klein bakje marmite voor 1 boterham, een koelkastmagneet, 3 businesskaartjes van dezelfde ondernemer, een glazen mok en dus dat zakje Heinz Tomatenketchup (die je ook bij je patat in de Mac krijgt).. Inderdaad typisch Nieuw-Zeelands.
Omdat er niet echt wind stond, was de "zeiltocht" meer een gewoon boottochtje, maar wel met een eco-friendly electromotor. Tijdens het uurtje dat we onderweg waren naar de carvings vertelde de gids verhalen uit de Maoricultuur (over hoe de wereld en verschillende bergen waren ontstaan). Ik ben benieuwd of de Maori's van nu die verhalen ook echt geloven, want ik vind de Paashaas geloofwaardiger.. maar daar ben je dan ook een nuchtere Nederlander voor. Toch waren het wel vermakelijke verhalen met een mooi moraal en voordat we het wisten waren we bij de kunstwerken.
Na een korte uitleg over wat er werd uitgebeeld, werd de vraag gesteld hoe die carvings daar terecht zijn gekomen. Het antwoord: een Maori-kunstenaar die in de jaren '70 high on drugs een creatief idee kreeg. Waarom hij ze uitgerekend dáár heeft gemaakt weet niemand, maar hij zal zich dat op een nuchter moment vast ook hebben afgevraagd, want tijdens slecht weer zijn al zijn gereedschappen en de stellage waar hij vanaf werkte, naar de bodem gezonken. Je kan zeggen wat je wil, maar het was geen sjaak afhaak, want hij heeft ze wel afgekregen.
Op de terugweg kregen we allemaal een drankje naar keuze, dus onder het genot van een pilsje genoot ik van het uitzicht en de zachte deining in het water. Toen we terugkwamen, zagen we Sarah ineens lopen (het meisje van White Island, met wie we oud en nieuw gaan vieren)! We wisten dat zij die dag de Tongariro zou lopen, maar het was toch wel erg toevallig. We hebben kennisgemaakt met haar vriend en daarna zijn we terug naar de camping gelopen.
Omdat het onze laatste nacht was in Taupo en we heel veel (en leuk) contact hadden met onze Engelse buurman Alan, hadden we een flesje wijn gekocht om afscheid te nemen en te vieren dat we allebei de Tongariro hebben gelopen. Toen we hem later die avond tegenkwamen in de tv-room, bleek dat hij hetzelfde idee had; super leuk!
Palmerston North
Na een vroeg afscheid pakten we die ochtend erna de bus richting Palmerston North, zodat we Hilja haar matje konden omwisselen en ik eindelijk weer eens niet op de grond lag. Daarnaast konden we proberen of we daar onze tent gerepareerd konden krijgen.
De busrit was prachtig, we reden door de bergen "aangekleed" met jungle-achtige bossen en zagen tientallen meters sneed een rivier het landschap doormidden. Juist op dat moment reden we over een brug met een naam waarvan je hoopt dat ie het niet waarmaakt: Drop-out bridge. Even later werden we ingehaald door een pick-up vol rednecks die de grootste lol hadden om met de billen bloot langs de bus te rijden. Inmiddels was het flink aan het regenen toen we in Palmerston North aankwamen, helaas voor ons was het nog een ruim half uur lopen voordat we op de camping waren. Gelukkig werden we na 20 minuten opgepikt door een man met medelijden en nog geen 5 minuten later waren we bij het holiday park. In de stromende regen hebben we snel de tent opgezet en zijn we gaan opdrogen in de keuken, het was inmiddels ook al half 9. Ons avondeten bestond uit een noodelsoepje en een rauwe wortel.
The swap and the repair
De ochtend erna zijn we direct de stad in gegaan om Hilja haar matje om te ruilen, want ondanks dat ik geen problemen had met slapen op de grond, was het nou ook niet bepaald comfortabel. Het omwisselen ging gelukkig weer net zo soepel als bij mij en aangezien ze zo behulpzaam waren, hebben we direct gevraagd of ze wisten waar/of de tent gerepareerd kon worden. Zij konden het wel verzorgen, maar toen bleek dat de tent dan naar Christchurch verzonden moest worden en het minimaal 3 weken zou duren, streepten we die optie snel weer van ons lijstje af. Na een korte zoektocht kwamen ze met een andere mogelijkheid: zowaar 1 in Palmerston zelf! Dat bedrijf nam eigenlijk geen werk meer aan voor kerst, maar ze wilden voor ons, gezien de situatie, wel een uitzondering maken!
Die middag zijn we dus snel naar Straightline Cavnas gelopen en hebben we de foto's laten zien en een omschrijving gegeven van wat er was gebeurd. Binnen een kwartier stonden we weer buiten met een afspraak voor de ochtend erna. Die middag hebben we de rest van de stad verkend. Toevallig was dat ook de dag dat er een kerstster werd opgehangen in de gigantische kerstboom in het centrum en ook de lichtjes werden voor het eerst aangedaan. Ze maakten er een heel spektakel van, maar aangezien het op dat moment nog lang niet donker was, werd de "switch" eerst een paar keer aan en uit gedaan voordat er door de burgemeester (na korte inspectie) werd bevestigd dat ze wel degelijk aan stonden, waarna hij toevoegde dat het geheel 's avonds waarschijnlijk wat beter tot z'n recht kwam. Als afsluiting was er een santa run voor het goede doel.
De dag erna waren we vroeg opgestaan om alles in te pakken en we liepen om kwart over 9 weg voor een wandeling van drie kwartier om de tent te laten repareren. Uiteraard was dat de dag dat het, ondanks zonnige voorspellingen, begon te regenen. Daarnaast besloot Google Maps een grapje met ons uit te halen en ons naar een verkeerde plek te navigeren; een goede 50 minuten lopen van waar we uiteindelijk moesten zijn. Omdat we de dag ervoor een hele andere route hadden ivm de bus, kregen we het ook pas door toen we er al zo'n beetje waren. Ondanks ons goede gedrag waren we dus bijna een uur te laat, gelukkig was dat verder geen probleem. Ongeveer 15 minuten en 20$ later stonden we alweer buiten, super service!
Van de overige 30$ zijn we lekker gaan lunchen. Na die lunch waren we voldaan op meerdere manieren. 1: we zaten vol en 2: zij (de mensen van de tent) hadden betaald en na al dat gezeik voelde dat heel goed! Aangezien we die dag wat tijd overhadden, gingen we naar het museum waar we als "studenten" voor 3$ naar binnen gingen (je bent en blijft natuurlijk een Nederlander). Konden we na afloop mooi een kop koffie van het bespaarde geld halen.
Die middag liepen we terug naar de camping en zagen een auto langsrijden die bij mij een belletje deed rinkelen. Het was net zo'n type als die van de "tentmensen" (incl fietsen op het dak) en ik zei voor de grap tegen Hilja: "Zal je zien dat we ze weer tegenkomen op de camping". Toen we vervolgens bij de receptie aankwamen om onze spullen op te halen (we mochten heel aardig, na uitleg, alle spullen daar stallen tijdens de reparatie van de tent), bleek tot onze grote verbazing dat zij het nog waren ook.
Wederom was de vrouw (die zat nog in de auto) redelijk aardig en ze vroeg naar de tent. Wij vertelden dat we m net toevallig die dag hadden laten repareren, over onze lunch hebben we het maar niet gehad. De man was ondertussen aan het inchecken en de schrik/verbazing zat er goed in toen hij ons weer zag. Het gesprek dat volgde kon van zijn kant worden samengevat als een ongemakkelijke "Oh hello" en deze keer had ik daar weinig aan toe te voegen. De vrouw achter de balie ving ons "gesprek" op en vroeg of we ze kenden, waarna we uitlegden dat we met hun het gedonder hadden gehad over de tent. Die avond zaten we in de tv-room en tijdens de reclame kwam de eigenaar van de camping binnen. Hij wilde even weten of het verhaal wat hij van zijn vrouw had gehoord klopte, waarna hij er aan toevoegde dat zij helemaal aan de andere kant van de camping stonden en dat hij ze in de gaten hield.
Kattenvrouwtje zonder katten
Er was ook een vrouw op de camping die eigenlijk altijd in de tv-room zat en verder niet zoveel deed. Ze deed altijd een beetje alsof dat haar ruimte was en nam bijvoorbeeld altijd 's nachts de afstandsbediening mee naar haar huisje. Ze zat zich aan te stellen over elk klein beestje dat ze zag en had altijd hele verhalen over hoe goed zij was. Wat ik opvallend (en redelijk naïef) vond, was dat ze ons die avond min of meer uitlegde hoe haar dochter (een accountant) en haar man (ook een accountant met eigen bedrijfjes) belasting ontwijken doordat ze verschillende postbusbedrijven hebben in landen met bankgeheim en zonder noemenswaardige belastingtarieven, waar ze vervolgens geld naartoe sluizen in de vorm van betalingen aan hun eigen bedrijven, er daar vervolgens "belasting" over betalen en het vervolgens hier (in Nieuw-Zeeland) spenderen via een creditcard van de bank in dat bepaalde land. Het verklaart in ieder geval waarom die vrouw al een paar maand vakantie vierde en naar eigen zeggen met "pensioen" is (terwijl ze ongeveer 50 is).
Christmas is coming to town
Onze laatste volledige dag in Palmerston was er een kerstmarkt en kerstparade. Dit leek ons een goede manier om een beetje in de kerstsfeer te komen, want ondanks dat ze hier in oktober de kerstversiering al hebben hangen, voelde het voor ons door de temperatuur nog niet echt kersterig. Na een uurtje op de kerstmarkt (waar uiteraard nergens een oliebol of warme chocolademelk te krijgen is), begon de kerstparade: een optocht zoals wij die wel eens zien met Koninginnedag/Koningsdag, met wat versierde wagens, mensen die hun oude (of nieuwe auto) showen, kinderen die een dansje doen en muziekverenigingen die zich van hun beste kant laten zien. Dit alles natuurlijk wel in kerststijl. Iets wat ik niet helemaal kon matchen met de kerstgedachte, was de tank die meereed in de parade.
End of part one
Na drie nachten lekker slapen op mijn nieuwe matje, sloeg karma toe. Hilja, die het eerst wel heel grappig vond dat mijn matje stuk was (met name de manier waarop het gebeurde), had nu exact hetzelfde probleem! Toen ik dit "probleem" iets verder doordacht kwam ik helaas tot de conclusie dat dit ook gevolgen ging hebben voor mijn eigen nachtrust. Hilja heeft namelijk een slechte rug.. Met andere woorden, ik had de volgende twee opties: of Hilja op de grond laten slapen en rondreizen met een zombie die rondloopt als Luciel Werner (die manke van Lingo), of zelf weer op de grond liggen. Aangezien ik netjes ben opgevoed (en ik in dit geval meer nadelen dan voordelen zag in het slapen op mijn eigen matje), heb ik Hilja gezegd dat ik wel op haar matje ging liggen. Voor de time being geen probleem, maar ik had de hoop dat we alles in Taupo konden fiksen, aangezien we van daaruit de Tongariro Alpine Crossing wilden doen.
Great Lake Taupo
Toen we aankwamen in Taupo zagen we direct dat er wegen werden afgezet. Later kwamen we erachter dat dat was voor de wielrenrace van Taupo: een rit rondom het meer. Vergis je niet, dat "meertje" schijnt even groot als heel Singapore en als je aan de ene kant staat (Taupo) en je naar de andere kant (Tongariro) een draad zou spannen, dan zou die in het midden 18 feet (6 meter) onder water staan vanwege de kromming van aarde. Het "rondje" is dan ook een goede 160 km fietsen, over alles behalve vlakke wegen.
Meet Alan
Vlak nadat onze tent stond, kwam een oudere Engelsman aanfietsen: Alan. Hij was goed in de 60, maar doet wel doodleuk in zijn eentje een fietsvakantie van 6 maand door Nieuw-Zeeland. Ook al wisten we het toen zelf nog niet, met hem zouden we nog veel leuke, maar soms iets langdradige gesprekken voeren. Terwijl Alan zijn tent in de beginnende regen opzette, waren wij blij dat we zaten. Om bij de camping te komen, moesten we een flink stuk tegen een heuvel oplopen. Hierdoor duurde het met de backpacks bijna 3 kwartier om daar te komen (tot de bewondering van de receptioniste). Het enige voordeel: alles wat omhoog gaat, komt ook weer naar beneden en dat gold ook voor ons. Het was al lang etenstijd geweest toen het droog werd en wij liepen relatief 'snel' naar het centrum om te dineren (lees: een broodje kabab met friet naar binnen proppen omdat dat de enige zaak was die nog geopend was, maar ook zij gingen bijna sluiten). Op de terugweg gingen we boodschappen doen (het is hier geen uitzondering als een supermarkt van 06:00-00:00 geopend is), om de volgende dag erachter te komen dat iemand onze kilo ongeopende kaas had gejat. Dit tot onze verbazing, en tot grote afkeuring van onze buurman Alan. Waarna we direct een half uur met z'n allen een Balkenendegesprek hadden over normen en waarden.
We hadden die ochtend gekeken op internet en na een kort telefoontje met de Bivouac, bleek dat de dichtstbijzijnde stad om Hilja's matje te ruilen Palmerston North was. Beetje jammer, maar dat maakte het besluit over waar hierna naar toe te gaan wel lekker makkelijk. Maar omdat we net voor een week hadden geboekt in Taupo, wilde Hilja eerst hier kijken voor een eventuele (tijdelijke) vervanging voor haar matje.
We hadden trouwens geluk met de prijs voor die camping. Ik had in Whakatane al gebeld en toen zeiden ze dat het €20 p.p.p.n. is. Hilja zat ondertussen op internet te kijken en zag dat er ook plek was in de "Dino Vally" voor maar €15 p.p.p.n. en om de een of andere reden (de wielrenrace) was er in het weekend een ruime verdriedubbeling van de prijs: €48 p.p.p.n. Als echte Nederlanders hebben we dus maar gemaild en gezegd dat we graag voor 6 nachten in de Dino Vally wilden staan en of we nog een deel van de 180$ vooraf moesten betalen. Blijkbaar waren ze de prijsverhoging vergeten want we kregen in de bijlage van het antwoord een factuur voor diezelfde 180$ en als we nog even de creditcard gegevens mailden, dan zouden ze eenmalig 30$ afschrijven als deposit.
Inmiddels had mijn rechtervoet trouwens ook nog een ander beest dan een mug/zandvlieg aangetrokken. Iets wat meteen gevierd werd met een pijnlijk dik opgezette voet, een bult vocht, een bloederig wondje, veel jeuk, etc. Later kwamen we onze Engelse buurman tegen en hij zei dat het wel erg leek op een beet van de white tailed spider, ook alwetende Google liet vergelijkbare foto's zien. Hij vertelde dat een vriend van hem door zo'n beet na een aantal dagen in het ziekenhuis lag. Op dat moment hadden Hilja en ik een klein schrikmomentje, maar later bleek dat hij daar lag omdat hij er allergisch voor is. Toch was Alan er niet helemaal gerust op en kwam een kwartiertje later met een grote tube anti-infectiezalf aanlopen en stond erop dat ik het zou gebruiken.
Maar ik dwaal af. Toen we de stad ingingen om voor een nieuw matje te kijken, kwamen we een jongen tegen die we hadden ontmoet in Kerikeri. Terwijl ik nog even zat te praten, met op de achtergrond de Army Band die oefende voor het optreden voor de race, ging Hilja alvast de Kathmandu in om te kijken voor een matje. Die had ze gevonden, toen we het ding echter in de tent wilden leggen, bleek ie toch een beetje ambitieus groot te zijn. Maar al die moeite kon natuurlijk niet voor niks zijn geweest, dus eerst maar er een nachtje "over" (lees: op) slapen. 's Ochtends waren de meningen nog steeds hetzelfde, dus het matje ging terug. Daarna zijn we doorgegaan naar het museum. Dit kost als volwassene al niet de hoofdprijs ($5), maar een student mocht voor 3$ naar binnen. Na een vlotte babbel hadden we totaal 6$ betaald en mochten we naar binnen. Het was een leuk, klein opgezet museum over Taupo en zijn historie.
Party machen
Die middag kregen we een smsje van Martijn met de vraag waar wij nu waren en dat hij in Taupo was met een paar Duitsers die hij onderweg had ontmoet. Met andere woorden: die avond gingen we "party machen" met Martijn en de Duitsers in Taupo. Na een kroegentocht hadden we de leukste bar van Taupo gevonden en daar bleven we (met een heleboel rare, soms wat vervelende figuren: van volgetattooeerde gangmembers tot agressieve vrouwen met teveel alcohol op, je kwam er van alles tegen) tot in de vroege uurtjes. Lang leve de 24/h McDonalds hier, konden we om 4 uur mooi "ontbijten" met ham- en cheeseburgers. Uiteindelijk lagen we na een super leuke en gezellige nacht, rond een uur of 5 in bed. Of in mijn geval: op de grond.
Nog geen 3 uur later werden we wakker omdat een ventje van 15 besloot dat het een goede training zou zijn voor de race van die middag, om al schreeuwend vlak langs onze tent heen en weer te fietsen. Nog geen twee minuten nadat ik slaperig tegen Hilja mompelde: "Als ie maar uitkijkt", werden we definitief gewekt door dezelfde jongen die op onze tent kwam inrijden en daarbij een scheerlijn (en de hechting ervan aan de tent) losrukte. Nog voordat ik de tent uit was, was onze held natuurlijk al weggefietst. Na een kort vragenrondje bij de buren werd me verteld wie het had gedaan. Dus ik kon in mijn "pyjama" een ochtendwandeling gaan maken naar de andere kant van het veld.
Al snel kreeg ik van de jongen zijn welgemeende excuus, maar daarmee was de tent niet gerepareerd. Er kwam een vrouw naar buiten en die vroeg of we het misschien 's avonds konden bepraten, aangezien de jongens over 5 minuten eigenlijk weg moesten om de race te fietsen. Dat was geen probleem, dan kon ik nog even wakker worden. Daarnaast leek het ons een goed idee om uit te zoeken wat de reparatie zou gaan kosten.
Na het ontbijt (deze keer wél met kaas) en een praatje met Alan, gingen we de stad in om uit te zoeken óf de tent gerepareerd kon worden en zo ja, waar dat kon en hoeveel het zou kosten. Want het enige dat de verzekering ons op dat moment (tijdsverschil) kon vertellen was dat we €50 eigen risico hebben en dat het online schadeformulier tijdelijk niet beschikbaar was.. maar als we een noodgeval hadden dan konden we de alarmcentrale bellen. De 4 outdoor-/stoffenwinkels waar we vervolgens heengingen zeiden allemaal hetzelfde: geen idee óf het überhaupt gerepareerd kan worden, maar zij konden er niks mee. Bij de 5e hadden we meer geluk: die vertelde dat er een canvasshop was die alleen op maandag geopend is, maar dat die het waarschijnlijk wel konden repareren. Beetje jammer dat we net op die dag de shuttlebus voor de Tongariro Alpine Crossing hadden geboekt. Toen we de winkel weer uitliepen kreeg een zware windstoot grip op een verzwaarde metalen soort van partytent, waardoor die de lucht invloog. Samen met winkelpersoneel hing ik, voordat ik het zelf doorhad, aan 1 van de palen, in de hoop te voorkomen dat een andere paal zich in een geparkeerde auto van ongeveer €60.000,- zou boren.
Aangezien we op dat moment niet echt verder kwamen (en flink gefrustreerd raakten omdat wij een dag bezig zijn met uitzoeken, terwijl wij er niks aan konden doen dat die jongen met z'n domme hoofd op de tent inrijdt), waren we blij toen we een uitnodiging kregen om mee te gaan midgetgolfen met Martijn en de Duitsers. Na 3 "holes" begon het echter dusdanig te regenen dat we ons genoodzaakt voelden beschutting te zoeken in de Mac, Burger King en daarna KFC.
Die avond zijn we naar de verzorgers van de jongen gelopen. Eigenlijk ging alles heel soepel, we kregen de contactgegevens van zijn moeder, zodat we de rekening konden declareren en hebben nog even leuk gepraat. De enige die zich geheel afzijdig hield en het (op uitnodiging van ons en zelfs na aandringen van zijn vrouw nog steeds) niet nodig vond om te kijken bij onze tent, was de man in het gezelschap.. Beetje apart, maar na 10 minuten gingen wij met een goed gevoel terug naar de tent. Het enige lullige van de situatie is dat wij vertraging oplopen in de planning omdat we de tent moeten laten repareren.
Flabergasted
Die avond zaten we in de tv-room en hebben we lekker relaxt film gekeken en gezellig gepraat met Alan. De ochtend erna zijn we na het ontbijt toch nog maar even in de tent gaan liggen om een dutje te doen, aangezien we toch nog wel moe waren van het stappen (of meer van het weinige slapen daarna) en we twee dagen later de Tongariro zouden doen. Rond een uur of 10 hoorden we ineens twee fietsen stoppen bij onze tent, al snel hadden we door dat het de mensen van gisteravond waren. Het enige verschil was dat deze keer de man zijn mond opentrok. Terwijl hij foto's maakte van de schade hoorde ik m zeggen dat het niks voorstelde, dat wij maar liepen te zeuren, dat hij het niet eens nodig vond om hun daarmee 'lastig te vallen' en dat hij het gewoon zelf had gerepareerd zonder er iets van te zeggen. Op dat moment had ik mijn kookpunt wel bereikt en wilde ik de tent uitgaan om hem míjn mening te geven. Hilja gebaarde me dat ik rustig moest blijven en aangezien ik eigenlijk ook geen zin had in een escalatie, liet ik het maar bij wat geknarsetand. Dat veranderde echter toen die man besloot om om de een of andere reden de tent open te doen. Op dat moment ging ik direct naar buiten in m'n boxer en heb ik m flink boos verteld wat ik ervan vond dat hij de tent zomaar open maakte. Het enige wat hij zei was "I didn't know you were in there" en "I didn't want to inconvenience you". Nadat ik m vertelde dat dat juist het hele probleem was en dat ie voor zover ik weet net zo goed de tent kon open maken om m leeg te halen in plaats van naar de naden aan de binnenkant te kijken, heb ik m weggestuurd. Op dat moment leek het me een goed idee om me aan te kleden (stond nog steeds buiten in m'n boxer).
Toen ik na een kwartier nog steeds even boos was als op het moment zelf, leek het me verstandig om de beste man nog even te confronteren met de situatie. Ik had het gevoel dat als ik dat niet deed, ik hier nog dagenlang pissig om zou zijn. Nadat ik voor mezelf had besloten wat (en hoe) ik het wilde zeggen, wachtte ik het juiste moment af om er heen te gaan (vond het nou ook weer niet nodig om dat in het bijzijn van zijn kinderen te doen).
Ik begon mijn verhaal letterlijk met: "I just want to get this of my chest", waarna ik m vertelde dat ik er erg boos over was dat hij, met het idee dat wij er niet waren, zomaar de tent in wilde gaan en dat ik hem absoluut niet nog een keer in de buurt van onze tent wilde zien. Het antwoord dat volgde had van een puberend kind kunnen zijn: "Well, you said it". Op dat moment had ik hem het liefste een kinderachtige klootzak genoemd en een bijpassende corrigerende tik gegeven, maar in plaats van me tot zijn niveau te verlagen, zei ik dat hij gister alle tijd had om te kijken en dat we m daar zelfs voor hadden uitgenodigd. Ook had hij ons die ochtend kunnen vragen om even naar de tent te kijken en geen van beide had hij gedaan. "Whatever" kreeg ik als antwoord (nee, ik overdrijf niet). Ook dat negeerde ik maar en zei ik dat ik hem hoorde zeggen dat wij liepen te zeuren en dat we moeilijk deden om niks. Daarna gaf ik m een klein feitenoverzicht: de tent kostte omgerekend dik $400, was net een maandje oud en het is niet onze fout dat een kind (waarvan de verzorgers overduidelijk hun rol niet vervullen) onnodig en onzinnig hard rondjes fietst langs onze tent, waarna hij m uiteindelijk hard raakt. Na een nieuwe "whatever" volgde zowaar een volledige zin: "I would have fixed it myself", waarna ik m vroeg hoe hij dat dan wel dacht te doen. Na een lange stilte was het creatieve antwoord: met duct tape. Een kind van 3 had met een minder onzinnige "oplossing" kunnen komen, maar ik nam de vrijheid om hem uit te leggen dat zodra je ook maar enige spanning op die lijn zou zetten, de duct tape loslaat. Dit werd opnieuw beantwoord met "whatever".
Het was me op dat moment in ieder geval overduidelijk dat hij zich heel ongemakkelijk voelde en niet wist wat hij met de situatie aan moest. Ik was in ieder geval blij dat ik er nog naar toe was gegaan en hem heb verteld wat ik van hem en zijn gedrag vond. Ineens was ik een stuk minder boos en ik realiseerde me dat ik echt geen sorry van die man te horen ging krijgen. En aangezien hij de situatie aan de moeder van het kind moest uitleggen en ik m'n geld nog moest krijgen, leek dat me een mooi moment om het "gesprek" af te ronden. Om m toch een kleine kinderachtige steek onder water terug te geven, sloot ik als volgt af: "NÓW, I've said it".
Toen ik wegliep had hij zijn spraakvermogen blijkbaar weer terug en zei hij nog: "Enjoy the rest of your holiday". Op dat moment kon ik het niet meer opbrengen om daarvoor te bedanken en ben teruggelopen onze tent om het hele verhaal aan Hilja te vertellen.
Zoals ik al eerder zei, mensen in Nieuw-Zeeland zijn ongelofelijk aardig en vriendelijk, maar deze man is de uitzondering die die regel bevestigt.
Huka Falls
Daarna hebben we een broodje gesmeerd en pakten we onze spullen voor een walk van totaal 3 uur naar de Huka Falls. Toen we richting de poort van de camping liepen, kwamen we diezelfde man weer tegen. Hilja en ik legde een wedje over of hij wel of niet iets zou zeggen. Ik kreeg gelijk, hij trok zowaar zijn mond open en alsof de hele situatie niet had bestaan, zei hij vrolijk dat we het misschien beter op een andere manier konden oplossen: hij gaf ons $50 voor de reparatie, wij schrijven een bonnetje en hij zou het verder wel regelen met de moeder van die jongen. Dikke prima, dan hebben we in ieder geval iets om de tent van te repareren en mocht het meer kosten, dan hebben we altijd de contactgegevens en kunnen we als nog contact opnemen.
Enigszins verbouwereerd van de stemmingswisselingen en met in ieder geval voldoende gespreksstof voor de walk, liepen we verder naar de Huka Falls. Dat was ook het moment dat we ons realiseerden dat we tijdens het stappen toch een paar rare "moves" hadden gedaan, want we hadden spierpijn. Dit zou een mooie manier zijn om de benen weer los te lopen voor de dag erna: de Tongariro Crossing. Het klinkt verwend, en dat is het ook, maar de walk op zich was niet heel bijzonder (meer van hetzelfde). De waterval was wel heel mooi en weer eens "wat anders dan anders". We liepen de hele route langs een flink brede rivier. Deze werd, naar mate we dichterbij de falls kwamen, steeds smaller. Uiteindelijk werd het een rapid/stroomversnelling van tientallen meters lang, waarna al dat water met flink gebulder in een diepte van ongeveer 10 meter stortte: de waterval.
Tongariro Alpine Crossing
Nadat we die avond hadden gegeten, moesten we Gus bellen; de man die ons de dag erna zou ophalen voor de Tongariro Crossing. Hij was amper te verstaan aan de telefoon, maar het belangrijkste was dat hij bevestigde dat de rit door ging (bij slecht weer mag niemand de Crossing doen) en dat we om 6:45 uur werden opgehaald. Die avond hebben we alvast wat van onze spullen gepakt en zijn we op tijd naar bed gegaan.
's Ochtends kom je er altijd achter dat het ambitieuze tijdschema dat je de avond ervoor maakte net niet haalbaar is, dus we besloten om niet "thuis" te ontbijten, maar in de bus/bij het begin van de Crossing. Maar voordat we überhaupt wat gingen doen, hebben we Alan gewekt. Hij liep de Tongariro dezelfde dag als wij, maar hij had een andere shuttlebus en begon/eindigde wat later. Hij vertrouwde echter zijn eigen telefoon/wekker niet (volgens mij wist hij stiekem niet hoe dat werkte) en vroeg of wij hem heel misschien 's ochtends wilden wekken. Uiteindelijk kwamen wij om stipt 6:45 uur aanlopen en op datzelfde moment kwam Gus aanrijden, perfecte timing!
De rit duurde iets langer dan een uur en in de tussentijd kregen we wat informatie over de route, en de gevaren ervan, om door te lezen. Om jullie een zoekopdracht in google te besparen (ik weet dat de meesten daar te lui voor zijn), hierbij wat informatie over de Tongariro Crossing:
De Tongariro Crossing is een trek van 19,4 km over stijl vulkanisch terrein. De grote oriëntatiepunten tijdens het lopen zijn: Soda springs, South crater (met uitzicht op Mt Ngauruhoe, beter bekend als "Mount Doom" uit Lord of the Rings, 2287m), Red Crater (hoogste punt van de "gewone" walk, 1886m), Emerald Lakes met uitzicht op Mt Tongariro en Blue Lake. We hadden een A4 gekregen met daarop geschatte tijden voor bepaalde delen van de route: totaal zou het tussen de 6 en 8 uur duren, zonder pauze, afhankelijk van hoe fit je bent. Onze tijd was uiteindelijk inclusief pauzes 7:35:21,2.
Het is één van Nieuw-Zeelands meest spectaculaire wandelingen en sommigen beweren zelfs dat ie in de top 10 van 's werelds beste 1 day walks staat. Ik kan me daar wel in vinden, want het was onomschrijfelijk mooi! Ik ga toch een kleine poging wagen om iets van de indrukken over te brengen, maar eigenlijk kunnen zelfs de mooiste foto's kunnen de ervaring niet uitdrukken.
De route begon in de Mangatepopo vallei en van daaruit liepen we naar de Soda Springs. Dit gedeelte was heel mild; slechts af en toe een paar rotsen die we moesten beklimmen. Het uitzicht was heel apart; overal lagen vulkanische "uitwerpselen". De grootte ervan en het feit dat ze zó ver van de krater lagen, maakte wel duidelijk hoeveel kracht er vrijkomt bij een uitbarsting. Na de Soda Springs begon de bergachtige route richting de South Crater (ligt tussen Mt Tongariro en Mt Ngauruhoe), maar voordat je aan de route begon, zei een bord dat je je moest afvragen of je wel fit genoeg was, of je wel de juiste outfit en uitrusting aan/bij je had en dat er straks echt geen weg terug was. Waarschijnlijk de enige aandacht die het bord kreeg, was als foto-object.
Als je opkeek naar de South Crater (340m hoger), dan zag je in de verte mensen lopen ter grootte van mieren. Toen we na een tijdje bovenop waren, zagen we wederom mensen lopen ter grootte van mieren, maar deze keer was het toch een uitzicht waar je meer voldoening uit haalde. Niet alleen als je naar beneden keek was het mooi, maar omdat je je op dat moment op wolk-hoogte bent, geeft het een heel apart, maar mooi horizontaal uitzicht.
Mount Doom
Ik wilde heel graag Mount Doom beklimmen, maar omdat de hobbit naast me (Hilja) erg veel last had van rug en knieën, hebben en we er toch maar van afgezien. Als we die top gingen beklimmen, dan zouden we bijna geen tijd meer overhouden voor stops, omdat het een extra klim van 3 uur was en we totaal "maar" 8 uur hadden voordat we bij de finish moesten zijn (dan vertrok de bus weer). Aangezien Hilja op dat moment flink wat korte bijkom-stops nodig had, hebben we het er maar niet op gegokt.
Na de South Crater kwam uit het niks een gigantische open vlakte, waar stoom uit de grond kwam. Het kon geen sulfaat zijn, want die geur hadden we na Rotorua en White Island ongetwijfeld herkend. Omdat we midden in de bergen zaten, duurde het uiteraard niet gek lang voordat we de vlakte waren overgestoken. Daarna begon de grootste klim van de Crossing: Red Crater. Toen we aan het klimmen waren, werd het ons duidelijk wat de stoom, veroorzaakte; er was ijsvorming op de rotsen en op/net onder de grond en door de warmte van de zon smolt het ijs en verdampte het. Dat was voor ons letterlijk en figuurlijk een helder moment (zon, helder, snap je m?).
Toen wij bovenop Red Crater waren, werden we ineens ingesloten door wolken en begon het erg te waaien (deed het sowieso al flink omdat je zo hoog en onbeschut bent). Daarnaast werd het erg koud en zag je weinig/niks. Wij waren hier op een zeer heldere/zonnige dag, maar ik kon me ineens goed voorstellen dat de route wordt afgesloten bij slecht weer. Na een korte eet-stop vielen er gelukkig wat gaten in de bewolking, waardoor we konden genieten van een onvoorstelbaar mooi uitzicht. Als je naar beneden keek zag me de Emerald Lakes liggen, die verlicht leken als de zon erop viel. Keek je terug, dan zag je in de verte de grote vlakte liggen en keek je opzij, dan leek het alsof een berg opengescheurd was. Ooit is dat de locatie geweest van een uitbarsting, daar is dus de hete lava de vulkaan uitgespuwd. De rotsen waren pikzwart met rode accenten, heel mooi om te zien. De rode accenten/kleuren komen van oxidatie van ijzer in de stenen.
Na wat foto's vervolgden we onze weg naar beneden, dit deel van de route ging over losliggend klein gesteente. Veel mensen verkeken zich erop en af en toe kwam er ineens iemand voorbij gegleden. Maar goed dat ze allemaal op tijd "de rem" wisten te vinden, want als je aan de verkeerde kant naar beneden glijdt dan wordt je niet teruggevonden tot je een fossiel bent.
Vanaf Red Crater/Emerald Lakes was een 3 km "vulcanic hazard zone", waar je op de hoogte gesteld werd van de gevaren en er werd geadviseerd om er zo snel mogelijk door heen te gaan en niet te pauzeren.. Weer zo'n bord dat meer als foto-object werd gebruikt dan dat het een serieuze "zal ik dit wel doen" overweging was. Wel ironisch dat nog geen 500m (hemelsbreed) achter het bord een lodge was gebouwd om te overnachten. Die 3 km zone lijkt maar klein, maar omdat je gigantisch zigzagt en je meer verticale afstand aflegt dan horizontale, duurde het best een tijd voordat je er doorheen was. Daarnaast was er 1 km "active vulcanic hazard zone", maar die lag naast de route. In 2012 zijn daar nog 2 uitbarstingen geweest.
De Emerald Lakes waren bijna magisch, ze leken gevuld te zijn met fluoriserend helder lichtblauw water, waarbij de kleuren helemaal tot leven kwamen als de zon er op scheen. Ondanks dat we nog maar net een stop achter de rug hadden, was het te mooi om direct door te lopen en hebben we een tijdje aan het water gezeten. Toen we weer verder liepen, kwamen we langs de "Blue Lake"; een zeer groot meer (zeker als je je bedenkt dat dit meer gevormd is in de bergen op een hoogte van iets minder dan 1800m). Het wordt gezien als een heilig meer, waar je niet in mag zwemmen en ook niet rondom mag eten. We liepen op dat moment door de Central Crater, waar je de afgekoelde lavastroom van de laatste uitbarsting nog kon zien liggen. Wel grappig dat ik me pas realiseerde dat dit een afgekoelde lavastroom was, toen ik op een afstandje terugkeek naar het geheel (vulkaan met lava). Ik had het niet door toen ik er langs/overheen liep, zo uitgestrekt was het.
Daarna werd de daling ingezet, dit gebeurde in eerste instantie met net zo'n spectaculair uitzicht als daarvoor. We keken vanaf de top neer op het dal/de voet van de vulkaan, met daarachter Lake Taupo en de omliggende bossen. Aan de zijkant zagen we de op dit moment nog altijd actieve vulkaan "Te Maari" liggen (daar is ook die 1km active vulcano hazard zone en kan je niet komen). Helaas voor ons begon daarna het saaie gedeelte van de dag: het echte dalen dat maar niet echt opschoot. We konden zien waar we heen moesten (een lodge), die nog geen 200m onder ons lag. De route was echter omslachtig zigzaggend, waardoor het heel lang duurde voordat we bij de tussenstop waren. Hier hebben we (laat) geluncht en daarna moesten we nog zo'n twee uur voordat we bij de finish waren. We liepen langzaam de boomgrens tegemoet en het laatste stuk gingen we door de Nieuw-Zeelandse bossen die we inmiddels kennen van eerdere walks. Het laatste stuk gingen we door een "high lahar hazard zone", waar stoppen eigenlijk niet is toegestaan. Het bord vertelde ons dat als we in de verte geritsel hoorden in de bosjes, we heel snel door moesten lopen; een lahar is een vloedgolf/modderstroom, maar omdat je midden in de bossen loopt heb je geen uitwijkmogelijkheid, waardoor het daar (als het veel geregend had) erg gevaarlijk kan zijn. Een kleine drie kwartier later waren we bij het eindpunt.
Onderweg zie je een heleboel mensen met verschillende niveaus van fitheid; mensen die zowat de tranen in de ogen hadden omdat ze het zwaar hadden, tot (letterlijk) mensen die met een speciale (gevulde) backpack een baby naar boven zeulden; knap, maar naar mijn mening onverantwoord. Op een gegeven moment loop je in een ritme met andere mensen, waardoor je elkaar letterlijk meer dan 20 keer om de beurt voorbij loopt.
Toen we terug waren op de camping zijn we lekker de hot pools ingegaan, dat hadden we wel verdiend.
Local on drugs
De dag na de Tongariro Crossing deden we het rustig aan. We hadden op aanraden van onze Engelse buurman een plekje op een zeilboot gereserveerd en gingen de Maori rock carvings bekijken die alleen toegankelijk zijn over het water. Toen we de booking deden, kregen we een goodybag met "typisch Nieuw-Zeelandse" producten, waaronder Nederlandse Heinz Tomatenketchup. Het was een leuk gebaar, maar in feite kreeg je een zakje afval. Er zat zwaar metalen ring in, een klein bakje marmite voor 1 boterham, een koelkastmagneet, 3 businesskaartjes van dezelfde ondernemer, een glazen mok en dus dat zakje Heinz Tomatenketchup (die je ook bij je patat in de Mac krijgt).. Inderdaad typisch Nieuw-Zeelands.
Omdat er niet echt wind stond, was de "zeiltocht" meer een gewoon boottochtje, maar wel met een eco-friendly electromotor. Tijdens het uurtje dat we onderweg waren naar de carvings vertelde de gids verhalen uit de Maoricultuur (over hoe de wereld en verschillende bergen waren ontstaan). Ik ben benieuwd of de Maori's van nu die verhalen ook echt geloven, want ik vind de Paashaas geloofwaardiger.. maar daar ben je dan ook een nuchtere Nederlander voor. Toch waren het wel vermakelijke verhalen met een mooi moraal en voordat we het wisten waren we bij de kunstwerken.
Na een korte uitleg over wat er werd uitgebeeld, werd de vraag gesteld hoe die carvings daar terecht zijn gekomen. Het antwoord: een Maori-kunstenaar die in de jaren '70 high on drugs een creatief idee kreeg. Waarom hij ze uitgerekend dáár heeft gemaakt weet niemand, maar hij zal zich dat op een nuchter moment vast ook hebben afgevraagd, want tijdens slecht weer zijn al zijn gereedschappen en de stellage waar hij vanaf werkte, naar de bodem gezonken. Je kan zeggen wat je wil, maar het was geen sjaak afhaak, want hij heeft ze wel afgekregen.
Op de terugweg kregen we allemaal een drankje naar keuze, dus onder het genot van een pilsje genoot ik van het uitzicht en de zachte deining in het water. Toen we terugkwamen, zagen we Sarah ineens lopen (het meisje van White Island, met wie we oud en nieuw gaan vieren)! We wisten dat zij die dag de Tongariro zou lopen, maar het was toch wel erg toevallig. We hebben kennisgemaakt met haar vriend en daarna zijn we terug naar de camping gelopen.
Omdat het onze laatste nacht was in Taupo en we heel veel (en leuk) contact hadden met onze Engelse buurman Alan, hadden we een flesje wijn gekocht om afscheid te nemen en te vieren dat we allebei de Tongariro hebben gelopen. Toen we hem later die avond tegenkwamen in de tv-room, bleek dat hij hetzelfde idee had; super leuk!
Palmerston North
Na een vroeg afscheid pakten we die ochtend erna de bus richting Palmerston North, zodat we Hilja haar matje konden omwisselen en ik eindelijk weer eens niet op de grond lag. Daarnaast konden we proberen of we daar onze tent gerepareerd konden krijgen.
De busrit was prachtig, we reden door de bergen "aangekleed" met jungle-achtige bossen en zagen tientallen meters sneed een rivier het landschap doormidden. Juist op dat moment reden we over een brug met een naam waarvan je hoopt dat ie het niet waarmaakt: Drop-out bridge. Even later werden we ingehaald door een pick-up vol rednecks die de grootste lol hadden om met de billen bloot langs de bus te rijden. Inmiddels was het flink aan het regenen toen we in Palmerston North aankwamen, helaas voor ons was het nog een ruim half uur lopen voordat we op de camping waren. Gelukkig werden we na 20 minuten opgepikt door een man met medelijden en nog geen 5 minuten later waren we bij het holiday park. In de stromende regen hebben we snel de tent opgezet en zijn we gaan opdrogen in de keuken, het was inmiddels ook al half 9. Ons avondeten bestond uit een noodelsoepje en een rauwe wortel.
The swap and the repair
De ochtend erna zijn we direct de stad in gegaan om Hilja haar matje om te ruilen, want ondanks dat ik geen problemen had met slapen op de grond, was het nou ook niet bepaald comfortabel. Het omwisselen ging gelukkig weer net zo soepel als bij mij en aangezien ze zo behulpzaam waren, hebben we direct gevraagd of ze wisten waar/of de tent gerepareerd kon worden. Zij konden het wel verzorgen, maar toen bleek dat de tent dan naar Christchurch verzonden moest worden en het minimaal 3 weken zou duren, streepten we die optie snel weer van ons lijstje af. Na een korte zoektocht kwamen ze met een andere mogelijkheid: zowaar 1 in Palmerston zelf! Dat bedrijf nam eigenlijk geen werk meer aan voor kerst, maar ze wilden voor ons, gezien de situatie, wel een uitzondering maken!
Die middag zijn we dus snel naar Straightline Cavnas gelopen en hebben we de foto's laten zien en een omschrijving gegeven van wat er was gebeurd. Binnen een kwartier stonden we weer buiten met een afspraak voor de ochtend erna. Die middag hebben we de rest van de stad verkend. Toevallig was dat ook de dag dat er een kerstster werd opgehangen in de gigantische kerstboom in het centrum en ook de lichtjes werden voor het eerst aangedaan. Ze maakten er een heel spektakel van, maar aangezien het op dat moment nog lang niet donker was, werd de "switch" eerst een paar keer aan en uit gedaan voordat er door de burgemeester (na korte inspectie) werd bevestigd dat ze wel degelijk aan stonden, waarna hij toevoegde dat het geheel 's avonds waarschijnlijk wat beter tot z'n recht kwam. Als afsluiting was er een santa run voor het goede doel.
De dag erna waren we vroeg opgestaan om alles in te pakken en we liepen om kwart over 9 weg voor een wandeling van drie kwartier om de tent te laten repareren. Uiteraard was dat de dag dat het, ondanks zonnige voorspellingen, begon te regenen. Daarnaast besloot Google Maps een grapje met ons uit te halen en ons naar een verkeerde plek te navigeren; een goede 50 minuten lopen van waar we uiteindelijk moesten zijn. Omdat we de dag ervoor een hele andere route hadden ivm de bus, kregen we het ook pas door toen we er al zo'n beetje waren. Ondanks ons goede gedrag waren we dus bijna een uur te laat, gelukkig was dat verder geen probleem. Ongeveer 15 minuten en 20$ later stonden we alweer buiten, super service!
Van de overige 30$ zijn we lekker gaan lunchen. Na die lunch waren we voldaan op meerdere manieren. 1: we zaten vol en 2: zij (de mensen van de tent) hadden betaald en na al dat gezeik voelde dat heel goed! Aangezien we die dag wat tijd overhadden, gingen we naar het museum waar we als "studenten" voor 3$ naar binnen gingen (je bent en blijft natuurlijk een Nederlander). Konden we na afloop mooi een kop koffie van het bespaarde geld halen.
Die middag liepen we terug naar de camping en zagen een auto langsrijden die bij mij een belletje deed rinkelen. Het was net zo'n type als die van de "tentmensen" (incl fietsen op het dak) en ik zei voor de grap tegen Hilja: "Zal je zien dat we ze weer tegenkomen op de camping". Toen we vervolgens bij de receptie aankwamen om onze spullen op te halen (we mochten heel aardig, na uitleg, alle spullen daar stallen tijdens de reparatie van de tent), bleek tot onze grote verbazing dat zij het nog waren ook.
Wederom was de vrouw (die zat nog in de auto) redelijk aardig en ze vroeg naar de tent. Wij vertelden dat we m net toevallig die dag hadden laten repareren, over onze lunch hebben we het maar niet gehad. De man was ondertussen aan het inchecken en de schrik/verbazing zat er goed in toen hij ons weer zag. Het gesprek dat volgde kon van zijn kant worden samengevat als een ongemakkelijke "Oh hello" en deze keer had ik daar weinig aan toe te voegen. De vrouw achter de balie ving ons "gesprek" op en vroeg of we ze kenden, waarna we uitlegden dat we met hun het gedonder hadden gehad over de tent. Die avond zaten we in de tv-room en tijdens de reclame kwam de eigenaar van de camping binnen. Hij wilde even weten of het verhaal wat hij van zijn vrouw had gehoord klopte, waarna hij er aan toevoegde dat zij helemaal aan de andere kant van de camping stonden en dat hij ze in de gaten hield.
Kattenvrouwtje zonder katten
Er was ook een vrouw op de camping die eigenlijk altijd in de tv-room zat en verder niet zoveel deed. Ze deed altijd een beetje alsof dat haar ruimte was en nam bijvoorbeeld altijd 's nachts de afstandsbediening mee naar haar huisje. Ze zat zich aan te stellen over elk klein beestje dat ze zag en had altijd hele verhalen over hoe goed zij was. Wat ik opvallend (en redelijk naïef) vond, was dat ze ons die avond min of meer uitlegde hoe haar dochter (een accountant) en haar man (ook een accountant met eigen bedrijfjes) belasting ontwijken doordat ze verschillende postbusbedrijven hebben in landen met bankgeheim en zonder noemenswaardige belastingtarieven, waar ze vervolgens geld naartoe sluizen in de vorm van betalingen aan hun eigen bedrijven, er daar vervolgens "belasting" over betalen en het vervolgens hier (in Nieuw-Zeeland) spenderen via een creditcard van de bank in dat bepaalde land. Het verklaart in ieder geval waarom die vrouw al een paar maand vakantie vierde en naar eigen zeggen met "pensioen" is (terwijl ze ongeveer 50 is).
Christmas is coming to town
Onze laatste volledige dag in Palmerston was er een kerstmarkt en kerstparade. Dit leek ons een goede manier om een beetje in de kerstsfeer te komen, want ondanks dat ze hier in oktober de kerstversiering al hebben hangen, voelde het voor ons door de temperatuur nog niet echt kersterig. Na een uurtje op de kerstmarkt (waar uiteraard nergens een oliebol of warme chocolademelk te krijgen is), begon de kerstparade: een optocht zoals wij die wel eens zien met Koninginnedag/Koningsdag, met wat versierde wagens, mensen die hun oude (of nieuwe auto) showen, kinderen die een dansje doen en muziekverenigingen die zich van hun beste kant laten zien. Dit alles natuurlijk wel in kerststijl. Iets wat ik niet helemaal kon matchen met de kerstgedachte, was de tank die meereed in de parade.
End of part one
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
